Autyzm wczesnodziecięcy - Wychowanie dziecka, zdrowie dziecka, choroby dziecka - portal dla rodziców

Autyzm wczesnodziecięcy

   Autyzm wczesnodziecięcy jest poważnym zaburzeniem rozwojowym.

Rozwój dziecka zasadniczo od początku jest nieprawidłowy, zaburzenie wyraźniej może się ujawnić dopiero w drugim czy trzecim roku życia. Choroba polega głównie na upośledzonym kontakcie z otoczeniem oraz na zaburzeniach mowy.

Na 10 000 dzieci występuje 4, 5 przypadków autyzmu. Na autyzm cierpi trzy razy więcej chłopców niż dziewcząt.

Symptomatyczna jest nadwrażliwość na :

- bodźce dotykowe,

- zapachowe,

- dźwiękowe;

- na światło

- obrazy.

Najprawdopodobniej mikrouszkodzenie mózgu powoduje, że dziecko nie potrafi odbierać i prawidłowo interpretować napływających zewsząd sygnałów.

Mnogość bodźców rodzi chaos. Dziecko radzi sobie w  sytuacji ucieczką w izolację – przestaje odbierać sygnały i reagować. Aby się chronić, tworzy swój odizolowany, własny odrębny – autystyczny świat.

Autyzm możemy podejrzewać (DSM-IV), gdy:

1. Występuje jakościowe upośledzenie interakcji społecznych, objawiające się np.
a) Wyraźne upośledzenie różnego rodzaju czynności pozawerbalnych, takich jak kontakt wzrokowy, wyraz twarzy, postawa ciała oraz gesty regulujące interakcje społeczne.
b) Niezdolność nawiązania odpowiednich do wieku kontaktów z rówieśnikami.
c) Brak spontanicznego szukania okazji do dzielenia się z innymi ludźmi swoim zadowoleniem, zainteresowaniami lub osiągnięciami.
d) Brak wzajemności w kontaktach społecznych lub emocjonalnych (np. brak udziału w prostych zabawach czy grach, preferowanie czynności wykonywanych w samotności).

2) Jakościowe upośledzenie komunikacji, objawiające się przynajmniej na jeden z poniższych sposobów:
a) Opóźnienie rozwoju lub całkowity brak mowy (nie towarzyszy temu próba rekompensowania stanu poprzez zastosowanie alternatywnych rodzajów komunikacji, takich jak mimika czy gesty).
b) U dzieci z rozwiniętą funkcją mowy wyraźne upośledzenie zdolności inicjowania i podtrzymywania konwersacji.
c) Mowa stereotypowa, używanie powtórzeń lub języka idiosynkretycznego (indywidualny język użytkownika), echolalia.
d) Niezdolność do spontanicznej, zróżnicowanej, angażującej wyobraźnię zabawy lub zabawy inicjującej kontakty społeczne, odpowiedniej do poziomu rozwoju dziecka.

3) Ograniczone, powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowań, zainteresowań i aktywności, wyrażone co najmniej w jednej z następujących dziedzin:
a) Anormalne pod względem intensywności zaabsorbowanie jednym lub kilkoma stereotypowymi tematami, nienaturalnymi ze względu na ich treść lub ze względu na ogniskowanie przez nie uwagi dziecka.
b) Wyraźne i niezmienne trzymanie się określonych, niefunkcjonalnych zachowań rutynowych czy rytuałów.
c) Stereotypowe i powtarzające się manieryzmy w zachowaniu (np. machanie rękami, wykręcanie rąk lub palców, dziwne ruchy całego ciała).
d) Uporczywe zainteresowanie elementami przedmiotów.

4. Opóźnienie lub nieprawidłowe funkcjonowanie w przynajmniej jednej z poniższych dziedzin, zapoczątkowane przed ukończeniem prze dziecko trzeciego roku życia.
a) Interakcje społeczne.
b) Język używany w komunikacji społecznej.
c) Zabawy symboliczne lub związane z wyobraźnią.

Ewa Pisula w swojej książce "Autyzm - przyczyny, symptomy, terapia"porusza problem diagnozowanego ostatnio coraz częściej zaburzenia rozwoju, jakim jest autyzm.Książka składa się z pięciu rozdziałów. W pierwszym Autorka dokonuje obszernego przeglądu stanowisk dotyczących sformułowania samej definicji autyzmu (w tym jej zakresu) oraz jego przyczyn. Czyni to w powiązaniu z opisem innych, zbliżonych pod względem objawów zaburzeń. Drugi i trzeci rozdział to próba opisu objawów autyzmu oraz zastanowienia się nad tym, jak je wykryć najwcześniej, co w sposób oczywisty może przynieść wiele pozytywnych konsekwencji. W rozdziale czwartym Autorka zawarła przegląd metod, jakimi mogą posłużyć się specjaliści przy podjęciu wczesnej interwencji wobec osób z autyzmem. Część ostatnia to swego rodzaju poradnik dla rodziców, zawierający szereg rad na temat tego, co zrobić, by ułatwić rodzicom opiekę nad dzieckiem, i jakie sposoby wykorzystać w codziennej, efektywnej pracy zmierzającej do minimalizacji jego problemów w późniejszym życiu osobistym i zawodowym, a przez to do podniesienia poziomu życia jego oraz jego najbliższego otoczenia (rodziny).
Książkę swoją Autorka adresuje przede wszystkim do rodziców, którzy podejrzewają autyzm u swojego dziecka lub którzy usłyszeli już tę diagnozę. Z pracy skorzystają też osoby zainteresowane problemem z racji rodzaju swoich studiów czy wykonywanej pracy zawodowej.

Hasło dodane 2011-02-22 08:34:34 przez joanna2800