Jemy mniej, ćwiczymy więcej, mimo to tyjemy szybciej niż nasi rodzice - Forum

Nie potrafie wypowiedzieć sie w tym temacie. Moge jeśc ile chce i zawsze będę szczupła, bo mamy to w genach. 

Szczęściara.. 

Tez mnie to cieszy, ciagle moja waga waha sie pomiedzy 49 a 51 kg 

Co tu kryć.... mam ogromny problem z wagą, którą utrzymuję w ryzach tylko dzięki obsesyjnemu liczeniu kalorii i równie obsesyjnym ćwiczeniom. Ważę 52 kg i mam naprawdę piękną figurę ale kosztuje mnie to BARDZO BARDZO BARDZO dużo pracy i wysiłku. Efekt na szczęście motywuje do dalszej pracy nad sobą.

Tylko że moi rodzice mieli i mają dużą nadwagę, więc nie sprawdza się tu teza że im było łatwiej. Nie pamiętam szczupłej mamy, czy taty. Oni zawsze byli otyli. U mnie w domu jedzenie to był i jest KULT. Musi być zupa i drugie danie i wszystko pływa w tłuszczu. Surówki też nie są fit-surówkami bo są pełne oleju i cukru. A jedną porcją u mojej mamy najada się moja cała rodzina. Dodatkowo wszystko posypane solą aż chrzęści w zębach. Moja mama powtarza że modelką już nie będzie  i z radością zanurza się w konsumowaniu. Mi jedzenie staje w gardle bo widzę od razu czekające na mnie zwały tłuszczu. 

Na pewno rodzice mają z jedzenia więcej przyjemności. Fajnie zjeść kotlecik schabowy w panierce a nie tylko suchą pierś kurczaka z grila. Ale czy ten smak jest tego wart? Dla mnie nie. Dla mnie jedzenie nie jest radością tylko przykrym obowiązkiem. Ale ja wiem że jestem skrzywiona :-). Każda kaloria jest u mnie podejrzana. 

Pilnowanie kalorii i regularny reżim ćwiczeniowy daje mi w pewnym sensie poczucie kontroli. Wiem że nie przytyję i tyle. Nie głoduję, dokonuję wyborów ilościowo-jakościowych, pokochałam się z potrawami których nie lubiłam a zerwałam znajomość z chipsami i alkoholem. O właśnie, alkohol. Od roku nie piję nawet kropli alkoholu. Nigdy nie piłam dużo - ot tak wieczorem lampka wina lub dwie, ale teraz ZERO. To bardzo pomaga w utrzymaniu wagi.

Podumowując - jem mniej i ćwiczę więcej niż moi rodzice i NIE TYJĘ :-) bo jem i ćwiczę z głową. Ale to rodzice mają z życia chyba więcej frajdy....

Też jem co chcę i kiedy chcę i nie tyje, nie wyobrażam sobie odmawiać jedzenia, 

ja nie żałuję sobie jedzenia, jem co chce i ile chcę. czasem wydaje mi się, że jem więcej od męża. Ale jako tako moja waga jest taka sama. 

Dziewczyny, poczekajcie aż stuknie Wam czterdziestka.... 

Ja też miałam "dobre geny" za młodu (tak gdzieś do 35 roku życia a potem wszystko się SYPNĘŁO)

To ja zawsze byłam za chuda. Potem po 20-tce wreszcie osiągnęłam normalną wagę i jak na razie jest w normie, waha się czasem o 2-3 kg w jedną lub drugą stronę.

Takie liczenie kalorii i trzymanie się określonej diety na pewno jest bardzo męczące. Ale jeśli robi się to dla swojego zdrowia to na pewno daje satysfakcję. Nie dla każdego jedzenie to frajda. Ja nie lubiłam jeść, posiłek był dla mnie niemal torturą, bo jadłam mało i wolno, a byłam bardzo chuda, więc wszyscy zmuszali mnie do jedzenia.

Badanie przedstawione w artykule było przeprowadzone na Amerykanach, a jak wiadomo oni mają duży problem z otyłością. Nadwaga to już choroba cywilizacyjna naszych czasów, stąd takie wnioski naukowców. Ale myślę, że problem wynika nie tylko ze zbyt dużej ilości jedzenia i braku ruchu, ale raczej z jakości tego jedzenia, a do tego dochodzą chemiczne dodatki do żywności, zanieczyszczenia środowiska, spaliny, sztuczny klimat jaki tworzymy w mieszkaniach, czyli klimatyzacja i ogrzewanie, itp.

Dokładnie. Wszysko to ma jednak duży wpływ, cała ta sztuczność a ruchu mniej. Wszędzie autem bo przecież wygodniej, po co auto jest. 

A druga strona może dla tego bo kiedyś dużo rzeczy nam po prostu brakowało i nadrabiamy za chude lata, za kryzys a nie daj boże aby naszym dzieciakom czegoś zabrakło..

U mnie w rodzinie każdy jest szczupły, więc mi to nie grozi ;)

Myślę, że geny to nie wszystko. Ważny jest styl życia. U mnie w rodzinie wujek i ciocia są szczupli, a ich córki zawsze wręcz chude - teraz po 40-tce zaczęły tyć i doprowadziły się do I stopnia otyłości.

Dawniej ludzie mniej jedli słodyczy, produktów przetworzonych i dużo, dużo więcej chodzili. A teraz śmieciowe jedzenie, słodycze, wszędzie jazda samochodem, więc nie ma się co dziwić, że nawet kilka godzin tygodniowo na siłowni nie spali tego co się zjada.

Ja sama wiem po sobie ile chodziłam będąc w szkole czy studiując, a ile teraz pracując... niestety teraz dużo mniej się ruszam :(

Jem więcej,i ruszam się więcej,i schudłam;P

Tylko jeszcze zalezy co się je..

Właśnie, bo nie chodzi o ilość tylko o jakość jedzenia i w ogóle o jakość życia. Więcej ruchu, zwłaszcza na świeżym powietrzu, a nie na siłowni czy sali gimnastycznej, mniej stresu, sztucznego jedzenia i będziemy nie tylko szczuplejsi, ale też zdrowsi

Tylko teraz wszyscy żyją w biegu i nigdy nie ma czasu na taki zdrowy tryb życia

To prawda.. raz się nie doje, potem się człowiek przejada.. zwłaszcza na noc.. a jeszcze się pokusi na coś słodkiego i boczki wychodzą..