Gdzie nogi je niosą? KONKURS! - Forum

Nogi niosą dzieci w świat niezwykłych historii, tajemniczych miejsc, i w niezwykłość odkrywania tego co nieznane. Jak wiadomo dzieci to małe podróżniki, które wiele czasu spędzają na przemierzaniu świata, dlatego tak ważne jest aby buciki były wygodne, bezpieczne i umożliwiały im to niezwykłe odkrywanie które czasem przychodzi niespodziewanie.

W małym miasteczku Rosa znajdującym się nad brzegiem pięknego strumyku mieszkali bardzo spokojni i przyjaźni ludzie. Codziennie uśmiechali się do siebie, byli mili i przyjaźnie do siebie nastawieni. Nigdy nic złego się nie działo w Rosie gdyż mieszkańcy byli niezwykle otwarci i kulturalni. Wśród tych niezwykłych ludzi mieszkali trzej przyjaciele Jaś, Krzyś i Krystianek. Słynęli z tego, że zawsze innym pomagali. Ich życie to były ciągłe przygody, chłopcy uwielbiali odkrywać tajemnice kryjące się wszędzie, a do tego potrzebowali wygodnych bucików. Pewnego słonecznego dnia wspólnie bawili się na miejskim placu zabaw, było to jedno z miejsc gdzie chętnie wszystkie dzieci z całego miasteczka przychodziły. Były tam huśtawki, zjeżdżalnie oraz piękna ogromna piaskownica, gdzie tego dnia trzej przyjaciele postanowili pobawić się. Wpadli na niezwykły pomysł, że zrobią piękny duży zamek z fosami i mostami i tak też zrobili. Podczas zabawy Krzyś postanowił na chwilkę usiąść i odpocząć na ławeczce obok piaskownicy.  W tym też momencie jakiś głos kazał mu spojrzeć w lewo a tam jego oczom ukazało się w oddali ogromne wzgórze na który rosło drzewo. Zaciekawiło go ono, bo tak samotnie tam stało a wokół była tylko przestrzeń. Nagle zapytał:

- co to za drzewo tam daleko?

- to chyba jakieś stare drzewo  - dodał Jaś

- wtedy Krystianek odpowiedział  - „mama mi mówiła, że to Dąb szlachetne drzewo. Ma już wiele lat, mama jak była mała często się tam bawiła z koleżankami”.

- może pójdziemy je zobaczyć ? – zapytał Krzyś.

- no pewnie – odpowiedział Jaś. Więc chodźmy.

I wszystkie nogi poniosły dzieci w kierunku tajemniczego wzgórza. Bardzo chcieli obejrzeć to drzewo, byli przekonani, że czeka  ich tam jakaś przygoda. Uwielbiali rozwiązywać niezwykła zagadki i łamigłówki. Idąc w stronę drzewa zauważyli, że obok stoi duża biała ławka, która była już bardzo stara. Deski z niej odpadały, farba schodziła. 

Nagle Krystianek pyta:

- widzicie co jest obok tego drzewa, to jakaś ławka, ciekawe kto ją tam postawił? przecież tu nikt nie mieszka, więc komu ona potrzebna była? Wtedy Jaś  przypomniał sobie, jak mu mama opowiadała o dawnych czasach.

- wiecie, kiedyś w naszym miasteczku mieszkała królewska rodzina, tam gdzie te ruiny za strumykiem stał ich zamek. Mama mówiła, że król Edward i Królewna Zofia często urządzali sobie pod tym drzewem piknik, siadali na tej ławeczce, a obok bawiły się ich dzieci.

- to, to drzewo jest naprawdę stare – powiedział Krzyś.

Gdy doszli na wzgórze i stanęli obok drzewa nie mogli się nadziwić jakie ono jest ogromne. Wtedy Jaś powiedział

- zobaczcie ten dąb jest bardzo smutny, ma uschnięte gałęzie na których jest tylko kilka liści. Ono jest chyba bardzo chore.

Wtedy Krystianek bez chwili namysłu  powiedział:

- może mu brakuje witamin, zwłaszcza witaminy D. Mi jak mama dawała ja to byłem zdrowy i silny. Byłem radosny i chętnie się bawiłem. Może ono tez jej potrzebuje aby było zdrowe i piękne.

- też tak uważam dodał Krzyś, bo każdy kto je witaminy to siłacz i pokona każdą chorobę.

- a ja myślę powiedział Jaś, że to drzewo jest po prostu samotne. Bo gdy przychodziły tu kiedyś dzieci  tętniło tu życie, gałęzie były bujne i porośnięte liśćmi. Było słychać radość, śmiech.

Na niebie zajaśniało bardziej słońce a jego promienie otuliły stary Dąb. Krystianek postanowił obejrzeć  drzewo dookoła podziwiał jego niesamowitą wielkość i potęgę. W pewnej chwili zauważył otwór w pniu

- hmm co to takiego? Pomyślał. Po chwili podszedł bliżej i zajrzał do środka, coś tam błyszczy, ciekawe co tam jest?. Może to jakiś skarb ukryty?. Włożył rękę do środka i po chwili wyjął śnieżnobiałe jajko.

- zobaczcie zawołał, to jajko. W tej dziurze jakiś ptak ma swoje gniazdo. Lepiej odłożę je do środka. Nie wolno wyjmować z gniazd jaj bo wtedy ptaki nie zechcą wrócić do gniazda swojego. I tak też uczynił.

Masz rację dodali chłopcy nie wolno zabierać z gniazd jaj, z tego jaja wykluje się jakiś ptaszek, który będzie umilał czas temu drzewu. Może i my jak zaczniemy tu częściej przychodzić to Dąb wyzdrowieje i znowu będzie pięknym i dorodnym drzewem powiedział Krzyś. I tak zrobimy zgodził się Jaś i Krystianek. Potem wspólnie wrócili do miasteczka gdyż zbliżał się już wieczór.

Przeglądając ostatnio zdjęcia natknęłam się na takie wyjątkowe dla mnie, z góry Jaworze w Beskidzie Sądeckim, który jest moją rodzinną okolicą. Jest tak 52metrowa wieża widokowa z której roztacza się bajeczny widok na całą okolicę a i Tatry też zazwyczaj fantastycznie widać. Byłam tam kilka razy, jeszcze przed urodzeniem Kasi, która jak zobaczyła zdjęcia powiedziała "Mamusiu a czy Ty mnie tam zabierzesz?Tam jest pięknie, ja chcę w góry". No cóż...jak tu nie spełnić prośby ukochanego dziecka...czekamy więc tylko na ładną pogodę i zabierzemy z mężem córeczkę na jej górską wędrówkę po okolicach rodzinnych mamy;) Zaliczyła już z nami kilka mniejszych wypadów po pogórzu ale ta będzie największą dla niej, mam nadzieję że Kasię nogi zaniosą właśnie na górę Jaworze gdzie na żywo zobaczy cudne widoki;)

Gdzie nogi ponoszą naszego szkraba?

Opowiem Wam o tym bajeczkę. Była sobie raz księżniczka mamusia, byłe też królewicz tatuś, którzy zapoznali sie już w podstawówce. Od początku się zaprzyjaźnili. Potem rozłączyła ich szkoła średnia i studia, gdy przy okazji jakiegoś spotkania klasowego miłość spadła na nich jak grom z jasnego nieba. Wzięli ślub i zamieszkali razem w dwupokojowym małym mieszkanku na uboczu. Z tej miłości pojawiło się 1 dziecko - królewna (wspaniała, wymarzona, oczko w głowie), po 3 latach pojawiło się też 2 dziecko - królewicz (kochany, wyczekany, miłość od pierwszego wejrzenia). W tym właśnie momencie okazało się, że 45 metrów kwadratowych, to za mało dla rozbrykanych książęcych szkabów. Rodzice postanowili więc kupić działkę niedaleko mieszkania. Teraz prawie każdego dnia pokonujemy kilometr na działkę i z powrotem. Cała królewska rodzina spaceruje podglądając budowę ogrodzenia, podłączenia mediów, przywożenia materiałów i budowy szopki obok mającego wkrótce powstać królestwa. Dzieci uwielbiają biegać po nieskoszonej trawie, nierównym gruncie i spacerować wzdłuż i wszeż nieskończenie szerokich i długich dla nich 900 metrach kwadratowych. Książęta już postawiły sobie na działce zjeżdżalnię, piaskownicę i bramki do piłki nożnej. Można zatem biegać za piłką, ganiać się w berka czy ścigać się kto pierwszy do zjazdu czy zabawy w piasku. Każda zabawa na świeżym powietrzu to dla książąt pełnia szczęśćia, a dla rodziców jeszcze większa radość z budowania wspólnego królestwa. Jesteśmy pewni, że ta bajka będzie miała szczęśliwe zakończenie, bo szczęśliwe dzieci, to szczęśliwy świat.

Moje córki są jak małe wyścigówki,są wszędzie tam gdzie zazwyczaj nie wolno. Wiosną chetnie odkrywają wszystko na nowo. Te nie duże stópki są w ciągłym ruchu,aż czasem się zastanawiam ile kilometrów dziennie są w stanie zrobić. Uwielbiają spacery na pobliską łąkę ze swoim pupilem psem Ozorkiem,na podwórku często był atrakcją żwirkowy podjazd,usypywanie górek z kamyczków było nie lada zabawą.Taka nie spożyta ilość energi sprawia że muszę mieć oczy dookoła głowy. A gdzie je nogi poniosą? Cóż trudno stwierdzić,dzieci są tak nie przewidywalne...Milion pomysłów na minutę sprawi że na pewno nie będziemy się nudzić wiosną.

Zosia podrepcze z milusinskim jej uśmiechem przez salon przez korytarz, by sie wymknąć po cichutku do OGRÓDKA. To on zajmuje pozycję pierwszą w rankingu TOP 5 ulubionych wiosennych miejsc.  Bo w ogródku gdy nie widzi mama są kwiatuszki do skubania, jest tam plotek a na nim kotek i mozna tam podziwiać kolorowe motylki oraz upaplać buzie jedząc owoce. Można stanąć nóżkami na kretówce i zagrodzić drogę pracowitej mrówce. Może w końcu da radę unieść konewkę i podlać uwielbianą przez nią marchewkę. Ptaszki z krzewów można przegonić i malą jaszczurkę próbować dogonić. 

Na łąkę:)

Dorotka zawsze na wiosnę mówi taki wierszyk:

"Proszę o zielone,

zaklekotał bociek,

do zielonej żabki,

co siedziała w błocie,

ale mądra żabka

prędko hop pod wodę,

miłe mi bocianie

moje życie młode:)

i bawimy się w zabki, Dorka jest żabką, ja bocianem i oczywiście nigdy nie mogę jej złowić;)

Gdzie nogi poniosą??? Myślę, że szybciej byłoby: gdzie koła zawiozą? Mój synek uwielbia jeździć do dziadków i tam spędza mnóstwo czasu na podwórku ponieważ na tym podwórku jest wszystko... ogród, miejsce na ognisko, piaskownica, huśtawka, quad... a 3 minuty spacerkiem poza domem widzi rzekę a na niej pełno kaczek i łabędzi! A wtedy jest frajda z karmieniem :) U dziadków zawsze wiele się dzieje! Całymi dniami chodzi, biega, zwiedza i nigdy nie chce wracać do domu ;) 

Nasza córeczka uwielbia wiosnę i to chyba zasługa jej mamy, że  gdy tylko poczuje pierwsze wiosenne promienie słońca niczym jaskółka z "Calineczki" biegnie w ich stronę i nie ma mowy o tym, aby ktoś albo coś mogło ją powstrzymać.

Od pierwszych miesięcy Ania uczyła się przyrody, z czasem żona wpoiła jej miłość do kwiatów, więc Anusia zaczęła sadzić w różnych częściach ogrodu krokusu, tulipany, żonkile . Każdego dnia biegła sprawdzać, czy kwiatki mają już pąki, kwiaty i czy w ogóle rosną.

Później sprawiliśmy jej mały domek w ogrodzie i to on stał się jej wiosenną "twierdzą", bo to właśnie w nim toczy się życie naszej małej ogrodniczki. Wiosenne porządki??? Czemu nie? Wizyty gości??? Takie też się zdarzają, a Ania biega po ogrodzie i szuka "obiadu, deseru i kolacji", a wtedy z żoną mamy ubaw po pachy, bo okazuje się, że w dziejszych czasach dzieci także mają bujną wyobraźnię i nie trzeba im wcale telewizji i gier interaktywnych, by świetnie się bawić.

Hulajnoga staje się luksusowym autem, liście kartami płatniczymi, a biegi po trwawie to taki "aerobik na niby" i powiem jeszcze, że nie tylko córka zaczyna biegać, gdy tylko poczuje wiosnę.  My również musimy brać w tym udział, bo przecież ktoś musi jej towarzyszyć w tym "wiosennym maratonie".

Moja córeczka jest bardzo ciekawską duszyczką,

jej zwiedzanie świata często kończy się domową apteczką.

Uwielbia wchodzić w każdy kącik, a co gorsza zakazany,

nie słucha się wtedy  ani taty ani mamy.

Gdy zbliża się wiosna ulubionym jej miejscem jest plac zabaw- najlepiej codziennie inny,

ale lubimy tam spędzać razem czas rodzinny.

Karuzele, huśtawki,zjeżdzalnie,

bawi się tam wprost fenomenalnie.

A gdy wchodzi do piaskownicy,

nie ważne czy jest w spodniach czy w spódnicy.

Siada na piasku,ciasteczka piaskowe piecze z zamiłowaniem,

uwielbiam tak spędzać czas z moim najsłodszym kochaniem.

Czekam zatem na wiosnę z utęsknieniem,

bo spacerki z moją córeczką są dla mnie marzeniem!

Dzieci wiosnę uwielbiają,

i nóg nie oszczędzają.

Na zabawę  pomysłów wiele mają,

Biegają, śmieją się  i rozrabiają.

Zbierają polne kwiaty,

I robią bukieciki dla taty.

Mamie kwiatuszki przynoszą

I o wianuszki proszą.

Na hulajnogach śmigają,

Na huśtawkach się bujają.

Na trampolinie skaczą  do upadłego

I bawią się na całego.

Na rowerkach się ścigają,

Na hamaku odpoczywają.

Na spacerki do lasu chodzimy,

a w ogrodzie grilla palimy.

Maluchy dzielnie pomagają,

Kiełbaski przekręcają.

Na deser dla ochłody,

Zajadają lody. 

Swoje pierwsze  buciki

Od razu pokochałem

I z przyjemnością na spacerki w nich chodziłem...

Gdy miałem niecałe roczki dwa

Zwiedzałam Bory Tucholskie

Bo rodzice tam mnie zabrali

W moją pierwszą wakacyjną podróż...

I tak sobie co i raz wędrujemy

By poznawać otaczający świat...

A rodzice bardzo dbają bym

Wygodne i bezpieczne butki miał

Czy to nad morzem, czy w górach

Czy to latem, czy zimą...

Wasze butki tekstylne Befado na wygodne wyglądają

I na pewno dobrze by mi się w nich... spacerowało

Po kolejnych poznawanych przeze mnie polskich miastach...

Był Olsztyn, Białystok, Gdańsk, Wrocław, Warszawa zawsze jest

Teraz na Kraków nadszedł czas...

Być może w Waszych bucikach... kto wie...

Czasem mam takie wrażenie, że wiosną moje dzieci "chorują" na ADHD - nie potrafią usiedzieć w jednym miejscu dłużej niż 15 minut, wciąż szaleją na dworze w poszukiwaniu przygód i ani myślą o odpoczynku. Dlatego też kiedy tylko pogoda za oknem dopisuje całą naszą drużyną 2+3 wyruszamy na podbój świata, a właściwie to najbliższej okolicy ;) Gdzie zwykle się udajemy? Tam gdzie nóżki poniosą moje dzieci, czasem blisko, czasem daleko, raz na piechotę, raz na rowerkach, na plac zabaw, a nieraz i nad pobliskie jeziorko, gdzie dokarmiamy łabędzie. Bawią się w sadzie dziadków chowając się za drzewkami, bądź biegając bez opamiętania udając szybujące samoloty, na kamienistej dróżce prowadzącej do okolicznego lasu, gdzie bawiąc się w detektywów tropią kamyczki o określonych kształtach, które swym wyglądem przypominają np. chmurkę, kaczuszkę, itp., a także w parku, bo tam oglądają wspinające się po gałązkach wiewiórki, poznają nowych ludzi, mogą się powygłupiać i wyszaleć...A najważniejsze jest to, że wiosną spędzamy czas razem. Póki co moje córeczki nie chcą rezygnować ze wspólnych zabaw na świeżym powietrzu, tropienia pierwszych oznak wiosny i zwiedzania okolicy. Kocham te ich wiosenne wyprawy od kiedy zaczęły stawiać swoje pierwsze kroki w bucikach BEFADO - obecnie, nieraz aż trudno je dogonić ;) Jedyne czego pragnę to na okrągło pokazywać córkom jak wygląda świat. Nogi w bucikach BEFADO niosą nas nie zawsze daleko, nie zawsze na długie godziny, lecz każdorazowo z wielką przyjemnością...i właśnie w ten sposób moje dzieciątka przeżywają wspaniałe przygody wiosną ;)

Tej wiosny nóżki niosą wyżej i wyżej. Po szafkach, krzesłach i innych meblach, bo deszcz leje (ach, jakby tak tylko padał) i nie można iść na spacer. Tęsknota za placem zabaw jest tak wielka, że nóżki same próbują objąć drzwi, by choć przez chwilę pohuśtać się na nich. A innym razem przeskakują z krzesła na krzesło, tzn. z kamienia na kamień, przecież pod nimi znajduje się rwąca rzeka z krokodylami. Stojąc na stole można być w bocianim gnieździe i obserwować zbliżające się statki piratów. Siedząc na szafie, pod samym sufitem, od razu jest się kosmonautą na Marsie.
Tej wiosny nóżki niosą wyżej i wyżej, w świat wyobraźni.

Wiosna… Słońce, ciepło, zieleń, śpiew ptaków, odkrywanie przyrody…  Brzmi cudownie. A jednak mojemu synkowi trochę ciężko rozstać się z magią jaką emanuje zima. Jeszcze niedawno, wciąż rozanielony zabawami na śniegu, błyszczącymi dekoracjami  miasta i euforią karnawału, nie chciał słyszeć o zapowiedziach wyższej temperatury na dworze i braku śniegu… no chyba, że od razu zaczęło by się lato i wakacje. Stanowczo twierdził, że lubi tylko i wyłącznie te dwie skrajne wobec siebie pory roku. Na szczęście te deklaracje powoli okazują się bezpodstawne. Pierwszy wiosenny zachwyt w jego oczach zauważyłam gdy na nowo odkrył możliwości jakie daje zmiana pogody na wiosenną. Zabawy na placu zabaw… tak długo musiał na nie czekać. Choć zima była dla niego bajkowa, nie zapomniał o innych rozrywkach. Regularnie po wyjściu z przedszkola pytał mnie czy mógłby wejść na zjeżdżalnię czy wspiąć się po mini-skałkach. I oto wreszcie moja odpowiedź dziś brzmi: „Tak, oczywiście!” Drugi zachwyt wiosną to zmiana garderoby na nieco lżejszą, cieńsza czapka, delikatniejsze obuwie…  To taki drobiazg, naturalna kolej rzeczy…  a jednak cieszy, kto z nas na to nie czeka by wreszcie poczuć wiatr we włosach nie przykrytych czapką a na ramionach lekkość i przewiewność  odzieży… Teraz mój syn z radością wypatruje polepszenia pogody, słońca i zieleni drzew i traw, wyczekuje wszystkich przyjemności jakie wiążą się z nadejściem wiosny: wyjścia na place zabaw, na rower czy hulajnogę, częstszych wyjazdów na wieś i zabaw na świeżym powietrzu. Nie może się też doczekać otwarcia nowego sezonu w parkach rozrywki. Jednak kiedy zapytałam go o to gdzie poniosą go nogi wiosną, uzyskałam błyskawiczną odpowiedź: „Do wiatraka!” Tak, jak mogłam to przeoczyć. Przecież mój Sebastian od dawna fascynuje się wiatrakami prądotwórczymi, od pierwszego ujrzenia ogromnego wiatraka – jedynego jaki znajduje się na obrzeżach naszego niewielkiego miasteczka. Kiedy pogoda na to pozwala, kiedy robi się ciepło często wyruszamy polną ścieżką w stronę wiatraka. Dla mnie to okazja do długiego spaceru, do opowieści o przyrodzie , o roślinach jakie widzimy po drodze, do odkrywania magii przyrody ale dla mojego dziecka to niekończąca się fascynacja i przygoda. Choć ten najbardziej dostępny wiatrak jest tylko jeden, to nie przepuszczamy okazji do pikniku w jego pobliżu, na łonie natury, tuż obok lasku. Kiedy jesteśmy przejazdem w pobliżu większej farmy wiatrowej również nie obędzie się bez podziwiania siły, energii i potęgi jaką emanują ogromne  śmigła gigantycznych wiatraków. Jednak jeśli chodzi o piesze wyprawy to ta do „naszego wiatraka” wpisuje się jako stały punkt wiosennych rozrywek. A droga dosyć długa, dla wytrwałych piechurów, ale czy coś jest w stanie okiełznać  dziecięcą fascynację…  Nie w tym przypadku. A ja, jako mama, mam za zadanie pomóc dziecku w jego pasji, która następnie przeradza się w piękne obrazki, kolaże i opowieści. A więc… BUTY NA NOGI I W DROGĘ!

Buciki Befado to styl i elegancja,

Komfort chodzenia po tych dużych i małych miastach.

W nich mogę odkrywać świat cały bez mniejszej obawy

Buciki Befado to przecież produkt bardzo trwały.

Wiosną przemierzę w nich szlaki, łąki i doliny

Szczyty górskie zdobywać w nich będę! :)

Wiosna! Ah, ta wiosna! Moi dwa synowie ją po prostu uwielbiają, bo wiosną, tak...wiosną mogą w końcu wyszaleć się na dworze. Nóżki niosą ich dosłownie wszędzie, ale najczęściej do ogródka, gdzie mają swoje grządki z warzywami, które chodują. To przy nich spędzają najwięcej czasu, to tu najczęściej się bawią w doglądanie wykluwających się spod ziemi krzaczków, pędów i natek. Lubię obserwować jak z wiadereczkami szusują tam i z powrotem podlewając roślinki ;)) Poza tym jak każde dzieci lubią sobie pobiegać po trawce, wspinać się na przydomowe skalniaki, chodzić na spacerki...wystarczy, że mają na stopkach wygodne buciki BEFADO i już nic ich nie zatrzyma ;) Bo tak niewiele moim urwisom potrzeba do szczęścia! ;)

A ja małe nóżki mam
lecz szybko nimi przebieram.
Mamie ciągle figle płatam,
jak motylek sobie latam.
Buciki Befado na nogi ubieram
i szybko misia mojego zabieram.
W końcu WIOSNA- pogodę piękną mamy
więc na spacer się wybieramy.
Ze mną zawsze mama ma wesoło,
a i sąsiedzi oglądają się w około.
Bo ulubiona moja zabawa-
to jest bardzo poważna sprawa-
Gdy tylko na spacer z mamą wyruszę,
wszystkie kałuże rozchlapać muszę!
Błotem też chętnie się bawię
i wyleguję się na trawie.
O ulubione trasy mnie pytacie?
Jak już mnie troszeczkę znacie
nie są to zwykłe wycieczki,
bo buciki wyciąga mama z teczki.
W ulubionych butkach Befado nowe miejsca zwedzamy
i ciekawe zwierzęta i kwiaty podziwiamy.
Lecz gdy tylko widzę motyle,
to ja nigdy się nie mylę
szybko za nimi biegam w około
i tak mija mi droga wesoło!
One prowadzą w miejsca nieznane
i przez nikogo nie oglądane...
Bo czy dorośli chodzą rowami?
I oglądają się za motylami???
Czy na kwiatuszkach ich wypatrują
i w nowe miejsca za nimi wędrują?
Tak właśnie moje nogi mnie prowadzą
w Motyli Świat tylko w butkach Befado!

Nasza Kornelke oczywiście nogi niosą pierwsze na plac zabaw..  Nawet o szybkich zakupach nie ma mowy gdy nie pojdziemy pierwsze na huśtawki zjeżdżalnie.. Oczywiście zaliczone muszą byc wszystkie atrakcje nawet drabinki i mostki dla starszych dzieci.. Najchętniej to od razu po śniadaniu chciała by iść do dzieci i późnym wieczorem wracała.. Pierwsze promienie i cieple słoneczko zwiastujący początek wiosny zostały przywitanie dlugim spacerem na własnych nogach na plac zabaw oraz do lasu gdzie karmilismy wiewioreczki i szukalysmy bazi przylaszczek i zorawi. Spacer do lasu to oczywiscie tropienie zwierzątek chowanie sie za drzewami oraz robienie bukietów wiosennych z tego co znajdziemy..  Oczywiscie mala w lesie bawi sie rownie dobrze jak na hustawkach niestety nie mamy mozliwosci chodzic tam codziennie.. Nasza coreczka zaczęła chodzić zima wiec to jej pierwsze kroki po ziemi na własnych coraz to pewniejszych nogach.  

Mój maluszek dopiero od miesiąca tutpa, ale już ma swoje ulubione miejsce, gdzie zawsze go niosą te malutkie nózie. Jest to nasz ogród - dla mego maleństwa to wielki, zaczarowany ogród z wieloma tajemnicami. Jak tylko wychodzimy z domu mój maluszek od razu skręca do ogrodu i głośno protestuje, gdy mama chce iść gdzie indziej. Na ogródku, na wiosnę jest mnóstwo pracy: trzeba pozbierać wszystkie listki, zagrabić trawkę, kopać dołki pod nowe roślinki itd. itp. Mój maluszek we wszystkim chce nam pomagać. Najbardziej lubi zbierać listki, patyczki i wszystkie inne paproszki z trawy. A jak jest czysto to z trawy zbiera... trawę. Mógłby tak godzinami tuptać i czyścić nasz trawnik. Już niedługo to chybs będzie tak zadbany jak na polu golfowym.

Moj synek WIOSNĄ najczęściej bawi się w TRAWIE,

oddając się świetnej i spontanicznej zabawie !

Uwielbia zbierać liście, szukać przebiśniegów i patyków,

i nie potrzeba mu tu innych zabawek odpowiedników.

Jest szczęśliwy gdy znajdzie biedronkę, gdy ptaszek przeleci,

i bardzo chętnie właśnie wiosną z tatą na spacery do lasu leci.

Wiosną nóżki niosą go po przygody, lata jak opętany

bo po prostu w pięknej pogodzie i świeżym powietrzu jest zakochany!

Uwielbia spacerki drogą, kamieniami, uwielbia po drzewie chodzić,

i w jego głowie chęć pójścia przed siebie co chwila może się rodzić :)

Mój synek wiosną najczęściej bawi się w ogrodzie,

pomaga mi grabić (ma zabawkowe narzędzia) i to jest u niego w modzie.

Uwielbia pomagać mi w wiosennych porządkach i kosić zbudowaną z drewna zabawkową kosiarką przez tatę trawę

to sprawia mu ogromną frajdę i daje niesamowitą zabawę .

I tak właśnie WIOSNĄ nóżki niosą mego synka przed siebie, nie lubi on nudy i monotoni,

co chwile za jakimś kotkiem czy przelatującym ptaszkiem goni.

To chłopiec pełen energii, niesamowity , którego werwa rozpiera

i na taką zabawę zawsze ze sobą wygodne buty zabiera!

I nie uktywam, że nowa para od Befado bardzo by się nam przydała,

bo nóżka maluszka jeszcze lepszą stabilizację i bezpieczeństwo by miała.