Powrót do szkoły! KONKURS BIC! - Forum

Swoje dzieciństwo spędziłam na wsi, gdzie moja mama była nauczycielkę. Mama czasami zabierala mnie do szkoły, więc miałam poczucie, że temat szkoły jest mi zupełnie znany, a ja będę się w niej czuła jak ryba w wodzie. Mało tego...kiedy przychodziłam do szkoły "gościnnie"  dzieci otaczały mnie szczególną opiekę, każdy chciał się ze mną bawić. Czułam się niczym księżniczka i myślałam, że tak to będzie wyglądać, gdy 1 września zawitam w progi szkoły, dlatego gdy przyszedł już ten moment nie czułam lęku, ani obaw..wręcz przeciwnie, nie mogłąm się doczekać chwili, w której wreszcie będę prawdziwą uczennicą.

Mama odprowadziła mnie pod drzwi mojej klasy i pobiegła do "swoich dzieci", ja uśmiechnięta i pewna siebie wkroczyłam do sali i nagle ogarnęło mnie przerażenie. Każde dziecko przyszło z rodzicem, którego trzymało za rękę, a ja byłam sama :(. Rozglądałam się po sali i szukałam jakieś bratniej duszy, niestety dorośli zasłaniali mi cały świat, czułam jak łzy napływają mi do oczu. Myślałam tylko "Jak mama mogła mnie tu samą zostawić, przecież wiedziała, że dzieci przyjdą z rodzicami???". Nagle w kącie zobaczyłam córkę innej nauczycielki i mimo, że za nią nie przepadałam podeszłam do niej chwyciłam za rękę i zrobiło mi się trochę lepiej, bo w końcu pewnie czuła się podobnie.

Później nie było wcale lepiej, dzieci jakoś nie szukały mojego towarzystwa. Jedne myślały, że nie mam mamy, inne, które wiedziały, że moja mama jest nauczycielką, zazdrościły mi tego. A ja długo czułam żal do mamy, że nie jest niczym inni rodzice !!! Tak bardzo chciałam, żeby jak inne mamy była wtedy ze mną !!!

Pierwszego września Mania poszła do żłobka!

Tylko matka zrozumie grozę tych słów. Lęk przed odstawieniem małej od "cyca", strach czy wszystko będzie dobrze, niepokój o dziecko, które z braku wolnych miejsc w swojej grupie wiekowej trafiło do starszej grupy, to wszystko czułam 1 września o 7: 30 rano. Długo rozwarzałam, powrót do pracy i oddanie małej pod opiekę komuś innemu, ale w końcu nie było wyjścia i musiałam podjąć te drastyczne kroki i dać odrobinę wolności sobie i swojemu dziecku. Mania w żłobku zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie, po przebraniu się w kapciuchy bez większych oporów poszła za Panią rzedszkolanką, aby rozpocząć nową przygodę! Z siebie też jestem dumna :) przy Mani nie płakałam! :) poryczałam się w aucie i chwilę zajęło mi pozbieranie się do kupy. Dzisiaj z perspektywy czasu 1 września kojarzę bardzo pozytywnie, moje dziecko z każdym dniem jest bardziej samodzielne, kiedy odbieram ją po zajęcich musi się zastanowić czy na pewno chce ze mną iść ( cieszy mnie to, ponieważ to oznacza, że krzywda żadna jej się nie dzieje) i ogólnie wszyscy jesteśmy bardziej szczęśliwi, ja ponieważ nie siedzę już w domu a Mania ponieważ dnie spędza na zabawie w miejscu które lubi :) Cieszy się nawet Majowy tatuś, ponieważ po dniu spędzonym na harcach mała idzie sać o 19:30 a nie o 22 jak to było w wakacje :)

U nas szkoła dopiero za jakiś czas, ale pierwszy dzień w przedszkolu mojej córki był dla mnie mega wyzwaniem.

Moja mała córeczka od tego dnia miała już rozpocząć naukę samodzielności przez wielkie S.

Oczywiście miała być pod opiekę wykwalifikowanych i doświadczonych Pań, ale oczwiste-mama wie lepiej i lepiej wszytsko zrobi- szczególnie jeśli chodzi o jej maleństwo (bez względu na to ile to "maleństwo" ma lat).

Tak więc moja 3- latka miała iść do przedszkola. Oczywiście noc wcześniej była nie przespana, a nerwy zerwały mnie z łóżka na kilka godzin przed godziną "0". Moja córka nie wiedząc czego ma się spodziewać była spokoja, wstała z uśmiechem i bez problemu dała się ubrać. Ja już w tym momencie byłam kłębkiem nerwów i ledwo poradziłam sobie z rajstopkami córki :)

Kiedy dotarłyśmy pod przedszkole łzy same cisnęły mi się do oczu- jak oddać komuś dziecko, które do tej pory było tylko z mamą przez 24 godziny na dobę? Wydawało mi się to nieosiągalne. Moja córka, która raczej nie jest otwarta na nowe znajomości zaskoczyłą mnie i zaproszona na salę przez Panią przedszkolankę z uśmiechem poszła. Drzwi się zamknęły za moim maluszkiem.

- Halo- pomyślałam- a gdzie opieka nad roztrzęsioną matką? Powinna być włączona w opiekę przedszkolną dziecka przez około miesiąc!!! A tu nic. Mnie nikt nie przytulił :(  I tak matka musiała oddać swoje dziecko obcym ludziom. No, ale przecież jeśli moja córka "otrząsnęłaby się" z fascynacji przedszkola i zatęskniłą za mamą? Mogłaby wpaść w panikę, płacz. pomyśleć, że mama ją zostawiła na zawsze. Tak nie może być- muszę "czatować" pod przedszkolem:) Na sczęście było ciepło i posiedziałam trochę na przedszkolej ławeczce. Zastanawiało mnie gdzie są inne matki- nie martwią się o swoje dzieci? Wyrodne baby! Potem poszłam na spacer... w końcu po około 1,5 godziny oddaliłam się na tyle, aby mój spacer przenieść w pobliskie sklepy. Chodziłąm, oglądałam- choć nawet nie wiem co i po co tak chodziłąm po sklepach :)

W końcu te 4 godziny, które dla mnie były wiecznością, skończyły się i z prędkością wiatru udała się do przedszkola córki.

Ta jakby nie zauważyła, że minęło, AŻ tyle czasu bawiła się w najlepsze. Przytuliłam ją mocno, poczułam się jakbym jej wieki nie widziała, byłam tak bardzo stęskniona za moją córeczką, że tuliłam ją co chwilę, aż do wieczora.

Z relacji przedszkolanek dowiedziałam się, że mam dzielną córeczkę, która po jakimś czasie zorientowałą się, że mamy nie ma, ale nie rozpaczała z tego powodu :) No i jako jedyne dziecko zjadła skórki z chleba na śniadanie:)

Dla mojej córeczki pierwszy dzień w przedszkolu był wspaniały, a dla mnie był to koszmar, który wspominam teraz ze śmiechem.

Na zdjęciu pierwsza chwila w przedszkolu mojej córeczki...

Niewiele brakowało, a moja córka zamiast "mama" jako pierwsze słowo wypowiedziałaby "chcę iść do szkoły". Zakładała swój mioswy plecaczek i twierdziła, że chce iść do szkoły, do dzieci, żeby sięz nimi bawić. Mieszkamy na wsi, więc udało mi się ją zapisać jako czterolatkę to zerówki. Jak to była radość, kiedy jej o tym powiedziałam. 1 września oczywiście się trochę stresowałam, bo mimo jej szczerego zapału i zachwytu nie wiedziałam jak to będzie jak zostanie sama z obcymi ludźmi. Stałam jeszcze pół godziny na korytarzu. Myślałam, że może w końcu zacznie płakać, więc będę na miejscu, żeby ją pocieszyć i zabrać do domu. Przecież nie musi tu zostać jak nie będzie jej się podobało. W końcu wróciłam do domu. Cezkałam na telefon, ale milczał. Nikolka albo dawała sobie radę, albo pani nie chciała się przyzynać, że nie ogarnęła mojej płaczącej córki. Jak rozstrzęsiona matka stawiałam na to drugie, kręcąc się z kąta w kąt i nie mogąc znaleźć dla siebie miejsca. W końcu nadszedł moment odebrania jej ze szkoły. Oczywiście byłam trochę przed czasem i czekałam przed salą. Wyszła. Uśmiechnięta, zadowolona, z kartką z namalowanym kwiatkiem w ręce. Podbiegła do mnie, pokazała mi obrazek i spytała... po co po nią przyjechałam? Przecież dzieci jeżdzą do domu szkolnym autobusem i ona też chce nim jechać. Na nic zdały się przekonywania, że jutro pojedzie. Uparła się i koniec! I co zrobić? Nie chciałam "zabić" jej entuzjazmu już w pierwszym dniu. Porozmawiałam chwilę z panią, która wychwalała moją cókę jak to ona pięknie bawi się z dziećmi, jak jest spragniona kontaktu z nimi i jaka jest grzeczna. Przyznaję - urosłam i byłam dumna. Odprowadziłam ją na czekającey przed szkołą autobus, a sama wsiadłam do auta i pojechałam przed nim, by czekać na nią na przystanku. Mała długo opowiadała jak to było fajnie, powtarzając to samo babci i dziadkowi. Tak, to był niezapomniany dzień. Pełen wrażeń i obawa. Moich obaw i to bezpodstawnych. Okazuje się, że bardziej go przeżyłam niż moja cóka. Dla niej 1 wrześnie był dniem jak co dzień, z tym ,że poznała mnóstwo koleżanek i bardzo sięz tego cieszyła.

Pierwszy dzień w nowej szkole...
to dla mnie wówczas odgrywało wielką rolę!

przygotowywałam się już miesiąc do przodu...
by stanąć na zbiórce w pierwszym rzędzie i prezentować się jak z książęcego rodu!

pamiętam wszystko ze szczegółami...
dziadek powtarzał: wnusiu idziesz do szkoły nie do Maiami...

dla mnie to wszystko było takie trudne...
lecz wiedziałam,z e od tej chwili moje życie przestanie być nudne!

Tego obawiali się dziadkowie i rodzice moi...
nie wiedzieli wowczas co się mojej dziecięcej glowe roi...

Rano pobudka...
w plecaku obowiązkowo krówka ciągutka!

założyłam wówczas spódniczkę i podkolanówki...
trampki miałam w czerwoono- białe obywatelskie sznurówki!

Włosy w warkocz uplecione...
oczy rozweselone...

Poznasz nowe koleżanki i kolegów dziadkowie mowili...
rodzice mnie jak przystało na pierwszoklasistkę na biało- czarno wystroili...

nadeszła ta długo oczekiwana chwila powitania nowych uczniów naszej szkoły...
po chwili wprowadzili piękny poczet sztandarowy!

Gdy staliśmy ustawieni w pięknym rzędzie...
jeszcze nie wiedziałam, że przywalę jakiejś klasowej "mędzie"...

Na imię miał Tomek i strasznie mi dokuczył....
obraził mnie za niski wzrost i spojrzenia innych kolegów na mnie przywłóczył!

Nie zastanawiając ani jednej chwili...
przeobraziłam się w czyny Godzilii!

Tomek palant dostał "w łeb"...
to był przysłowiowy już dla niego "codzienny chleb" !

Pani dyrektor słusznie się oburzyła...
i reprymenty mi udzieliła...

Wstyd mamie zrobiłam niesamowity...
zmysł rozbójnika tkwił we mnie ukryty!

Lecz nie pozwolę sobie na obrażanie...
na nic Tomkowi było potem całoroczne przepraszanie!

Każdy już wiedział, że z małą czarną nie wolno zadzierać..
bo przeciwnika "ze skóry będzie obdzierać"..!

To dziś wspominam go z kwaśną miną...
wiem, ze ożenił się z niską (jak ja) dziewczyną!

Rok 1980, tak pamiętam...

Mundurek z kołnierzykiem, jak wszystkim, mama mi kupiła.

Tornister na plecy z motylkiem żółtym założyła.

Szkoła wielkim, starym gmaszyskiem się mi wówczas wydawała.

Chciałam, aby mama ze mną pod klasą na panią czekała.

Dzieci różne, rodziców bardziej lub mniej uczepione.

Wyglądały w mundurkach, jak z jednego materiału zrobione.

Wszyscy w klasie zazdrościli tym, co piórniki chińskie na ławkach położyli.

Zapach gumek chińskich do dziś pamiętam.

Byłam jej brakiem ogromnie przejęta.

Kolega z Niemiec zeszyty miał przywiezione.

Dzieci z zazdrości robiły się zielone.

Każdy z nas marzył o niemiecko-chińskim wyposażeniu.

Nikt nawet nie myślał o śniadania z szarego papieru zjedzeniu.

Taka to rzeczywistość w 1980 roku była.

Jedynie TYTA ze słodyczami, nieco ją ubarwiła.

P.S. TYTA - to róg obfitości wypełniony słodyczami, z którym wówczas pierwszaki stawiały się pierwszy dzień w szkole.

Pierwszy dzień w szkole mojego dziecka przeżyłam bardziej ja niż moja córka.

Córka- uniesiona tym, że jest już dużą dziewczynką, będzie miała koleżanki, piękny plecak, kolorowe książki oraz będzie używała tych wszystkich kredek, kolorowych flamastrów i kred do tworzenia. Poza tym nikt już nie śmie nawet nazwać Jej maluchem, ponieważ jest już w szkole.

Ja- wzruszona i przerażona. Od razu padały pytania w mojej głowie, kiedy to moje dziecko tak wyrosło? Dziś pierwszy dzień w szkole, ani się obejrzę a minie podstawówka,  gimnazjum, liceum i studia.... A z drugiej strony myśli... Ona jest jeszcze taka mała... kto się Nią zajmie tak jak ja... a co jak będzie płakać... Sama nie mogłam nad sobą zapanować, z trudem ukrywałam łzy jakie cisnęły mi się do oczu i uśmiechnięta patrzyłam jak drzwi do klasy się zamykają.

Po tym dniu stwierdzam, że to nie dzieci mają problem z pierwszym dniem w szkole ale my rodzice:-)

Pierwszy dzień w szkole to wielki przeżycie tak dla mamy jak i dziecka. I chociaż czasy zmieniają się w zastraszającym tempie, a z pokolenia na poklenie odnotować można znaczące różnice w sposobie życia i doczuwania dzieci to jedno jest pewne - pierwszy dzień w szkole to stresujące wydarzenie dla kazdego dziecka. Pamiętam swój pierwszy dzień do którego przygotowywałam się już miesiąc wcześniej. Równiutko ułożone zeszyty i elementarze na półce przypominły mi o nadchodzącym dniu 1 września. W ukryciu dotykałam je czule i wdychałam zapach druku. Czułam jakby świat otwierał się przede mną, a ja głodne nauki dziecko całym sercem marzyłam by móc zacząć stawiać pierwsze niezdarne literki. Targały mną mieszane emocje - strach, niepewność, przeplatana z radością i niecierpliwością. I choć z perspektywy dorosłego człowieka często z przymrużeiem oka spoglądamy na dziecęce uczucia umniejszając ich wartość. Dzieci jednak chociaż inaczej postrzegają świat to odczuwają emocje równie a nawet bardzie intensywne niż dorośli. Dobrze pamiętam stres i rozdrażnienie gdy w białej bluzeczce i czarnej plisowanej spódniczce trzymając mocno za rękę mamę podążałam w stronę szkolnych murów. Uśmiech na twarzy pojawił sie gdy ujrzałam gromadke dzieciaków, które tak jak ja wyglądały jakby wyruszały na wojnę. Pamiętam pierwszą przyjaciółkę. To ona tego dnia wybrała właśnie mnie i zaczęła rozmowę. Przez długie lata łączyła nas przyjaźń, którą niestety rozłączyły odmienne życiowe drogi. Wydawało by się, że nie ma bardziej stesującej sytuacji od własnego pierwszego dnia w szkole. A jednak jest! Pierwszy dzień w szkole naszego dzecka. Podwójny stres, zmartwienie i niepewność. I nawet jeśli dzieciak niecierpliwie czeka na pierwszy dzień w szkole to mama z przerażeniem spogląda w kalendarz który bez litości zbliża nas do daty 1 września. I chociaż mój dzieciak jakby bezstresowo podszedł do nowego życiowego rozdziału to ja nadopiekuńcza mama na siłę doszukiwałam się w jego spokoju podstępu. Targały mną mieszane uczucia. Czy będzie takim szczęściarzem jak mama i spotka bratnią dusze? Czy podoła nowym obowiązkom? Czy dostosuje się do zasad panujących w szkole? Czy poradzi sobie z nadmiarem emocji? A tak wogóle to jak mam zostawić w gronie obcych ludzi moje maleństwo, które przecież jeszcze "wczoraj" płakało w kolysce gdy nie czuło matczynego zapachu. Na szczęście mój synek wewnętrzny spokój odziedziczył po ojcu i skończyło się na tym, że po raz kolejny przeżyłam jakby swój pierwszy dzień w szkole :)

Pierwszy dzień w szkole mojej córeczki był dużym wydarzeniem dla nas rodziców, jak i dla niej. Asia poszła do zerówki jako 5-letnia dziewczynka i wszystko było tam dla niej nowe i nieznane. Oczywiście wraz z mężem dużo z nią rozmawialiśmy na ten temat i spokojnie tłumaczyliśmy jak to wszystko będzie wyglądać.

Po wyczytaniu wszystkich dzieci przez panią dyrektor, moja Asia raz dwa popędziła do sali w której miała mieć spotkanie. Była bardzo szczęśliwa i ciekawa jaka pani będzie ją uczyła,jakie dzieci będą z nią w klasie,jak będzie wyglądała jej sala.Przez całą drogę z sali gimnastycznaj do jej klasy zadawała mnóstwo pytań.Na szczęście już pierwszego dnia zaklimatyzowała się w klasie,gdyż znała już kilka dzieci w swoim wieku i było jej łatwiej. W dodatku chodziła do klasy ze swoją dalszą kuzynką, więc było jej razniej bo już się dobrze znały. Po opuszczeniu sali,udałam się z nią do szatni aby pokazać jej gdzie będzie sie musiała przebierac. Następnie po wyjściu ze szkoły wybrałyśmy się na lody:)

Pierwszy dzień szkoły mojej córeczki wspominamy zatem jak najbardziej pozytywnie,bez strachu i jakichkolwiek obaw:)

Ja jako dziecko pamiętam jak strasznie przeżywałam to, że nagle koniec laby i że muszę wstawać rano i szykować się do szkoły... Nie było to dla mnie fascynujące, nie było to wspaniałe uczucie, raczej byłam załamana i wiecznie w niedziele wieczorem kaszlałam strasznie i mówiłam, że jestem bardzo chora i muszę zostać w domku. Na początku rodzice dawali się nabrać i zabierali mnie ze sobą do pracy, ale gdy tam okazywało się, że jednak jestem zdrowa szybko zrozumieli, że potrafie dobrze sumulować hihi wtedy postanowili, że będą mnie zawozić mimo mojego "strasznego i uporczywego kszalu". Gdy przyszedł pierwszy taki poniedziałek, nie chciałam wysiąść z auta , zapieralam się, krzyczałam... Nie lubiłam szkoły... Z czasem zrozumiałam, że muszę chodzić , że to jest ważne i można tam się wiele nauczyć, wiele ciekawostek jak i poznać inne dzieci... Poźniej to sprawiało mi mega radość, gdy szłam do zerówki, największą przyjmnością było jedzenie obiadu hihi PAMIĘTAM JAK DZIŚ jak były NALEŚNIKI jadłam po 5 dokładek ... ;P  Wspomnienia z czasów szkolnych mam wspaniałe i Tkwią mi w głowie do dzisiejszego dnia ! Teraz jestem na etapie przygotowywania synka do przedszkola... Nie przyjęli go w tym roku, ale mamy jeszcze nadzieje, że jednak sklaruje się jakieś miejsce i synek będzie mógł iść i uczyć się nowości z wszystkim dziecmi... Nawet plecaka nie odstepuje już na krok :) Tak synek wczuwa się w rolę ucznia i pójścia do szkoły :)

Mojego pierwszego dnia w szkole nie pamiętam,gdyż minęło juz sporo czasu.Teraz mam swoje dzieci i już chodzą do szkoły a dopiero były takie malutkie.Córka Patrycja chodzi już do trzeciej klasy a syn Wiktor do drugiej mamy jeszcze małą Martynkę która ma 3latka.Pamiętam pierwszy dzień w szkole mojej  córki Patrycji była bardzo przejęta i pełna obaw.Pierwszy dzień szkoły zaczął sie tradycyjnie Mszą Świętą w naszym Kościele.Poszłam tam razem z nią .Po Mszy poszliśmy wszyscy do Szkoły.Najpierw była akademia ,przemawiała Pani Dyrektor i był występ uczniów ze starszych klas.Patrycji bardzo się podobał ten występ starszych kolegów i koleżanek i stres i zdenerwowanie już odeszły w niepamięć .Po akademi było spotkanie w klasie z Panią wychowawczynią ,która okazała sie bardzo sympatyczna i miła.Córka obawiała sie też nowej Pani gdyż do tej co uczyła ją w przedszkolu była już bardzo przywiązana i bardzo ją lubiła.Pani zapoznała się z dziećmi i rodzicami ,następnie rozdała plan lekcji .Moja córka najpierw była wystraszona że idzie do Szkoły lecz po pierwszym dniu była już zachwycona i bardzo jej się podobało i nowa klasa i Pani .Koleżanki córka wszystkie znała gdyż chodziła z nimi do tego samego przedszkola przez 3 lata więc znali się świetnie.W domu stwierdziła że w Szkole jest SUPER!!Jak narazie świetnie sobie radzi ma same piątki i szóstki i pięknie maluje ,bardzo lubi prace plastyczne i techniczne .Rysowanie sprawia jej dużo radości.

To był  rok 1992, rok w którym po raz pierwszy przekroczyłam próg szkoły. Byłam bardzo podekscytowana tym wydarzeniem, bo nie mogłam doczekac się tego momentu w którym będe nosiła tornister i odrabiała lekcje. Zważywszy na fakt, że miałm dwie starsze siostry, które już rozpoczęły swoją edukację to bardzo chciałm dołączyc tez do grona uczennic. Pamiętam jak szłam do zerówki i umiałm już czytać. Dlaczego? Mój tata codziennie odrabiał lekcje z siostrami przy stole, uczył ich literek a ja przyglądałam sie temu i w taki sposób nauczyłam się. Mama ubrałą mii sukienkę biało czerwoną, czerwone rajstopy, oraz rózowe pantofelki, które pamiętam do dnia dzisiejszego. Siostry zaprowadziły mnie do mojej klasy. Kiedy weszłam czułam się bardzo zawstydzona, zauważyłam też moje dwie sąsiadki, bardzo ucieszyłam się z tego:)Pani nauczycielka podeszła do mnie, przywitała się i zaprowadziła do środka sali. czekaliśmy jeszcze na pozostłę dzieci. Kiedy już był komplet dzieciaków, Pani powiedziała, że wszyscy mamy po 6 lat. Wtedy ja podniosłam rękę i powiedziałąm, że ja jeszcze nie mam sześciu lat tylko pięc, bo jestem z listopada a jest dopiero wrzesień:)

Pierwszy dzień w szkole minął bardzo szybko, wszelkie zabawy, poznawanie nowych koleżanek i kolegów a przede wszystkim wspaniale spędzonym czasie z rówieśnikami. Wróciłabym do tamtego momentu, tego beztroskiego dzieciństwa.

Jak sobie pomyślę, że ten czas tak leci szybko to ogrania mnie smutek. Dopiero ja rozpoczynałm nauke w szkole a teraz we wrześniu odprowadzalam Maksia do przedszkola. Byłam bardzo sceptycznie nastawiona do tego czy synek się zaadoptuje w nowym środowisku. Moje obawy rozwiały się wraz z pierwszym dniem w przedszkolu, czyli 01.09.2015r. Kiedy synka ubrałam w koszulę białą, spodnie czarne wybraliśmy się na rozpoczecie roku szkolnego. Kiedy weszliśmy do sali, synek od razu zaczał się bawić zabawkami, byłtak podekscytowany, że do teraz widze jego roześmianą buzię. Pozostałe dzieci trzymały się kurczowo swoich mam a mój Maksio od pierwszej chwili zaczał poznawać swoje nowe otoczenie. Oczywiście Pani podała nam wykaz przyborów jakie mamy zakupić maluchom i przekazała informacje organizacyjne. Zostawiłma synka i wróciłam po kilku godzinach. Okaząło się, że był bardzo grzeczny w przedszkolu, nawet narysował coś tam "po swojemu", ale  jego chęci  i zapał są najważniejsze. Bardzo się cieszę, że nie było żadnych problemów z nim. Teraz w domu widzę wiele pozytywnych zmian u mojego synka, skłąda zabawki, dużo maluje, tańczy. także przedszkole wychodzi jemu na dobre. Oby tak dalej:D

Pierwszy dzień w szkole mojego syna był trudnym przeżyciem dla mnie i dla niego.

Choć to dzień radosny i wielce podniosły, mój syn nie chciał iść do żadnej szkoły.

Płakał już od rana i fochy stroił, nie chciał się ubierać w strój galowy,

Miał minę smutną i nie chciał jeść śniadania oraz zażyczył sobie, że weżmie ze sobą Batmana.

Cóż miałam robić, pozwoliłam i Batman też do szkoły poszedł.

Całą drogę do szkoły płakał, a na boisku szkolnym nie chiał iść do swojej klasy.

Wychowawczyni go jakość przekonała i poszedł stanąć w szeregu z klasą I a.

Po apelu i sptkaniu w klasie, stwierdził że szkoła nie jest fajna, bo za dużo dzieci jest na raz.

Cóż miałam robić? Jak go przekonać?Przez pierwsze dwa tygodnie był płacz i wielka rozpacz.

Kiedy szłam do szkoły, a było to, matko jedyna ... trzydzieści sześć lat temu (!!!), byłam bardzo podekscytowana. Bardzo lubiłam się uczyć, umiałam już doskonale czytać i miałam wysokie oczekiwania intelektualne :-). Wyglądałam wtedy słodko i smutno...

Ta smutna dziewczynka na pierwszym planie to ja :-). Taką minę robię bezwiednie do dzisiaj nawet kiedy jest mi wesoło.

W ten piękny, ciepły wrześniowy dzień do szkoły zaprowadziła mnie babcia. Zaczęło się od wpadki, bo nie wiadomo czemu większość dzieci miała dla nauczycielki kwiatki a babcia mi kwiatków nie dała i od razu się popłakałam. Potam było jeszcze gorzej, bo pani nauczycielka usadzała dzieci według wzrostu w ławkach i ja, mały krasnal, musiałam usiąść w pierwszej ławce Z CHŁOPAKIEM. Moja najlepsza przyjaciółka była wysoka i trafiła do ostatniej ławki.

Więcej nie pamiętam, z tego co działo się w szkole, ale po szkole musiałam pierwszy raz w życiu iść do fotografa zrobić zdjęcie do legitymacji. To też pamiętam doskonale, bo ciocia się nade mną ulitowała i zrobiła mi wesołe kucyki z kokardkami. Według mnie wyglądałam przepięknie i bardzo się cieszyłam na te zdjęcia... 

A moje dzieci...

Chyba ja zawsze przeżywałam bardziej ten ich pierwszy raz. W każdym razie nie są tacy smutni jak ja. 

Mieli szczęście chodzić do klasy ze swoją grupą przedszkolną i zerówkową. Od razu mieli mnóstwo przyjaciół. Nie przeszkadza im siedzenie z osobami płci przeciwnej.

Jednak od szkoły dzieci nie oczekują nauki, jak ja. Dzisiaj wiedza jest wszędzie i nie trzeba po nią chodzić do szkoły - tak sądzą moje dzieci. Ja połykałam książki a ich nie można zmusić do czytania. Ja spędzałam godziny na szlaczkach, na kolorowankach, a oni... echhhhh... szkoda gadać. Wszystko się zmienia tak szybko. Nauczyciele nie są już osobami podziwianymi, wyroczniami których się bezwzględnie słucha. 

Chciałabym na moment cofnąć czas i zobaczyć świat oczami te smutnej małej dziewczynki, która tak naprawdę nie była smutna :-)

Pierwszy dzień szkoły niósł dla mnie ogromne przeżycia i emocje. Radość przeplatała się ze strachem, ciekawość z nutkami stresu, a chęć poznawania świata z chęcią skrycia się gdzieś w kącie swojego pokoju. Mama wystroiła mnie w piękną sukienkę, lakierowane buciki oraz uczesała dwa kucyki z ogromnymi kokardami. Czułam się, jak księżniczka i chciałam ruszyć ku nowej przygodzie, zwanej szkołą (jednak pozytywne emocje przeważyły nad negatywnymi). Gdy zasiadałam w szkolnej ławce czułam się już taka "dorosła". Bo moja siostra nadal pozostała w przedszkolu, a na dodatek w grupie maluchów. A ja opuściłam już grupę starszaków i znalazłam się w szkolnej ławce.

Pani nauczycielka wydała się przesympatyczną panią, i taka też była. Gdy przemawiała patrzyłam na nią wielkimi oczami z rozdziawioną buzią. Chłonęłam każde jej słowo, jak gąbka wodę. Już nie mogłam doczekać się następnego dnia, kiedy to miały odbyć się lekcje. Nie mogłam doczekać się też, aż będę uczyła się pisać i liczyć w moich zeszytach z księżniczkami. Aż użyję nowych, kolorowych kredek i świecących żelopisów.

Gdy odwracałam się do tyłu, aby zerknąć na mamę, z ławki za mną spoglądał na mnie uśmiechnięty, piegowaty chłopiec. Kto by wtedy pomyślał, że Wojtek (bo tak miał na imię), będzie nie raz, nie dwa, i nie trzy (!) dziubał mnie ołówkiem i ciągnął za włosy. Obok siedziała Kasia - koleżanka z przedszkola. Pozostałyśmy ze sobą w ławce przez wiele lat. Często rozmawiałyśmy ze sobą i wygłupiałyśmy się na przerwach. Ale też podbierałyśmy sobie flamastry z piórników; przerzucały śmieci z prac plastycznych i technicznych na swoje strony i wykłócały się czyje są; a nawet potargałyśmy sobie wzajemnie dzienniki uczniowskie. Ten przykład jest idealnym odzwieciedleniem złotej myśli: "Kto się czubi, ten się lubi". + + = Obecnie mamy własne rodziny, ale nadal utrzymujemy kontakt. 

Taki był mój pierwszy dzień szkoły: pełen ekscytacji i chęci rozpoczęcia przygód szkolnych.

 Pierwszy dzień w szkole? To pestka :) Piotr zadowolony wyrusza po raz kolrjny na spotkanie przygody,wspólnych przyjaciół,ulubionych nauczycieli :) Bardzo się z tego cieszy :) 

Choć minęło już tyle lat ja mój pierwszy dzień w szkole pamiętam jak by to było wczoraj.Do szkoły miałam blisko więc poszłam sama.Na uroczystym rozpoczęciu roku szkolnego byłam z mamą i ona mi pokazała że moja klasa jest na parterze pierwsze drzwi po lewej stronie.Jak poszłam sama to pomyliłasm strony i weszłam do klasy po prawej stronie.Weszłam ,powidziałam dzień dobry i usiadłam w pierwszej ławce.Cała klasa zaczęła się śmiać a pani się zapytała do któjej klasy chodzę .Ja odpowiedziałam że do pierwszej.Pani powiedziała mi że tutaj uczy się siódma klasa i zaprowadziła mnie do mojej klasy.Ponieważ to była mała wiejska szkoła i wszyscy się znali to jeszcze przez jakiś czas siódmoklasiści śmiali sie ze mnie a mama mówiła że od razu poszłam do siódmej klasy.

Chciało by się rzec to było dawno, dawno temu... ;) A tak na poważnie to pojawia się pytanie, kiedy to zleciało???

Mój pierwszy dzień szkoły był pełen emocji, ale takich ciepłych, z motylami w brzuchu włącznie. W ostatnich dniach sierpnia przeprowadziliśmy się z bloku do domu, więc wrażeń było na pęczki. Pamiętam moją białą koszulę z kołnierzykiem, wtedy nikt się nie przejmował czy dany strój jest "trendy" lub czy "outfit", który mam założony pasuje na pierwszy dzień szkoły czy nie. Ubierało się klasycznie, schludnie i już. Pierwszego dnia do szkoły zaprowadził mnie mój tata, byłam taaaaaaaaaaka dumna, że będę chodzić do tej samej szkoły co kiedyś on. Najpierw był apel, później dzieci zostały zaprowadzone do swych pań wychowawczyń. Pamiętam, że jak zapisywałam plan lekcji to byłam oburzona, że będę mieć tylko cztery lekcje dziennie. ;) Po spotkaniu organizacyjnym pani oprowadziła nas po szkole, największe wrażenie zrobiła na mnie sala gimnastyczna i pracownia chemiczna, to chyba jakieś przeznaczenie bo w szkole średniej wprost uwielbiałam chemię i wychowanie fizyczne. :)

Drugiego dnia do szkoły poszłam razem ze starszymi koleżankami, które mieszkały w tej samej wiosce co ja i uważam, że to było wspaniałe doświadczenie. Szkoła zawsze kojarzyła mi się z samodzielnością,  z nowym, bardziej dorosłym etapem w życiu. Teraz rodzice drżą o dziecko prawie do osiemnastki i to jest klątwa współczesnych czasów. Sama drżę i wiem, że to nie rodzice się zmienili ale zmieniła nas rzeczywistość, która nas otacza. Pierwszy dzień szkoły pamiętam z rozrzewieniem, z nutą strachu ale i wielkiej radości, bo przecież szkoła to już nie przedszkole! Teraz czasy są zupełnie inne i pozostaje żal, że moje dzieci już nie doświadczą tak pięknych, prostych przeżyć jakie miałam ja.

Na mój pierwszy dzień w szkole doskonale pamiętam - długo na niego czekałam :) Już w przedszkolu byłam wzorowym przedszkolakiem, wszystkie Panie mnie chwaliły i powtarzały że w szkole napewno dam sobie radę :) Gdy nadszedł ten "wielki" dzień, z wrażenia tak bolał mnie brzuch że spóźniłam się z mamą do kościoła ;) Po mszy spotkanie z nowej wielkiej szkole, z miłą wychowawczynią która dała plan lekcji :) Wszytsko było takie magiczne, nowe, ładne... ja w białej bluzeczce, granatowej spódniczce, dużo nowych koleżanek i kolegów, wybranie swojego miejsca w klasie... Po powrocie do domu odrazu spakowałam tornister na następny dzień. Zeszyty w przeźroczystych okładkach aby się nie pobrudziły a na nich naklejki z nazwą przedmiotu i moim imieniem i nazwiskiem - moim! PIERWSZOKLASISTKI! :) Nowe kredki, ołówek, pachnąca gumka, piórnik...  Fantastyczne wspomnienia :)
Gdy mój synek szedł do przedszkola, wcześniej opowiadałam mu jak tam jest fajnie. Ile jest zabawek, kolegów, koleżanek, jakie są super zabawy.. W czerwcu 2 razy pojechaliśmy do przedszkola na godzinkę żeby Filipek zobaczył to wszystko o czym mu opowiadałam. Strasznie mu się spodobało i w ogóle nie chciał wychodzić :) 5 dni przed 1 września pokazałąm synkowi 5 palców i powiedziałam że za tyle dni pójdzie do przedszkola. Od razu pobiegł do pokoju i zaczął pakować swój plecaczek :) Codziennie przepakowywał go z 3-4 razy. Gdy nadszedł ten wielki dzień Filipek wstał bez żadnego marudzenia, pięknie zjadł śniadanko i pojechaliśmy. Uśmiech nie schodził z jego buźki :) W sali dałam mu buziaka i powiedziałam że wróce po obiadku, żeby był grzeczny i ładnie bawił się z dziećmi. Gdy wróciłam po niego okazało się że jako jedyny w grupie nie płakał, a nawet pocieszał inne dzieci! :) Mówił im żeby nie płakały bo ich mamusie wrócą po nie jak zjedzą obiadek :) W drodze do domu opowieściom nie było końca.. że zabawek tak dużo, że wszystkimi mogą się bawić, że jest dużo dziewczynek, ale mało chłopaków, że tańczyli, że siedzieli w kółeczku itd
Na zdjęciu ja jako przedszkolak i mój synek :)

To było 30 lat temu pierwszy dzień w malutkiej wiejskiej szkole. Mama zaprowadziła mnie do szkoły a ja tak uczepiłam się jej spódnicy że nie szło mnie odczepić użyłam całej siły swoich małych rąk. Alo jako, ze dwie dorosłe osoby mocno się pstarały to udało im sie "przeciać pępowinę" i zosatałam sama czytaj BEZ MAMY!!! Gdy pani oprowadziła nas po szkole zaznajomiła, ze wszystkimi pomieszczeniami przyszła kolej na zabawę. Mnie zachciało się siusiu a powiedziała, że mogę iść ale niestety było za późno po drodze zaczęło lecieć. Pobiegłam do toalety i tam sie schowałam. Zaniepokojona moją długą nieobecnością pani nauczycielka zaczęła mnie szukać i co to był za wstyd ja zasikana siedzę skulona w toalecie z ogromnym strachem w oczach. Później było już trochę lepiej ;-) Szkoła niestety już od wielu lat nie istnieje za malo było dzieci na wsi. Jakie było moje zdziwienie gdy dwa lata temu prowadzę starszą córke do szkoły w mieście w którym pracuję, a tam nie kto inny tylko Pani Nauczycielka z przed 30 lat. Miałam wrażenie, że sie nie zmieniła. Oczywiście podeszłam aby porozmawiać okazało się, że parcuje obecnie jako Pani pedagog w szkole córki, mamy bardzo dobry kontakt i z racji wspomnień i pełnionej funkcji.

Pozdrawiam

Ula Pranke