Powrót do szkoły! KONKURS BIC! - Forum

Mój synek jest jeszcze za mały na pójście do szkoły, ale za kilka lat i jego to czeka- a wiem, że zleci nie wiadomo kiedy. Próbuję sobie wyobrazić jak to będzie i nie do końca potrafię. Wiem, że on będzie szczęśliwy, bo uwielbia sę uczyć, rozwiązywać zadania w książeczkach, rysować, robić prace plastyczne. Na pewno pójdzie do szkoły z radością i się w niej odnajdzie. Myślę, że gorzej będzie ze mną. Na samą myśl o tym, że mój syneczek po części wyfrunie z gniazdka, że tyle godzin będzie spędzał poza domem jest mi trochę smutno. Choć wiem, że to naturalna kolej rzeczy.

Ja bardzo lubiłam szkołę. Bardzo dbałam o wszystkie przybory i książki, lubiłam się uczyć. Miałam dużo koleżanek i zazwyczaj do szkoły chodziłam z radością. W połowie wakacji już za nią tęskniłam.

Swój pierwszy dzień w szkole pamiętam dość słabo. Bardziej pamiętam przygotowania do niego i to jak tata uczył mnie podpisywać swoje zeszyty i książki. Pamiętam pogadankę od rodziców, że mam nie brać nic od starszych dzieci, nic nie wąchać, nie dawać im pieniędzy, a jakby się cokolwiek złego działo to od razu im-rodzicom mówić. 

Najbardziej pamiętam sam dzień, w którym szłam z mamą do tej szkoły się zapisać. Szłam taka dumna zamyślona i z tego przejęcia, nie zauważyłam słupa- weszłam wprost w niego i stłukłam nos. Pamiętam jak płakałam i taka zapłakana zapisywałam się do pierwszej klasy:D 

Pamiętam pierwsze dni w szkole, kiedy zachwyciłam się panią wychowawczynią, nowymi koleżankami, książkami, wyprawką. Siadłam dumna w pierwszej ławce. Pamiętam też, że dzieci ze straszych roczników wydawały mi się takie dorosłe, takie wielkie. To były klasy 6-8, jak teraz o tym pomyślę to śmiać mi się chce, bo przecież te dzieciaki miały po 12-15 lat:D 

Pamiętam jeszcze moją radość z tego, że mogę korzystać ze szkolnej biblioteki. Otworzyła się przede mną ogromna możliwość czytania, a od małego byłam książkowym molem. 

Miałam dwóch starszych braci, którzy chodzili do szkoły, więc ja jako ta najmłodsza też już chciałam. Pamiętam jak bardzo czekałam na ten dzień, odliczałam dni do końca wakacji (o zgrozo teraz sobie myślę jaka głupia byłam ;) ) i w końcu przyszedł ten dzień. Baaardzo dumna poszłam do szkoły byłam bardzo szcześliwa, ale przyznam się szczerze, że trochę zawiedziona i smutna. Moja mama jako nauczcielka też miała rozpoczęcie roku, więc nie mogła ze mną pójść, a jak każdy człowiek bardzo chciałam, żeby najważniejsza dla mnie osoba była przy mnie w tak ważnym momencie mojego życia. Pamiętam to: wielki entuzjazm i ciekawość przeplatały się ze smutkiem. Do tej pory nie mówiłam mamie jak mi przykro, że nie mogła być ze mną w paru tak ważnych dla mnie momentach. Ale w sumie po co i tak to czasu nie cofnę, a tylko zrobię jej przykrość...Mój synio chodzi do przedszkola i obiecałam sobie, że co by się nie działo w najważniejszych momentach jego życia postaram się być z nim z całych sił.

Pierwszy dziś w przedszkolu nie wspominamy z córcią za dobrze - emocje wzieły górę i ciążko było nam  zapanawać nad łzami.

Pierwszego dnia rano jeszcze w domu sprawdziłam czy wszystko mamy - najważniejsza przutulanka, kredki i kartka z rysunkami do malowania (córcia powiedziała że pójdzie do przedszkola pod warunkiem że będzie mogła tam pomalować swoje malowanki).

Ja byłam bardzo zdenerwowana ale udawałam przy Hani twardzielkę i że wszystko jest w jaknajcudowniejszym porządku, a Hania brdziej zaciekawiona nową sytuacja. Niestety jak weszłyśmy  do przedszkola i jak córcia zobaczyła płaczące dzieciaki odrazu wyczuła że coś jest nie tak... pomimo wcześniejszych tłumaczeń ze po nią wróce, itp. i tak  poszła ze łzami w oczach do sali -niestety w całym tym zamieszamniu w ostatniej chwili wyciagnełam pierwszą lepszą kredkę  - o zgrozo białą!!! i podałam jej do rączki -białą kredkę, malowanke i przytulankę - obie ze łzami w oczach opuściłysmy korytarz - ona wchodząc do sali a ja wychodząc z budynku:/

Na pierwszy dzień szkoły szykował się tygodnie, przymierzał koszulkę oraz nowe spodnie,
wciąż powtarzał słowa, witaj moja szkoło, tu będę się uczył, tu będzie wesoło.
Lecz gdy nadszedł ten dzień wstać mu się nie chciało, był jak gdyby smutny, na płacz go zbierało.
przytuliłam synka po główce gładziłam, szeptałam że w szkole pobyć chwila miła.
Przed szkołą wśród tłumu zobaczył Antosia, była też dziewczynka z placu Zabaw - Zosia,
Ich widok frasunek szybko zmienił w radość, i mój smyk przy szkole poczuł się jak gość.
Gdy pani dyrektor dzieci pasowała ołówek ogromny na ramę wkładała,
prawie wstrzymał oddech, stał wyprostowany, jak bardzo poważny syneczek kochany.
Dobitnie, z oddaniem przysięgę powtarzał, potem nie odzywał się, widać coś rozważał.
Gdy do domu wrócił powiedział te słowa "bedę dyrektorem - też będę pasował!".
Serce me z radości prawie oszalało z radości jaką mi moje dziecko dało.
Na twarzy mej z emocji rumieniec się zjawił gdy dodał, ja będę uczył się, nie bawił! :)

Pierwszy dzień w szkole.... hm kiedy to było :) Jednak, iż minęło tyle lat od tego dnia pamiętam go jak dziś i nie był to dla mnie miły dzień :) Od zawsze byłam przywiązana do mojej mamy, która od początku była ze mną, gdyż wychowywała mnie i moją siostę w domu. Miałam ją 24 godziny na dobę i nagle miałam iśc do szkoły i zostawić mamę w domu... to był dla mnie szok :) Mama oczywiście mnie przygotowywała na pójście do szkoły, mimo to cięzko było mi zaakceptować, że muszę całkiem sama chodzić do szkoły :) Tego dnia mama zaprowadziła mnie na autobus, miałam nowy plecaczek, który dostałam od chrzetnej a w środku serek homogenizowany, ktory bardzo lubiłam :) Staralam się być dzielna, bo szłam do szkoły z koleżanką z wioski, więc nie byłam sama :) dzień zleciał miło, na zabawie, wspólnym śpiewaniu i zapoznawaniu się z nowymi koleżankami i kolegami :) Jednak na sam koniec zdarzył się mały incydent, w którym brałam udział :) Nowy kolega zaczął ciągnąć mnie za kitkę, a ja krótko myśląc go odepchnęłam na tyle mocno, że kolega uderzył się kantem szafki w głowę ;) Rozciął sobie brew, leciała mu krew i mocno płakał :) A ja patrzyłam na niego i też płakałam ze strachu :) Na szczęście wszystko dobrze się skończyło i kolega ma się do dziś dnia świetnie :) Byłam taka mała a miałam w sobie tyle siły :) haha

Jest rok 1988.Pierwszy dzień w szkole...wszystko nowe,nieznane i takie duże  Do dzisiaj pamiętam mój tornister, plastikowy piórnik  z wyposażeniem oraz granatowy fartuszek..Wspomnień czar..

Pierwszy dzień szkoły... Pamiętam go bardzo dobrze. Miałam granatowo-czerwoną spódniczkę, czerwony sweterek, białą bluzkę i dwa wesołe kucyki na głowie. Koło płotu moja mama hodowała kanny- pięknie kwitnące, wysokie, bladopomarańczowe kwiaty. Pamiętam, że były wtedy wyższe ode mnie i pachniały deszczem a ja bardzo ostrożnie stawiałam nogi żeby przypadkiem nie ubłocić butów ani moich śnieżnobiałych rajstop (co było wyjątkowo trudne, bo byłam żywiołowym dzieckiem ). Bałam się, chyba każdy się bał. Budynek szkoły miałam pod nosem, wystarczyło przejść przez ulicę. Szkoła stała na górce i żeby do niej wejść trzeba było pokonać kilkadziesiąd schodów. W połowie zaczęły mi drżeć kolana. Dobrze, że mama była wtedy ze mną bo pewnie dałabym nura w sosnowy las  A później było tylko lepiej: byłam  jedej klasie z moją sąsiadką i od razu zrobiło mi się raźniej, na ślubowaniu dostaliśmy cukierki i kredki Bambino! Myślałam, że tak w szkole jest codziennie więc na drugi dzień poszłam do niej bez marudzenia. Niesety nie było, nawet Pani zadała nam pracę domową. Ja oczywiście o niej zapomniałam i tak oto trzeciego dnia mojej szkolnej kariery otrzymałam pierwszą w życiu DWÓJĘ .

Szkoła podstawowa, liceum, studia.... I oto nadszedł kolejny 1 września. Tym razem po drugiej stronie. Swoją ścieżkę zawodową związałam ze szkołą. Znowu drżały mi kolana, znowu w głowie kłębiło się tysiąc pytań. Czy dam radę? Czy uczniowie mnie polubią? Czy będę w stanie przekazać im swoją wiedzę? Czy poradzę sobie z tak ogromną odpowiedzialnością jaką jest wychowywanie tych młodych ludzi? Czy grono pedagogiczne mnie zaakceptuje?  Dałam radę ale był to jeden z najtrudniejszych dni w moim życiu 

I oto nadszedł 1 września 2011 roku. Nie powienien być dla mnie wyjątkowy a był. Już kilka dni przed rozpoczęciem roku szkolnego czułam dziwne motyki w brzuchu. Wyjątkowo się denerwowałam i sama nie wiedziałam dlaczego...  Wracając z rozpoczęcia roku szkolnego coś mnie podkusiło i wstąpiłam do apteki. I był. Dwie malutkie, cudowne, wyczekane kreseczki to był mój maleńki jeszcze synek .

W tym roku kolejny wyjątkowy 1 wrzesień: mój trzylatek poszedł po raz pierwszy do przedszkola. Było mi bardzo trudno, Synkowi też: przez pierwsze kilka dni był płaczliwy a ja chodziłam od ściany do ściany i odliczałam minuty do wyjścia po niego. A dziś? Po przyjściu do przedszkola dosłownie wskakuje w kapcie, posyła mi swój najpiękniejszy uśmiech i już go nie ma. A kiedy po niego przychodzę w ferworze zabawy to tylko pyta: mamo, a dlaczego tak wcześnie? I z jednej strony człowiej jest przeszczęśliwy, że jego Maluszek tak szybko się zaklimatyzował w nowym miejscu a z drugie czuje kłucie w sercu, że to już, że on już dorasta i niedługo zacznie chodzić swoimi ścieżkami. 

Pamietam ze niechcialam isc balam sie ze mi cos zrobia czy mnie niepolubia niebeda sie zemna bawic ale jakos strach minal i sie zemna w miare bawili i gafali ;)tata odprowadzal mnie i przychodzil pomnie

Pierwszy dzień mojej córki w przedszkolu to było wyzwanie. Najpier 2 miesiące przekonywaliśmy ją że będzie fajnie i że nie ma co się bać a gdy Marianna zaczeła się cieszyć że będzie się bawić z koleżnkami wtedy nerwy zaczeły udzielać się rodzicą. Pierwszego września byłam bardziej zdenerwowana niż córka, chodziłam jak bomba zegarowa, cały czas tylko myślałam jak moja córeczka poradzi sobie bez mamy. Szok :) a moja mała przejmowała się jedynie tym czy ładnie wygląda. Problem zaczoł się oczywiście od samego rana gdyż jest problem wstać ale jakoś musiałam dobudzic moją córcie. Zawiozłam ją do przedszkola i obserwowałam. Oczywiście widziałam że Marianna ma trochę smutną minke jak się ze mną żegnała. Na szczęście Panie zorganizowały zabawy w grupce takie z piłką i kolorową hustą. Kamień z serca mi spadł gdy zobaczyłam że moja mała bez problemu się bawi. Moja mała lubi jesć wiec o obiad się nie martwiłam ale jednak okazało sie że nie bardzo jej smakował ale coż zjeść zjadła. Panie mówią że nie było z nią problemu jednak gdy się jej pytałam jak było za wiele nie mówiła. Najważniejsze że obyło sie bez płaczu przynajmniej u Marianny bo mi oczywiście kilka łezków poleciało jak pojechałamdodomu. Kolejne dni były owiele lepsze.

Pierwszy dzień w szkole  

Przygotowania do rozpoczęcia edukacji w szkole nastapiły juz poprzedniego dnia. Mój syn Fabian ma 3 i pół roku. Na wieść o tym, że nastepnego dnia pójdzie do szkoły ( przedszkola) ucieszył się bardzo mocno do tego stopnia, iż postanowił odrazu namalować szkołe. 

Następnie postanowił sobie przygotować stylówkę do szkoły... uwierzcie mi, to był trudny wybór. 

Wieczorem po kąpieli postanowił się ogolić, biorąc przykład z taty (PS. maszynka do golenia jest w opakowaniu, także dziecku nie mogła stać się krzywda, ponad to był pod stała opieką dorosłej osoby ). 

Następnie Fabian poszedł spać, a gdy rano wstał zjadł pyszne śniadanko aby pozytywnie nastawić go na tak ważne wydarzenie jakim jest pierwszy dzień w szkole. 

Następnie się ubrał i pojechaliśmy na rozpoczęcie. 

Fabian był bardzo szczęśliwy gdy podjechaliśmy pod placówkę. Dzieci i grono nauczycieli bardzo miło powitali Fabiana, ponieważ był nowy w grupie przedszkolaków. Wszystkie dzieci dostały szkolne upominki. A zanim wróciliśmy do domu Fabian już pytał kiedy pojedziemy do przedszkola. Myślę, że pierwszy dzień dziecka w szkole jest bardzo ważny jak i pierwsze wrażenia z tym dniem związane, ponieważ to one sieją chęć dalszego chodzenia do placówki. Po powrocie do domu syn usnał. A ja wpatrywałam sie w zdjęcia Fabiana gdy był jeszcze malutki, podziwiając jak szybko ten czas leci. 

Pozdrawiamy !!! :)

Historia lubi toczyć się kołem i tak oto 1-go września, 24 lata po moi debiucie w szkolnych progach, mój pierworodny zawitał do pierwszej klasy do tej samej szkoły co ja. I o ile mój pierwszy dzień był pełen niepewności i strachu, co tu dużo mówić, mój dzielny syn wyznaczył nowy rodzinny standard - uwielbia szkołę od pierwszego dzwonka i codziennie wraca do niej z uśmiechem, a do domu z mnóstwem opowieści i nowych umiejętności.
Już pierwszego dnia znalazł przyjaciela a nawet dwu (drugiego dnia jednego z nich wymienił na dziewczynę), pochwalił się" spóźnieniem na lekcję i tym, że dostał własną szufladę, a w przyszłym tygodniu będą malować farbami z wiadra. Tak, z wiadra. Zastanawiam się - czy nie powtórzyć podstawówki? CZy to czasy się tak bardzo zmieniły czy moje dziecko wzięło geny po wujku?

Witam,niestety swojego pierwszego dnia w szkole nie pamiętam. Do końca swoich dni pamiętać będę za to pierwszy dzień w szkole mojego pięciolatka. Dla niego był to dzień pełen wrażeń i wielkiej radości, ponieważ okazało się, że mój kochany pierwszak do szkoły będzie chodził z liczną grupą dzieci, które razem z nim chodziły do przedszkola. Nie ważne dla niego było to, że inne miejsce,że inne panie. Najważniejsze było to,że do szkoły będzie chodził ze "swoimi dziećmi z przedszkola" - jak to powiedział mój syn. Kiedy 2 września odebrałam go ze szkoły i spytałam jak było,syn powiedział: "mamo było lepiej niż w przedszkolu":-)

Gdy wnusia Oliwka swoją przygodę ze szkołą zaczynała

To obie z córką bardzo przeżywaliśmy to wydarzenie

Ona jednak dzielna była i bardzo wesoło do tego podchodziła

Już dnia pierwszego z plecakiem do szkoły iść chciała

By pochwalić się, że uczennicą pierwszej klasy została

Ubrana w białą bluzeczkę i czarną princeskę, jak na uczennicę przystało

Z uśmiechem na ustach kroczyła do swojej szkoły i klasy

Od razu jej się tam spodobało i śmiało stanęła obok innych dzieci

Nam w oku łezka się zakręciła a ona dalej uśmiechnięta była

Tak moja wnusia w I klasie wyglądała - ta po prawej a jej mama - dla porównania - po lewej...

1 września tego roku – patrzę na młodszą córkę i WIEM, że da radę. Tak samo jak jej siostra 5 lat temu. Charaktery inne, ale jakoś tak podobne... Patrzę na moje dziewczyny, podobne do siebie i widzę trzecią, która mogłaby być ich siostrą. Trochę skromniej ubraną i bardziej przesraszoną, ale buzia ta sama i nawet warkoczyki identyczne. Stoi w wielkim tłumie i zamieszaniu na szkolnym boisku szarej, typowej osiedlowej tysiąclatki w wielkim mieście. To ja -  trzydziesci parę lat temu na początku swojej szkolnej drogi. Patrzę na moje dziewczyny i trochę im zazdroszczę. Nie - wcale nie tego, że tornistry ładniejsze i piórniki bardziej kolorowe, a kredki i pisaki się po prostu kupuje, a nie zdobywa. Zazdroszczę, bo wszystko przed nimi. Starsza już uwielbia swoją szkołę, młodsza na razie tylko lubi. Mam nadzieję, że jak za paręnaście lat będą prowadzić swoje córki (taką mamy umowę, że córki muszą być), też będą z sentymentem wspominać swoją starą "budę" i pierwszy września każdego roku z obowiązkowymi lodami i ciachem - "na dobry początek"!

Dzisiaj mając lat 24 - Pamiętam swój pierwszy dzień szkoły tak jakby to było wczoraj :) 

Zero stresu, duża radość, cała noc nie przespana bo nie mogłam się doczekać, aż w końcu udam się do szkoły :)

Pamiętam, że dzień wcześniej w domu z podwórka przyszłam bardzo wcześnie i zaczęłam ze 100 razy przymierzać swój strój apelowy :) A o godzinie 18 spałam już w łóżeczku tylko po to by dzień szybciej się zakończył :) 

No i nadszedł wstałam bardzo szybko i zaczęłam budzić mamę - biedna mama przeżywała mój pierwszy dzień w szkole bardziej ode mnie :D Ja uśmiechnięta, wyluzowana pobiegłam wnet do tej szkoły.  
Miałam o tyle fajnie, że połowę koleżanek i kolegów już znałam bo w większości wszyscy mieszkaliśmy w pobliżu siebie, a szkołę miałam 10 minut piechotką od domu :D Dużo pozytywnej energii dostałam też od swojej babci, która pracowała w tej szkolę jako kucharka - więc często ją z koleżankami odwiedzałam i zawsze się na coś załapałam :P no a jakiś czas wcześniej babcia wzięła mnie ze sobą do pracy i oprowadziła mnie po szkole :) Więc może dlatego niczego się nie bałam, bo z wszystkim byłam do przodu, do tego wsparcie rodziców, babci i najbliższych :) Poza tym ja zawsze byłam radosną i zwariowaną dziewczynką szukającą nowych przygód. :)

Ale co najbardziej utkwiło mi w głowie z pierwszego dnia szkoły to mój kolega, który dał taki popis, że nigdy go nie zapomnę - wszyscy siedzieliśmy już w ławkach a Paweł położył się na ziemii trzymał nogawki taty i dosłownie płakał w niebogłosy i krzyczał, że on tu nie zostanie. Biedny był tak przerażony, że w końcu nauczycielka się zlitowała i ten jeden jedyny raz pozwoliła jego tacie zostać z Nim na lekcji :) 

Mam nadzieję, że mój 8 miesięczny synek będzie taki jak ja i z taką samą chęcia pobiegnie do szkoły :) 



Pierwsza od prawej to JA :) 

Mój pierwszy dzień w szkole.. próbowałam sobie przypomnieć ale nie pamiętam! Bardziej pamiętam pierwszy dzień w przedszkolu.. choć tonął we łzach.. Pamiętam pierwszą koleżankę Lucynkę co wołała mnie do zabawy i pocieszała.. Za to pierwsze dni moich dzieci w szkole doskonale pamiętam! Jakie dumne były z nowego plecaka, piórnika i książek. W białych bluzeczkach wyglądały tak ładnie i świątecznie! Nawet wydawało mi się że przeszły to bezstresowo.. ale chyba również przeżywały na swój sposób. Na pierwszym apelu co chwila oglądały się czy gdzieś tam w tłumie rodziców i mamusia siedzi. Łatwo nie jest ani dla rodzica ani dla dziecka ale trzeba to przeżyć! Potem już każdy kolejny dzień jest o wiele łatwiejszy!

Mój dzien pójścia do szkoły pierwszy raz do tej pory wspominam po prostu bardzo nie miło. Razem ze starszą siostrą pochorowąłyśmy sie na zakaźną chorobę w sierpniu przez co mój pierszy dzień w szkole wypał dopiero na 20 września. Siostra nei miała  ztym problemu szła do szóstej klasy gdzie miała już swoje koleżanki i znajome nauczycielki. Ja nie chodziłam do przedszkola, nei miałam wokół znajomych dzieci i ten pierwszy dzień pamiętam do dziś. Wszyscy sie już znali, cos o sobie wiiedzieli a mnei Pani tak naprawde nawet nie miała gdzie posadzić i w rezultacie usadowiła mnei w ławce koło chłopca. Wszysycy mieli zeszyty z odrobionym zadaniem i przyniesione materiały do zajęć. Było mi przykro, że Pani w jakikolwiek sposób nei pomogła mi w tak trudnym dla mnie momencie i przez to nie lubiąłm jej przez dłuższy czas. Na szczęście okazało się , ze jest w klasie Ania, która mieszkała w tej samej bramie w bloku co ja. I to ona mnie wprowadzała w szkolny świat i dzięki niej dość szybko zaaklimatyzowałam się w klasie. Dlatego bardzo jestem wdzięczna Pani która przyjęła w zesżłym roku pod swoje skrzydła synka w taki sposób, że nie ma problemów z chodzeniem do szkoły i poprowadziła tak klasę, że potrafią ze sobą świetnei współpracować. Co prawda zawsze w takiej sytuacji - debiutu szkolnego emocji jest wiele lecz na pewno udało się przeżyć ten dzień spokojnie :)

Pierwszy dzionek w szkole Franka,

drżałam w nocy aż do ranka.

Bałam się o mego ucznia,

gala w szkole całkiem huczna.

Łezka w oku się kręciła,

pani wyszła całkiem miła,

i coś rzekła, że to ona,

będzie teraz jak matrona,

syna mego nauczała,

bo się na tym dobrze znała.

Ja wciąż stałam cała w strachu,

bym usiadła gdzieś na dachu,

i chlipała, i płakała,

syna swego wspominała,

jak był dzieckiem mym malutkim,

gdy wiązałam jemu butki...

Syn szczęśliwy i w podskokach,

już pokochał dziewczę w lokach,

i nie znając jej nazwiska,

opowiada, że mu bliska.

Pierwszy września dzień to trudny,

synek mówi, że był cudny,

że kolegów nowych poznał,

i miłości pierwszej doznał,

i że szkoła fajna, duża,

uśmiechnięta jego buzia.

Dziś to żaczek, mój chłopaczek,

na nauki co dzień chodzi.

A ja w domu, nieboraczek,

co to kogo już obchodzi.

Był 1 września 1982r. …Pierwszy dzień w szkole, która „rosła” na moich oczach. Szkole, która powstawała przy osiedlu – blokowisku, na którym kręciła się cała masa dzieciaków… To dopiero był wyż demograficzny, o którym teraz można tylko  pomarzyć :-). Pamiętam do dziś, jak bawiliśmy się, chowając się w rowach, w których znajdowały się niezakopane jeszcze rury, doprowadzające wodę (?) do szkoły…Tak się złożyło, że byłam pierwszym rocznikiem, który w ogóle rozpoczynał naukę w murach nowej szkoły…Szkoły imienia… Władysława Gomułki :-). Wiem, wiem, teraz wywołałam uśmiech na Waszych twarzach…Ale taka była rzeczywistość :-). Pierwszą rzeczą, którą pamiętam, była nauka hymnu szkoły – na cześć towarzysza Gomułki :-). Pierwszego dnia szłam do szkoły z pewną nutką nieśmiałości… aczkolwiek było mi ciut  łatwiej, bo część dzieciaków, które trafiły do mojej klasy - znałam z podwórka. Ale niepewność i strach, co mnie będzie czekało w tym miejscu – były ogromne. Wszak zaczynał się nowy etap życia…To była szkoła – moloch. Klas pierwszych było aż 7 czy 8 oddziałów…masa dzieci, huk na korytarzach, który do dzisiaj dźwięczy w uszach…

Po kilku miesiącach rozpoczęły się zbiórki pieniędzy (tzw. zrzuty rodziców!!!) na budowę przy szkole …BASENU. Dodam tylko basenu jak nie było, tak …nie było. Dopiero po ... UWAGA…25 latach oddano basen do eksploatacji… Zajęło im to ćwierć wieku…

I przyszedł 1 września 2013r. Do „mojej” podstawówki po raz pierwszy poszła córka… Muszę przyznać, że szła z radością i zapałem, podsyconym faktem, że to przecież „szkoła mamusi”. Dziecko rwało się do szkoły. Co nie oznacza, że nie towarzyszył jej lęk , głównie „towarzyski”. W przeciwieństwie do mojego początku w szkole – nie znała rówieśników… Wszak zmieniły się realia…dzieci jest mniej i już nie ma takiego „dorastania przy bloku”. Mam wrażenie, że to ja bardziej przeżyłam jej pierwszy dzień w szkole… To były podwójne emocje – „mała córeczka” wkraczała na nowe „tory” życia, a po drugie …w grę wchodziły moje własne wspomnienia…wszak minęło… 31 lat, od czasu, gdy po raz pierwszy przekraczałam progi podstawówki… Szmat czasu… Historia zatoczyła więc koło.

Dodam tylko, że córka z radością korzysta z nowej, szkolnej infrastruktury BASENU… Czuje się w nim, jak ryba w wodzie… Czego nie można powiedzieć o mamusi… :-)

Pozdrawiam wszystkich równolatków, dzieci czasu „blokowisk”!

Pamiętne chwile!!! Pierwszy raz w murach szkoły -wciąż budzą wspomienia i sentyment !!! 

Pamięcią sięgam wstecz gdy w wieku pięciu lat postawiłam swoje stopy w miejscu zwanym przedszkolem . 

Rankiem zbudziła mnie mama -radosna,zadowolona i pogodna . Ja pełna obaw i wiedząca ,że jako pięcio letnie dziecko muszę pożegnać się ze swoim wiernym przyjacielem "Smoczkiem" -towarzysz smutku ,radości i innych dziecięcych trosk wylądował w kuchennym piecu  . Rozstanie trudne zwłaszcza w takim dniu - gdy na dziecko spada nowa sytuacja i ciężkość pójścia w nieznane ,nowe ,trudne . 

Piękny czas -na wieszaku wisiała granatowa plisowana spódniczka ,biała bluzeczka z granatowym obszyciem - świąteczna kreacja ,tylko na ważne okazje !!! Jejku w mojej głowie światały miliony myśli ,że to naprawdę coś ważnego skoro mama przygotowła taki odświętny strój - byłam w tym stroju ważna i wiedziałam ,ze okazja jest niebagatela poważna !!! 

Ruszylismi piechotką na rozpoczęcie roku szkolnego - droga wyłożona kamienianiem i ciągłe upominania mamy "idziemy ładnie " ,"nic nie zbieramy","uważamy by się nie przewrócić ", "nie biegamy " - ja mała dziewczynka z mamą za rączkę udałyśmy się na czterokilometrowy spacer do szkoły:) 

Droga była długa zwłaszcza gdy dziecko zadaje milion pytń mamie i tak do końca nie wie z czym przyjdzie mu się mierzyć ??? 

Dotarłyśmy do celu - budynek ogromny ,kilkoro dzieci z rodzicami ,trzech ludzi z dziwnymi zeszytami - zamęt w moim sercu ogromny ,ale ciągła ciekawośc tego co mnie tu spotka i co będzie się działo jeszcze większa :) 

Trzech ludzi z dziwnymi zeszytami -okazali się być nauczycielami -Oni zaprosili Nas wszystkich przybyłych na uroczystosći do sali -zwanej klasą i tam akademia wykonana przez starsze dzieci , uroczyste odczytanie kilku formułek przez zacne choć nieliczne grono pedagogiczne :) Po uroczystościach trwających godzinkę nauczyciele pozabierali Nas przybyłych dzieci do klas ,tam było ,krótkie zapoznaie się z wychowawczynią !!! Nauczycielka bez trudu zdołała Nas zapamiętać ,ponieważ pięciolatki liczyły 6 osób :) ,a w całej paczce szkolniaków ,którzy uczęszczali do placówki było 20 uczniów :) 

Byłam zdumiona tym co zobaczyły moje oczy ,co czuło moje serce -ten ogrom przepływu myśli jak potok -doznaia i emocje sięgały zenitu - mimo , że wtedy miałam 5 lat pamiętam to jak ,by działo się to wczoraj ! 

Po wszystkim wróciliśmy z mamą do domku - wiedziałam już co mnie tam czeka i co tam będę robić ,mama pomagała mi zrozumieć wszystko,tłumaczyła,rozganiała smutki ,smiała się ze mną i zawsze mówiła "Dasz Radę " , "Jesteś bystrą dziewczyną -nie poddawaj się ,zawsze idź do przodu i nie zapominaj o innych ", "Jak ktoś Cię kamieniem ,to ty go kromką chleba " . Brzmią mi w uszach jej słowa ,jej dobroć i siła w prowadzaniu dziecka w coś nowego i nieznanego z jej ręką i uśmiechem oraz słowem wszystko było banalnie proste i dziecinne :) 

Piękne i miłe wspomienia mam z tamtego czasu rozpoczęcia nauki w szkole -choć o przyjacielu "smoczku" pamiętam do dziś :) 

Poczyniłam niejeden krok w zetknięciu się z rzeczywistośćią rozpoczęcia nauki w Nowej Szkole - Mój Nastepny - Pierwszy Raz w Nowych Murach Szkoły -zawsze to nowe ,trudne i budzące obawy w sercu wydzrzenie !!! Zmierzałam w nieznane ,inne z lekkim dystansem ,lękiem ,smutkiem i uśmiechem oraz "duszą na ramieniu " . Choć zawsze ten start i odnajdywanie się w nowej rzeczywistości i kolejnym świecie szkolnej przygody nie był krytyczny -dla mnie zawsze jakoś ten los i przeżywanie tych nowości przychodziło z łatwością i zadowoleniem .

Były dobre i złe chwile ,łzy i śmiech ,super podkręcenie i wzlot ale i bolesny upadek dla mnie Wszystko co przezywałam w murach szkolnych było czymś wyjątkowym ,odkrywaniem nieznaego lądu - który po dzień dzisiejszy budzi sentyment ,odczucie wspaniałego okresu zapisanego w historię mojego życia i świetności lat,którymi się cieszę i uważam je za najbardziej wartościowe i te ,które ukształtowały mnie samą !!!                     Właśnie te minione lata szkoły -cudownego okresu mojego życia prowadziły do czasu teraźniejszego i pozwalają istnieć i tworzyć ten świat!!!!

Oto kilka fotografi z okresu szkoły :) 

Ja 5 lat ,brat 4 lata :) kiedyś technika była trochę z tyłu i rajstopki wyglądają jak brude na kolanach :) 

Mam 6 lat ja pierwsza po prawej jako jedyna dziewuszka miałam spodnie :) brat w grupie 5 latków -Pani trzyma rękę na jego ramieniu ma jasne spodnie na szelki :) była jedna wychowawczyni i dwie grupy dzieci 5-6 lat :) 

Magiczny czas wspaniałych występów :) ja z parasolem :) 

Tu akademia ja w białej sukni koło męzczyzny z muszką ;)

Wszyscy razem klasy I - III wraz z wychowawcami -gdzie klasa 2 i 3 odbywały zajęcia w jednej sali jeden rząd ławek klasa 2 drugi rząd ławek klasa 3 i jeden wychowawca na dwie klasy :) 

ja pierwsza po lewej jak trzecioklasistka,za mna brat po lewej w tym sewterku z czerwonymi elemencikami :) 

To były wspaniałe czasy :) zresztą czas nauki był czasem rewelacyjnym i najwspanialszym :)