Czy mama powinna pracować i realizować się zawodowo? - Forum

jestem tą mamą ktora zostala w domu z dzieckiem :) ale miałam ku temu sporo powodów - najważniejszym było to, że nie miałam z kim zostawić Filipcia bo mama pracuje, teściowa nie chciała (a zreszta bym z nią nie zostawiła), żłobków w okolicy nie ma a zatrudnienie opiekunki mijało się z celem bo całą swoją wypłatę musiałabym oddać opiekunce - więc doszliśmy do wniosku, że będę w domu zajmować się dzieckiem dopóki nie pójdzie do przedszkola i to była najlepsza decyzja jaką podjęłam Spokojnie mogę kontynuować studia (zaocznie) i opiekować się dzieckiem.

Dario masz rację w 100% :) ciężko jest żyć 3-osobowej rodzinie z jednej wypłaty... O odłożeniu jakichkolwiek pieniędzy można wtedy zapomnieć. Ja również chciałabym pracować bo na pewno byłoby nam latwiej ale czekam aż Fifi skończy 3 latka i pójdzie do przedszkola bo najbliższy żłobek mam 80 km od miejsca zamieszkania

Ja powiem krótko...Mati ma 12 lat, Patryk 7 lat... I nie mogę iść do pracy, bo nie mam z kim dzieci zostawić! Niestety nie zostawię ich samych bo Pani z gminy sprawdza takie sytuacje... A do pracy chciałbym iść bo też zyjemy z jednej wypłaty i słacamy kredyt za dom...

dzieci samdzielne są i co??? Nie możesz iść do pracy,bo Cię udupią:((((

A ja nie neguję po prostu wyborów matek.

Rozumiem zarówno te które realizują się w pełni w macierzyństwie jak i te które chcą wrócić do pracy po urlopie macierzyńskim, jeśli potrafią godzić pracę z szczęśliwym życiem rodzinnym.

Sama jestem teraz w takim momencie, że dobrze mi jest w domu z synkiem, ale chciała bym już iść do pracy, dla samej siebie, ale ani nie ma szalonych perspektyw na pracę, ani żłobka w Giżycku, a nie mam też nikogo zaufanego komu powierzyła bym opiekę nad synkiem, chcę więc przeczekać aż pójdzie do przedszkola, a nastąpi to najpóźniej za  rok.

Coraz częściej też myślę o swoim "interesie", który idealnie pogodził by obie role, tyle, że to się jednak wiąże z kasą, kasą, kasą a jakoś nie cierpię na jej nadmiar.

Tyle, że swój interes to często więcej pracy niż praca na etacie. Widzę po znajomych i po moim mężu, że naprawdę trzeba się ucharować żeby interes się kręcił, a nie po prostu był, a to wiążę się jak i z kasą tak i z mnóstwem poświęconego czasu.

i u nas najlepsza decyzja to ze ja zsotaje z Jowka w domku.

opiekunka bierze u nas tyle co bym zarobiła w sklepie, do przedszkola musi isc bez pieluchy- tu naprzeciw mam przedszkole- ale i  miejsc mało .

za duzo kasy nie ma z jednej wypłaty ale jakos dajemy rade...

A ja pracuję na pół etatu i myślę, że całkiem dobrze godzę rolę mamy i kobiety pracującej. Ani nie umęczę się w pracy i mam też sporo czasu dla córek. Dla mnie jest to optymalne rozwiązanie. A do pracy bardzo lubię chodzić, bo jest to dla mnie duża odskocznia od domowego życia.

Ja już tyle razy mówiłam , że najbardziej marzyłam w życiu a by mieć dom i dużo dzieci. Ale życie układa nam scenariusze. Domu nie mam i mieć nie będę, dzieci mam dwoje i dwie wnuczki. I zawsze, powtarzam zawsze pracowałam bo musiałam. A nie dlatego ze chciałam. Ja wyżywałam się i robię to do tej pory , w domu. Uwielbiam być " kurą domową", która ma pod swoimi skrzydłami córkę, wnuczki i matkę . A także trzecie dziecko- męża. 

Jestem królową, prezydentem, ministrem finansów i spraw wewnętrznych. I jeszcze ministrem edukacji i zdrowia. Chyba wystarczy tych funkcji. 

Należę do tych kobiet, które patrzą inaczej na rolę kobiety w domu. I wbrew pozorom jest nas więcej. 

Też w życiu mialam moment gdy musiałam wybrać kariere zawodową czy wychowywanie dzieci. Wybrałam bez zastanawiania się wychowywanie dzieci. A gdy już one wyfrunęły i wyfruną, to mam tyle zajęć, że napewno nie będę się nudzić. 

Ja od kilkunastu dni pracuję i za każdym razem jak wychodzę z domu to serce mi pęka!Tysiąc razy bardziej wolałabym zostać w domu i być tą kurą domową,i to wcale nie z lenistwa.Niestety czasy na to nie pozwalają bo nie damy rady mieszkając na stancji utrzymać się z jednej pensji.Ostatnio jak byłam w pracy teściowa poszła z Olą na spacer,kiedy spotkały jakąś młodą panią z wózkiem moje dziecko złapało ją za nogę krzycząc mama cycy,teściowa ledwo zabrała ją wiszczącą do domu...to jest przerażające!

sorki..az sie zasmiałam .

ale wiem co czujesz.. 

dobrze piszesz takie czasy... ze z kaska krucho

Szanuję różne wybory. Nie mam nic przeciwko kobietom pozostającym w domu z dzieckiem. Przecież to jest również praca, sprzątanie, pranie, gotowanie, zajmowanie się dzieckiem.
Rozumiem również matki, które wracają do pracy, ja niestety nie chcę zostawić małego synka, ale podobnie jak Borówka nie mam wyjścia...względy finansowe...Fatalnie się z tym czuję, jutro idę pierwszy dzień do pracy, a dziś... cały dzień chodzę zaryczana...przez głupie pieniądze muszę zostawić najukochańszą osobę na świecie... :( dobrze, że moja mama będzie się opiekować synkiem, wtedy chociaż trochę będę spokojniejsza...

Ja wrocilam do pracy,kiedy nasz synek mial 9 miesiecy bo udalo mi sie (cudem!!!) zalatwic zlobek.Babcie owszem,sa na wczesniejszych emeryturach ale nie chcialy zostac z malym na cale dnie,jedynie w momentach wyzszej koniecznosci czyli w chorobie.Powrot do pracy nie byl spowodowany mymi ambicjami tylko raczej deficytem finansowym.Niestety,w tym kraju pieniadze na macierzynskim czy wychowawczym to za duzo by umrzec,a za malo by przezyc.Smutne ale prawdziwe...

Nie neguję żadnego wyboru.
Ja wróciłam do pracy głównie ze względów finansowych, choć nie powiem, troszkę mnie już na koniec macierzyńskiego ciągnęło do ludzi i obowiązkó zawodowych.  Jakbym miała zostać w domu z córcią nie miałąbym jednka nic przeciwko temu. Można przecież tak ułożyć sobie dzień że potrzeby i dziecka i moje zostałby zrealizowane. A poza tym nie uważam, żeby bycie tzw. "kurą domową" było uwłaczające kobiecie, bo praca w domu i wychowywanie dziecka to o wiele cięższe zajęcie niż siedzenie 8 h. w pracy.

Przyznam, że dosyc "surowa" ta Wasza gmina. U nas nikt nie sprawdza takich sytuacji. Zresztą moja mama poszła do pracy jak miałam 8 lat i po powrocie do domu zajmowałam się jeszcze 3 letnią siostrą. Czułam się wtedy samodzielna...

Czy sama zostawiłabym w domu 8-letnie dziecko? - to już inna para kaloszy, ale 12-letnie - sądzę, że tak. Tym bardziej, że takie starszaki chodzą już do skzoły i na dobrą sprawę mogłyby być same najwyżej 2-3 godziny, gdyby udało się znaleźć pracę jednozmianową. 

Ja wróciłam do  pracy od razu po macierzyńskim, synek najpierw był jakiś czas z mężem, bo ten wtedy nie miał pracy, potem z teściową. W zasadzie jakoś nie przyszło mi nawet do głowy by iść na wychowawcze. Po pierwsze sytuacja finansowa mi na to nie pozwalała, po drugie jakbym od razu nie wróciła, to moje stanowisko by przepadło, a lubię swoją pracę i nie chciałam tego. Ja miałam też ten komfort, że jak karmiłam to pracowałam tylko 4,5h, więc Adaś wyspał się, pobawił, poszedł na spacerek, zjadł deserek i już byłam w domu.

Teraz po macierzyńskim też na pewno wrócę do pracy.

Realizuję się zawodowo, nadal też studiuję i nie czuję się wyrodną matką. Oczywiście swoje domowe obowiązki też wypełniam i staram się całe popołudnia spędzać z synkiem.Ja jestem szczęśliwa i on też.

Olu, taka władza... Samotną matkę utopią w 'drwęcy"  nie ma bata.,.... A szk0da:(((

 Wójt czuwa nad tym co nie trzeba. A to co trzeba...Idzie w ... niepamięć:(((

i ja pierwsza słysze ze takie cos sie sprawdza.....