Zostańmy ze sobą dla dobra dzieci..... - Forum

U mnie rodzice rok temu się rozstali. Ja jakoś to 'zrozumiałam' ale Młody nie chce ojca znać...

nie jest

Myślę, że lepiej jak rodzice są przyjaciółmi na "odległość" niż wrogami we własnym domu.  

jestem teraz w takiej sytuacji. nie wiem co mam zrobić.

to czeto tylko pozorne dobro


ja się na takie nie zdecydowałam, myślę , że tak jest lepiej

mam tylko nadzieję że będę potrafila wyjaśnić tą kwestię synkowi

Może uda się jeszcze uratować związek?

Niestety, nic na siłę. Przekonałam się na własnej skórze.... Nigdy nie zdecydowałabym się na bycie z kimś tylko ze względu na dziecko. Prędzej czy później i tak piorun strzeli wszystko.

MOIM ZDANIEM NAJLEPSZE WYJŚCIE TO ROZSTANIE, JA TAK UWARZAM,

JEŚLI NAM NIE WYSZŁO UKŁADAJMY SOBIE ŻYCIE NA NOWO ALE OSOBNO

JA W TAKIM UKŁADZIE DUSIŁA BYM SIĘ I NIE POTRAFIŁA BYM ŻYĆ

DEFINITYWNIE ROZSTANIE

Polecam ciekawą stronę: Rozwód? Przemyśl to! 

"Wielu rodziców decyduje się na rozwód, by ich dziecko nie musiało patrzeć, jak żyją obok siebie bez miłości. Dla dobra dziecka postanawiają kulturalnie się rozstać. Tak rozpoczyna się cierpienie, którego skutki będą towarzyszyć dziecku przez długie lata, a część z nich do końca życia…"

Myślę, że dla dobra dziecka warto uciszyć własną dumę, ambicję, zranienia i stanąć na głowie, żeby związek uratować. I tak - właśnie na siłę trzeba wtedy takie małżeństwo ratować, bo przecież chodzi o dobro dziecka. Nikt nie mówi, że do końca życia rodzice mają udawać, że są zgodnym małżeństwem. Oni mają walczyć o to, żeby takim małżeństwem się stać. Miłość to nie coś, co spada na nas z kosmosu "i jest fajnie" - to nasza postawa, nad którą sami pracujemy. 

Święta racja. Mieszkają pod jednym dachem bo kredyt i dziecko wspolne a nienawidzą się i codzień objawiają to w paskudny sposob, znam wiele takich rodzin.

Nie kumam. Ludzie starając się o pracę potrafią na głowie stanąć, żeby ją zdobyć. Chcąc osiągnąć jakiś cel, który sobie w życiu postawili gotowi są podjąć różne wyrzeczenia. A gdy przychodzi powalczyć o własne małżeństwo !! i dobro własnego dziecka !!! to "spokojnie, nic na siłę, bo duszno, bo niewygodnie, tak będzie lepiej, itd. itp...". 

Już nie wspominam nawet o tym, że (jeśli ktoś przycięgał przed Bogiem w Kościele) słowa przysięgi są do bólu proste "i nie opuszczę Cię aż do śmierci". 

Masz racje.... znam pary, ktore zostaly razem mimo tego, ze przestaly sie kochali. W tej chwili nie doscm ze nienawidza sebie nazwzajem, to jeszcze walcza o dzieci i uzywaja ich jakos narzedzi, by skrzywdzic te druga osobe.

A gdyby się rozstali pewnie stanowiliby społeczny wzór rodziców? 

Lepiej się rozstać i normalnie żyć osobno niż uczyć dzieci zakłamania i fałszu. Dzieci potrafią wiele wyczuć.

Każda sytuacja jest inna.

Czasem warto walczyć o związek, jeśli dwoje ludzi rzeczywiście się kochało...a może i nadal koch, ale nie potrafi sie dogadać.

A czasem lepiej rozejść się.

Każdy musi sam podjąc decyzję.

Moi rodzice rozeszli się. Z perspektywy czasu - dobrze zrobili.

Przez cały czas miałam obojga rodziców ( i mam nadal), tyle że nie mieszkali razem.

Nie można dziecka nauczyć kochać , jeśli samemu się nie kocha , lub, co gorsza, nienawidzi tą drugą osobę....

Utrzymywanie na siłę czegoś co nie istnieje to jak nie przymierzając ( przepraszam za porównanie) kolejna nieudana operacja plastyczna - udawanie że nie widzi się że młodość dawno za nami.....

Trzeba uważać żeby związek nie zmienił się tak jak ta piosenkarka koreańska:

i dlatego uważam że czasem lepiej się rozstać....ale to już każdy sam musi podjąć taką decyzję i tylko wtedy jeślirzeczywiście nie ma widoków na uratowanie związku....

Był już taki temat albo bardzo podobny, bo pamiętam, że powiedziałam coś w stylu, że w domu, w którym brak miłości, wsparcia, gdzie króluje egoizm i niekiedy przemoc, to lepiej, żeby właśnie dla dobra dziecka zakończyć taki pseudo związek.

Myślę że ja wybrałabym rostanie w przyjaźni niż mieszkanie razem w złości i wiecznych klótniach.

Widzisz Bartku dziś młodzi ludzie szybko się poddają nie walczą o rodzine, jest wiele niechcianych ciąż a poźniej ślubów pod presją rodziny, ludzie są nie odpowiedzialni, nie wybaczają idą na skróty a że rozwody są modne to już inna sprawa.

Dla dobra dzieci dusiłam się w nieudanym małżeństwie przez wiele lat. W końcu przyszedł moment, gdy powiedziałam DOŚĆ!

I nikt mi nie wmówi, że zrobiłam krzywdę moim dzieciom. Widziałam jak przeżywają nasze ciągłe kłótnie. Konrad zamykał się w pokoju i płakał. Teraz już wszystko wróciło do normy.

Nie utrudniam synom kontaktu z ich ojcem, teraz spędzają u niego wakacje.

Czasem rozwód to mniejsze zło i mam nadzieję, że chłopcy nie będą mieli mi tego za złe.

Tego nie napisalam. Ale zyjac ze soba idealem rodzicow rowniez nie sa!!!