Dziecko samo w domu?! - Forum

Moja Ola zostawia już Alę samą w domu. Czasem gdy chce wyskoczyć do pobliskiego sklepu lub apteki zostawia też obie . Trzeba wcześniej rozmawiać z dziećmi i uczyć je ( dawać instrukcje) samodzielności. Wiem, ze są rózne dzieci. Ale to od nas zależy czy wychowamy dzieci trzymające się spódnicy czy oodważne i samodzielne . 

Moją Zuzię nie zostawiam samą w domku, bo jest jeszcze malutka, ale zgadzam sie aby uczyć co wolno a czego nie, aby poźniej mozna ją zostawić kiedyś samą na chwilkę

Karola czasem zostaje sama w domu.

I ja czasem zostawiam same ale przeważnie chwila jest dosyć krótka.. Bardziej jest to jako test bo zaglądam przez okno by zobaczyc co moje dziecko robi w tym czase i jak by sobie samo poradziło 

moje dziewczyny juz dawna zostają same w domu,nigdy nic nawywijały,spokojne ,zrównoważone i bardzo mądre mam dzieci

Społeczeństwo stało się "nadwrażliwe". Kiedyś (do niedawna) dzieci same zostawały w domu i nikt się tym zbytnio nie przejmował. Dzieci dawały sobie radę same, wzajemnie się pilnując . Moja szkolna koleżanka mając lat 12 zajmowała się 8- ką rodzenstwa , musiała ugotować wielki gar ziemniaków dla świń i królików , odgrzać rodzeństwu obiad i posprzątać w domu. Do tego dochodziła nauka w szkole. Oboje jej rodzice pracowali a "chalastra" jeść chciała.

Ja wychowywałem się sam..jestem : samolubnym jedynakiem.              Miałem chyba ze 3 lata kiedy dziadek wsadził mnie pierwszy raz na konia i musiałem się na nim utrzymać ( dziadek zmarł gdy miałem lat 4). Nikt się nademną nie trząsł , nie jojkał i nie załamywał rąk. Od najmłodszych lat łaziłem po wszystkich okolicznych drzewach , dachach i mostach (górą nie po torach) . Nikt mnie nie zgwałcił i nie zamordował. Od rana do wieczora (oprócz szkoły) łaziliśmy samopas - wolni i szczęśliwi .  

Dzisiaj (przylazło to z zachodu) strach dziecko samo zostawić bo jeszcze komuś wpadnie do głowy nam je zabrać. 

Zawsze zastanawiam się jak to jest?? No bo zamiast pomóc matce i dla tych dzieci to w brew logice ranimy ich uczucia zabierając z rodzinnego domu i oddając w "obce ręce" , a wszystko po to żeby ktoś "pobierał na każde z dzieci duże pieniądze" . Czy wiecie że za każdym z tych dzieci w "domach rodzinnych" idzie :

... rodzina zastępcza zawodowa może liczyć na wynagrodzenie nie niższe niż 2 tys. złotych miesięcznie. Jeśli będzie pełniła rolę pogotowia rodzinnego, kwota ta wzrośnie do minimum 2,6 tys. zł. Licząc ze wszystkimi dodatkami rodzina zastępcza z czwórką dzieci może liczyć nawet na około 7 tys. zł. 

.....a gdyby tak matce takie pieniądze dać ??? , ale to trzeba mieć chody!i znajomości ....ufff !! 

I dzieci były szczęśliwsze i bardziej samodzielne.. 

A obecnie ze wszystkich stron słychać różne zagrożenia.. No i co jeden i drugi rodzić się po prostu boi..

A! Wiesz co? nawet bym się napił , narobiłaś mi apetytu :)

Dziecko trzeba uczyć samodzielności, w tym pozostawania samemu w domu. Ja robiłam wiele rzeczy i byłam poddana wielu rzeczom, których teraz rodzice unikają. Przez to wyrasta nam nieudolna i mało odporna młodzież.

Pamiętam jak będąc w drugiej klasie podstawówki pojechałam z koleżanką do pobliskiego miasteczka (ok. 10 km) do fotografa. A moja kuzynka - w ostatniej rozmowie - powiedziała, że swojego syna (5 klasa) nie puściłaby, aby busem pojechał te kilka kilometrów. Nie zostawia go samego w domu, choć mieszka wśród sąsiadów.

Zresztą zauważyłam, że teraz dzieci nawet jak mają blisko nie chodzą pieszo do szkoły tylko są zawożone przez rodziców - a ja miałam koleżanki, które cały rok 4 km w jedną stronę do szkoły chodziły! Dzieci nie noszą tornistrów - robi to mamusia, która na ramieniu ma torebkę, w jednej ręce torbę z zakupami, a w drugiej plecak dziecka!

Są takie dwa staropolskie przysłowia:

Wychowanie surowe czyni dzieci mocne i zdrowe!

Wychowanie pieśćliwe czyni dzieci złośliwe, słabe i leniwe!

I coś w tym jest....

Moje chłopaki zostają sami. Nie na cały dzień, ale zostają. Jak mam wyjazd, czy nie mam mozliwości ich zabrać ze sob a, to czemu nie. 

Też się zgadzam ze Skorpionem. Ja jestem jeszcze starej daty i mój syn bardzo wcześnie zostawał sam w domu. Przyzwyczajony był do swojego pokoju, który od kuchni dzielił duży pokój i przedpokój. Przecież nic nie zrobiłabym gdybym ciągle nad nim siedziała, a pracowałam też zawodowo. Jako maluch sam wchodził do łóżeczka jak chciał spać, jak się zbudził sam wychodził (wyjęte szczebelki). Gdy chciałam wyjść do sklepu, rozmawiałam tłumaczyłam i przynosiłam jakiś drobiazg. Z biegiem lat moją nieobecność przedłużałam. Żeby nikt nie myślał, że wcale się nim nie zajmowałam, że sam siedział w pokoju. Po prostu od małego przyzwyczajałam go, że mama nie musi sterczeć nad nim. W wieku szkolnym sam chodził i do kolegów i do szkoły ( a po drodze miał do przebycia DK15). Był bardzo rozważny i ostrożny. Nie miał żadnej kontuzji, wypadku itd. Po prostu uważał. 

U mnie nie było takiej potrzeby by dzieci były same w domu, bo chodziły do przedszkola a przed nim pilnowała je moja mama...

Gdy syn rozpoczął naukę w klasie pierwszej to na świecie była już jego siostrzyczka (prawie 7 lat różnicy), którą pilnowała moja mama i on po szkole szedł spokojnie do domu gdzie zjadał obiadek i po odrobieniu lekcji szedł sobie na podwórko... Kiedy ona już do szkoły poszła to syn był już w klasie 7 i on jej w domu pilnowal do naszego przyjścia z pracy, młodszy syn był w przedszkolu a jak trzeba było to dzieci pilnowała moja mama...

Tak więc ja miałam bardzo komfortową sytuację...

Zgadzam się. Teraz ludzie naprawdę przesadzają. Słyszałam o kobiecie (znajoma znajomej), która gomnazjalisy się bała zostawić samego w domu. I co z tego dzieciaka wyrośnie? Jak dla mnie życiowa fajtłapa.

Kiedyś tak było że dzieci dostawały klucz na sznurku i wracały do domu same ze szkoły. Miałam ponad 2km i wracałam na piechotę. Mama wykupywała nam bilet liniowy tylko kiedy była zima.

Gotować nauczyłam się szybko, było nas 5 dzieci wiec musieliśmy sobie radzić jak rodzice byli w pracy.

Póki co, Jula jest za mała by ją zostawić zeby isć do sklepu bo ona ma postrzelony charakter i uważam że Jula jest jeszcze za mała na zostawianie jej. Do piwnicy czy suszarni to jak nie chce to idzie ale to dosłownie na chwilę mnie nie ma, do sklepu bym się nie odważyła

Moje dziecko ma dopiero trochę ponad 3 lata- nie wiem, co będzie, gdy bedzie miała 7, czy więcej lat.

Ja poszłam z mamą do pierwszej klasy za rękę pierwszego dnia. Byłam dumna, że z nia idę do szkoły- bo była nauczycielką, uczyła klasy 1-3, ale nie trafiłam w jej rocznik, to nie uczyła mnie, chciała mnie dac do pierwszej klasy rok wcześniej, wtedy uczyłaby mnie, ale nie chciałam.

Potem chodziłam juz sama. W pierwszej klasie spędzałam popołudnia na świetlicy, dopóki mama była w pracy, w późniejszych latach siedziałam na świetlicy "do ostatniego dzieciaka", bo lubiłam, a potem wracałam do domu, szkołę miałam po drugiej stronie ulicy. Bywało, ze i na długiej przerwie szłam do domu, gdy chciałam cos zanieśc, czy przynieśc.

Ale to były inne czasy, mam trzydzieści parę lat, wtedy nie było tyle przemocy w okolicy, nikt dzieci z ulicy nie porywał, policjanta to się widziało w trzeciej klasie, gdy zdawało się na kartę rowerową, a potem to w telewizji.

Poza tym- byłam najmłodsza z rodzeństwa, nie było więc sytuacji, żebym sama siedziała w domu w wieku np. 7 lat.

Chyba do 14 lat miałam tylko zakaz chodzenia samej nad jezioro, bo to i 3 km w jedna stronę, a i bała sie moja mama, że sie utopię, ale to było już po tragicznym wypadku w naszej rodzinie.

Do lat 7 dziecko powinno bezwzglednie znajdowac się pod opieką osoby dorosłej, 7 czy 8latki chyba raczej nie zostawię samej w domu na dłużej niż pół godziny, zreszta chyba nawet w klasach 1-3 w mieście jest obowiązek odprowadzania i odbierania dziecka ze szkoły, ewentualnie świetlica. Ale to nie dlatego, że dziecko miałoby byc niesamodzielne- dziś naprawde jest bardziej niebezpiecznie niż 20 lat temu. Nie bez powodu wiele szkół czy przedszkoli jest zamkniętych, dyżuruje jakiś woźny w drzwiach, kiedyś nie było takiej potrzeby.

Nawet moja mama stwierdziła, że teraz jest naprawde niebezpiecznie, kiedy w ich małej miejscowości na ulicy zaczęły sie napady na starsze panie z torebkami, był napad z bronią na placówkę poczty, niedawno kogoś zabili po jakiejś pijackiej imprezie.

Poza tym- kiedyś ludzie byli bardziej zżyci ze sobą, gdy jakiemus dziecku na ulicy coś się stało, to zaraz znalazło się wiele osób, które podchodziły do dziecka, każdy sie interesował innymi ludźmi, dzieciaki szły do szkoły grupkami, z koleżankami, rodzeństwem, dzisiaj dziaciaka z ulicy by ktos do samochodu porwał i nikt by pewnie nic nie zauważył...