Dom starców - Forum

Moja Mama teć chorowała, jednak wyszła z tego. Nie wyobrażam sobie, żebym musiała oddać któregoś z rodziców do domu starców... Nigdy! Przecież Oni też mnie nie oddali, gdy byłam maleńka i dużo chorowałam! Nigdy!

nie wiem,nie wiem. nie chcę się wypowiadać. nie wyobrażam sobie,żebym miała zostawić rodziców samych na stare i ciężkie lata. nie,to nie ja,nie dla mnie. szukałabym innej pomocy. są przecież opiekunki dzienne,które na co dzień pomagają. 

nie wiem co bym zrobiła?Jaka byłaby sytuacja?Ciężko coś przewidzieć, bo życie może inny scenariusz napisać.

Moja siostra i szwagier pracowali w domu opieki i różne sytuacje i przypadki   opowiadali.  

Czas weryfikuje podejście do tego trudnego tematu. 

Gdy jesteśmy młode i zdrowe wydaje nam się , ba nawet jesteśmy pewne, że podołamy trudom opieki nad starszymi osobami. 

Ale gdy lat nam przybywa a rodzice też robią się coraz starsi zaczynamy inaczej patrzeć na pewne sprawy. 

Moja mama mieszka ze mną. Nie dawno miałam bardzo trudny okres związany z chorobą mamy. 

Sama też już nie jestem zdrowa i pomagam córce  w wychowywaniu dziewczynek. 

Teraz z mamą jest dużo lepiej. Pomagać mi w niczym nie pomaga. Źle powiedziałam...

Mama jest bardzo samodzielna. Teraz w odróżnieniu do poprzedniego okresu wszystko zrobi wokół siebie. I tym pomaga mi najbardziej. Mogę nawet zostawić ją na 2-3 godziny samą w domu. 

W nszym życiu nie uczestniczy. Nie chce, nie umie - to jej sprawa. Ale rozmawia i bawi się  w jakieś swoje zabawy z Majką. I to też pomoc. Ja w tym czasie mogę zrobić spokojnie obiad albo posiedzieć przy kompiku. 

I byłaby sielanka gdyby nie to, że ja zaczynam się też sypać. Co rusz to coś nowego mnie dopadnie. A co będzie za 5-10 lat. Mama będze miałaokoło 100 a ja po 70-tce. Nie mam rodzeństwa, które mogloby pomóc mi zająć się mama. A być może ja też już będę potrzebowała pomocy?

Jak Ola da radę opiekować się dwiema starszymi kobietami? Jedna (a może i dwie )będzie musiała przeprowadzić się do Domu Spokojnej Starości. Są takie. I to nie są wcale Domy Starców w dawnym rozumieniu tego słowa. 

I jeszcze jedno. Ja widzę, że mojej mamie już przeszkadza chaos w domu gdy są dziewczynki.

Starsi ludzie potrzebują spokoju i ciszy o której młodzi jeszcze nie marzą. 

To są dwa różne światy. A więc nie oceniajmy zbyt pochopnie osób które decydują się na przekazanie rodziców pod opiekę osób wykwalifikowanych w tym względzie. To jest lepsze wyjście dla obu stron.

I jeszcze jedno. Ja chciałabym na starość zamieszkać w fajnym jednoosobowym pokoju w DPS-e położonym w lesie. Są takie. Nawet blisko Olsztyna. I mam nadzieję, że dzieci nie będą mnie potępiać i czasem ale nie za często odwiedzać 

Wandzia ma racje, ze zycie pisze rozne scenariusze. Teraz ludzie pracuja czasem bardzo dlugo, nie maja czasu dla siebie, a jeszcze do tego opieka nad rodzicem, to juz praca jak na kilku etatach. Tak sie mowi, a co to to takie proste, ale widze po moich dziadkach ze nie jest latwo. Teraz zostala babcia, za niedlugo zacznie sie na calego przygoda z rakiem, jak znajde prace to bedzie mnie coraz mniej w domu a to znaczy nie bede przy babci caly czas. Jestesmy z mama dwie mozemy sie wymieniac, pomagac sobie, ale co byloby gdybym mieszkala dalej, gdyby mama miala sama sobie radzic gdzie tez siedzi do pozna w pracy tak samo jej partner, ktory zreszta tez ma schorowanych juz rodzicow. Poki co ciesze sie ze daje sie to wszystko pogodzic, ale sa ludzie ktorzy maja bardziej skomplikowane sytuacje. 

Miałam ciocię, która zachorowała na alzheimera.Z wiecznie roześmianej i nieumiejącej usiedzieć w miejscu kobiety zrobiła się odoba agresywna, tracąca pamięć.Mieszkała z mężem, który miał oba biodra wymienione i chodził o kuli, oraz córką i jej mężem i 2 dzieci.Choroba dość szybko się rozwijała.Córka,chociaż się starała, miała własne problemy, najpierw z pracą ( do pracy dojeżdżała codziennie 60 kmw jedną stronę) a potem z rozwodem.Dzieci zaczęły się bać babci.Często krzyczała na nie, nazywając je mionami swoich dzieci, które mieszkały za granicą.Z czasem było coraz gorzej.Wujek wkońcu musiał pójść na wymianę protez w biodrach i ciocia trafiła do szpitala niestety psychiatrycznego, bo tylko tam dostała skierowanie.Gdy wróciła do domu ważyła 35 kg i była cała w sińcach.Z początku myśleli wszyscy że ją tam pobito ale już 1 nocy okazało się, że ona zamiast spać rzuca sie na sciany, meble.Z kimś rozmawia i chce bić.

Nie każdy przypadek oddania kogoś bliskiego do domu opieki jest taki sam i nie można wszystkich oceniać jedną miarą. Wujek nie miał sił, córki nie było całymi dniami w domu, dzieci też uciekały bo się bały.Ciocia już nie żyje ale ostatniemiesiace życia była w takim osrodku.Zmarła w domu.Gdy już wiadomo było, że zostało jej niedużo czasu rodzina zabrała ją do domu.2 dni później zmarła.

Ja już mówiłam mężowi, bo dzieci są za małe, że jeśli byłabym ciężko chora to wolałabym być w takim miejscu, by nie być ciężarem dla nich.Wolałabym, by wspominali mnie jako fajną i sprawną osobę niż odetchnęli z ulgą , gdy umrę bo wkońcu mogą żyć spokojnie.

mam tą satysfakcję , że oboje rodziców nie oddałam do domu opieki . Zapewniłam im opiekę do końca życia i pod tym względem mam czyste sumienie ...

Czasem jest taka konieczność, ale w większości przypadków ludzie po prostu nie są zdolni do poświęcenia, bo gonią za Bóg wie czym.

No ale popatrzcie teraz z punktu widzenia tego co teraz piszemy, ze nie chcemy byc ciezarem ze wolelibysmy isc do osrodka, neiktorzy tez tak wola- maja kontakt z rowiesnikami, a wiele starszych osob nie jest w stanie zejsc np. z 4 pietra w budynku ktorym nie ma windy, zeby spotkac sie z kolezanka. Nie wszystkie domy opieki sa zle. 

Nauczyłam się , że już nigdy nie powiem nigdy!

Owszem bardzo nie chciała bym kiedykolwiek stanąć przed takim wyborem i zrobię co w mojej mocy żeby pomóc rodzicom, ale jeśli nie będę w stanie tego zrobić , to nie będę udawała że jest inaczej.

Nie oceniam też wyborów innych, chyba że jest ewidentnym wygodnictwem.