Matka-przyjaciółka? - Forum

Ja moją mamę bardzo kocham, wszystko co w życiu mam zawdzięczam jej, a dokładnie jej wychowaniu. Była dla mnie przyjaciółką, chociaż nie tak liberalną jak mama Twojej koleżanki. Dzięki temu zwierzałam jej się ze wszystkiego, nie musiałam się bać gdy coś zrobiłam, wiedziałam, że mama wysłucha, doradzi, ale nie potępi, tylko postara mi się wytłumaczyć coś, jeżeli popełniałam błędy.

Moim zdaniem mama powinna być też przyjaciółką, ale też i mamą! taka zamierzam być dla swojej córki. Nie chcę, żeby bała się mi czegoś powiedzieć.

mam mamę i przyjaciółkę w jednym. nasze relacje zawsze były bardzo dobre,ale odkąd i ja jestem mamą mamy stosunki bardziej przyjacielskie. moja mama to skarb!!!

Wszystko moim zdaniem musi miec granice. Matka  może byc przyjaciółką ale na pewno nie taką jak kolezanka ze szkolnej  ławki.                     

Na pewno nie, ale ja też się z mamą wymieniam ubraniami. Nie raz radziłam się też w intymnych sprawach.

Mama i przyjaciółka w jednym - idealne rozwiązanie. Nie chciałąbym aby moje dzieci zwirzały mi się dosłownie ze wszystkiego, ale jeśli będą miały jakiś problem, będą potrzebować mojego wsparcia czy opinii na dany temat, czy tam po prostu sobie pogadać. Już marzę o wymienianiu się dodatkami z moją córką;) I wszelkich sprzeciwów chętie wysłucham, bo to że będe starsza od mojego dziecka nie znaczy, że się nigdy nie będe mylić. 

Tak ajk w tym quizie tutaj na familie czytałąm, co zrobisz gdy dziecko w sklepie chce lizaka, oczywiście kupię lizaka i dla dziecka i dla siebie;)

Mam koleżankę, której matka kazała mówić do siebie 'mamusiu' i  gdy tylko koleżanka powiedziała do niej mamo zamiast mamusiu ona dostawała w twarz i to przy wszystkich. masakra.  

Może się źle wyraziłam. Oczywiście, że naturalne jest, jeśli dziecko chce się zwierzyć swojej mamie, wie, że zawsze może do niej przyjść, itd. To jest w porządku.
Zastanawiam się, czy dziecko ( poniżej 18 roku życia) powinno np.  wysłuchiwać intymnych zwierzeń swojej mamy?

no moim zdaniem na pewno nie powinno! 

własnie o takich granicach mi chodziło. Tego typu wywody mogą sie później żle odbić na dziecku. Takie typu informacje  kazdy powinien w własnym zakresie zdobywać. Rozmowy takie mogą  nakierowywać córkę  w złym kierunku. Później dziewczyna  doszukuje sie w swoich  doznaniach informacji zakodowanych w czasie rozmowy z matką.

Szczerze Wam powiem, że moja mama poznała pewnego Pana jak ja miałam chyba 16lat. Może nie były to intymne rzeczy jeżeli chodzi o sprawy seksu, chociaż o takich też rozmawiamy, to mówiła mi o swoich uczuciach to też intymność. Ja nie widzę w tym nic złego jeżeli oczywiście jest to tak jak mówicie odpowiedni dozowane.

Tak jak piszesz musi byc to dobrze dozowane

Niewyobrażanym sobie by matka mówiła córce ze mąż jej nie zaspokaja tak jak ona by chciała i dlatego chętnie by jakiegoś kochanka sobie znalazła.... tylko ze boi sie konsekwencji takiego czynu...i ze szkoda jej ojca bo może  nieborak sie we Viagre zaopatrzy i możne sie poprawi. ...Dla mnie jakaś granica intymności rodzica musi być!

a jasne, kiedy ma takie wątpliwosci może powiedzieć to w inny sposób, aż taka szczerość byłaby nie wskazana, w szczególności gdy dziecko jest jeszcze dzieckiem.

Dla nastolatki na pewno ważna jest relacja z matką, poczucie zaufania w każdej sprawie, świadomość że ma kogoś kto ją wesprze, komu może się zwierzyć. Nie ma nic złego w tym że matka interesuje się światem swojej nastoletniej córki, poznaje nowe trendy aby móc o nich dyskutować ze swoim dzieckiem. Jednak dla prawidłowego rozwoju dziecka role w rodzinie muszą być wyraźne, a więźi pomiędzy członkami rodziny elastyczne (nie mogą być całkiem zerwane, nie moga być też za bardzo naginane). Matka to matka, powinna dawać dziecku miłość, poczucie bezpieczeństwa, dażyć je zaufaniem ale jednocześnie wymagać, czasem (jak trzeba!) kontrolować. Wszystko jest dobre, pod warunkiem że zachowamy odpowiednie granice.

Trzeba chyba znaleźć złoty środek. Znam ojca-przyjaciela swojego syna. Fajnie jest do czasu,kiedy na przykład młody się z czymś nie zgadza i wtedy lecą epitety po równo. I młody nie ma świadomości tego, że odzywa się do starszego-do ojca. Zatarła się granica i trudno się z tego wykaraskać.

Chcę być bliska mojej córce, wypracować zaufanie, szacunek i pole porozumienia. Ale mówienie po imieniu? - to już za dużo,jak dla mnie.

W moim domu nie ma słowa Matka i Ojciec. Nigdy Zawsze mówimy mamo, tato. Znam rodziny gdzie dzieci mówia do swoich rodziców po imieniu a słowa mama tata sa tylko od święta lub w urzędzie. Zauważyłam ze dzieci te ( teraz już dorosłe osoby) od małego musiały zarabiać na siebie w polu. Czyli przejęły troche role rodziców. Ja tez pamiętam ze musiałam sie sama troszczyć o siebie ale jednak nie od mnie zależało czy cos w lodówce było do jedzenia. A oni pracowali,pomagali w polu i dzięki temu ich rodzice nie musieli najmować nikogo do pracy.

Jak czasem rozmawiam z nimi i opowiadają coś o rodzicach i mówią po imieniu to mam taką zabawę. Wiem wredna jestem ale....

jak mówią np. a mój Józek zabrał mi samochód to pytam sie zawsze co to za Józek? dorabia sobie u was? (mimo że wiem o kogo chodzi) Niektórzy wracają na dobre tory i mówią Później mój tata w dalszej rozmowie a inni nie zwracaja na to uwagi...

Ja do mojej mamy, mówię- mamo, chociaż moja mama i jej brat, czasem do babci zwracają się- Danusiu, albo babcia :P ale to bardziej wtedy kiedy jesteśmy w rodzinnym gronie i żartujemy. U mojego męża z kolei do babci zazwyczaj mówią Ludwisiu, ja mówię- babciu, jakoś tak głupio mi mówić po imieniu, chociaż oni to mówią z olbrzymim szacunkiem. Natomiast ja również nie lubię kiedy ktoś mówi, Matka, Ojciec, Dziadek, Babka. Ja o swoim tacie, gdy coś opowiadam mówię- Ojciec, ale to chyba dlatego, że nie czuje z nim więzi emocjonalnej, oprócz tego, że mnie spłodził. Niestety chociaż mam z nim sporadyczne kontakty, to tylko kiedy on coś ode mnie chce, ale nie zaprosiłam go na mój ślub. Dużo osób mówiło mi, żebym się zastanowiła, ale wiem, że lubi pić, jest wtedy agresywny, a to był nasz dzień, więc nie chciałam się martwić tym, żeby zrobił mi wstyd. Nie wiedział też, że jestem w ciąży, a Liwia urodziła się w dniu jego urodzin. Nawet myslalam, że to jakiś znak, ale hmm...chyba tylko przypomnienie jakim jest egoistą.

U mnie w domu też mama była mamą, a tata tatą. Określenia "matka" i "ojciec" kojarzą mi się surowo, z brakiem więzi rodzinnych. 

Jeśli chodzi o tematykę poruszaną z dziećmi trzeba uważać. Mam starszą siostrę o 12 lat, były troche problemy w domu bo chciała mi matkować, potem jak już miała narzeczonego/męża zwierzała mi się z ich przeżyć seksualnych, jej braku satysfakcji i innych rzeczy na które ja w ogóle nie byłam wtedy przygotowana , nawet nie chciałam z nią o tym gadac ale to już inna bajka

Sama nie wiem. Moja mama zawsze była przy mnie, zawsze fajna, taka "szalona", wyluzowana,ale z drugiej strony wychowała mnie tak, że miałam do niej mnóstwo respektu. Gdy ustalała godzinę o której mam być, starałam się nie spóźniać, starałam się jej słuchać. Jasne, w wieku nastoletnim nieźle dałam jej popalić, ale zawsze bardzo ją szanowałam. Nie było między nami konaktów czysto przyjacielskich, ale byłyśmy blisko, chociaż wciąż na relacjach mama - córka. Obecnie przyjaźnię się z mamą, mówimy sobie prawie wszystko, ale nie jesteśmy "kumpelkami", jesteśmy mamą i córką, które się przyjaźnią - a to różnica. I dla mnie taka relacja między nami jest idealna, naprawdę, nie wymarzyłabym sobie lepszej. :)