Jak pokonać lęk separacyjny? - Forum

Mój Mati miał podobnie, gdy urodził się Patryk. Po prostu, z czasem zobaczył( w praktyce), że to niczego nie zmienia w naszych relacjacjh, że wciąż jest naszym, małym synkiem. Dzieci czasem "obawiają się" rodzeństwa, nawet jeśli się jeszcze nie narodziło. 

Co do tego, że dzieci trzymały się mnie kurczowo, to nie pomogę, bo akurat źle u nas nie było. Ale znajoma miała ten problem. Nawet do łazienki nie mogła iść. Jeździła po lekarzach, nic to nie dało. Po prostu w wieku około 5 lat dziecko samo zmieniło nastawienie i swoje zachowanie i mama mogła iść wszędzie i robić wszystko:) Mo,że to taki wiek dziecka?

chłopcy mieli tak tylko około roczku,ale to typowe dla tego wieku

Moja Madzia jest młodsza ale przechodziła coś podobnego niedawno i najlepszą metodą okazało się przeczekanie. W przypadku taty i jego pracy to co innego ale tu jestem w stanie zrozumieć, że tęskni. Mnie natomiast dała spokój i mogę spokojnie iść do kuchni gdy ona się bawi czy toalety i zamknąć drzwi :)

Ja 8 stycznia byłam na weselu. Niestety musiałam iść sama, bo Mąż dzień wcześniej został wezwany do pracy. Szymuś chętnie zostaje z moją Mamą, więc nie sądziłam, że tym razem wyniknie z tego taki problem :( Koło 22 zostałam pilnie ściągnięta z wesela, bo Szymuś od ponad godziny zanosił się od płaczu, wołając "mama, mama". Gdy mnie tylko zobaczył, uspokoił się troszkę, ale nie chciał się ode mnie odkleić. Mama mówiła, że w ciągu dnia było wszystko ok, ale gdy tylko zaczęło się ściemniać, zrobił się strasznie niespokojny, chodził (na czworakach), szukał mnie po całym domu, wołając "mama".

Potem przez około tygodnia wpadał wręcz w panikę, gdy tracił mnie z oczu. To było strasznie uciążliwe, nawet do ubikacji musiał ze mną chodzić Potem z czasem troszkę mu minęło, ale do tej pory nie chce w nocy spać, ma duże problemy z zasypianiem, ciągle się wybudza i panikuje strasznie, gdy mnie nie ma w pobliżu :(

Mam nadzieję, że mu przejdzie :(

Niestety w tej kwestii nie mam żadnego doświadczenia. Moje dzieci i Oliwcia nigdy nie okazywały takich objawów.

Tak jak napisałam Ci Olu w blogu sądzę, że to jest związane ze zmianami jakie Was czekają. Julka cieszy się na rodzeństwo, ale podświadomie boi się tego co będzie. Pewnie przygotowujecie Ją na Twój pobyt w szpitalu. Wydaje mi się, że Julka próbuje "zarezerwować" sobie Tatę na własność wiedząc, że Ty będziesz się poświęcać maluszkowi. To wszystko oczywiście jest podświadome i nawet Julcia nie do końca zdaje sobie sprawę ze źródła swoich lęków.

Co robić? Być, kochać, poświęcać czas, mówić, że kochacie Ją i zawsze będziecie kochać.

I to robimy i robić będziemy zawsze:) Poza tym tłumaczymy, rozmawiamy, odpowiadamy na pytania. Mam andzieję, że to minie. Raz jest lepiej, raz gorzej. Na ogół nawet, jak siedzę przy komputerze i pracuję w pokoju obok, co chwila mnie woła.

Wiesz - tak to nawet Tymek ma choć nie mamy z Nim problemów z pozostawaniem samemu (czyt. bez rodziców pod opieką dziadków, czy w przedszkolu). Dzieci lubią gdy im poświęcamy czas. Młody ma teraz taki okres, że nie schodziłby mi z kolan. W wc muszę Mu towarzyszyć, jak siedzi w wannie to powinnam stać obok, a cały mój wolny czas poświęceć na zabawę z Nim. Ja albo tata. Gdy ktoś z nas wychodzi lub wyjeżdża to pyta się i chce wiedzieć gdzie jesteśmy, poszliśmy i kiedy wrócimy.

Nie masz w zwiazku z tym wyrzutów sumienia, kiedy np. musisz więcej popracować?

Nie. Bo ja nie pracuję w domu w sensie zawodowym. Z pracy też baaardzo rzadko wychodzę później, a jeżeli już się to wydarzy to wcześniej jest tata i Młodym się zajmuje. A gdy muszę zająć się pracami domowymi to zamieniam je w zabawę i razem z Tymkiem gotujemy, pierzemy i sprzątamy. Gdy siedzę w domu na kompie to Młody siedzi razem ze mną, a ja Mu tłumaczę co robię, po co i w ogóle.

ja również nie mam jeszcze doświadczenia w tej kwestii, ale myślę, że to przejściowe i tak jak pisze Sonia, jak pojawi się drugi MAluch i Jula zobaczy, że jest ok i jest kochana tak samo mocno, to samo się w niej wyreguluje. Ale wierzę, że teraz jest to uciążliwe.