Czy macie autorytet u swoich dzieci? - Forum

Narazie chyba nie mam ;/ To tak pół żartem pół serio, córka pluje na mnie podczas jedzenia zupki, a jak denerwuje się i krzyczę to sie śmieje ze mnie 

Cent ma! Ja jestem od przytulenia i pocieszenia:)

modelowo ;)

Nie wiem czy w przypadku trzylatka można mówić o autorytecie. Powiem tak - Młody mnie słucha. Jak mówię nie to On wie, że to oznacza nie. Jak o coś poproszę to też to robi. Choć bardziej się słucha taty.

A ja muszę pogodzić obie role:)
Póki co żądzi synek mama nie ma nic do gadania

myślę, że jestem autorytetem dla karolki. Czemu? słucha się mnie, często powtarza to czego jej uc, np.karola wie,że nie wolno wmuszać w sklepie to to niegrzeczne i tak robią małe dzieci( a ona przeciez jest duża)- wchodzimy do sklepu, karola coś sobie upatrzy i pyta czy kupię. raz kupuję raz nie, gdy jej odmawiam mówi wiem mamusiu że nie wolno wymuszać bo tal to robią małe dzieci a ja nie jestem mała. Często jest tez tak że coś jej tłumaczę a ona później, w konkretnej sytuacji powtarza to co jej mówiłam na ten temat. Nieraz oczywiście próbuje się buntować ale mało skutecznie.

Oj, różnie to bywa, zwłaszcza z nastolatką....

Ale staram się dużo rozmawiać, uważam, że rozmowa to podstawa i konsekwencja, wiem, że to dobra dziewczyna, tylko teraz jej się trochę świat przewartościował....taki wiek, że zdanie kolegów, koleżanek jest bardzo ważne...

Ja mam bunt 8 latki. Mamo 10 latki, powiedz co mnie czeka w niedalekiej przyszłości.

A tak na temat, to  tym bywa różnie. Są dni, że gładko idzie i słuchają się mnie, a są dni, że muszę się bardzo nagimnatykować, żeby wyegzekwować to co chcę.

Moja 10-latka jako takiego buntu jeszcze nie przechodzi, fajna z niej dziewczyna. Zuzia weszła w tzw trudny okres w wieku 12 lat, niedawno mi powiedziała, ze jeszcze półtora roku temu sama nie myślała, że taka będzie, ogarnęło ją błogie lenistwo, z piątek i szóstek, spadła na czwórki, w domu też jej się nic nie chce, wciąż nie ma humoru, jest zakochana i z tego powodu przeżywa wiecznie rozterki. Ciężko się czegokolowiek doprosić, wyegzekwować, trudne rozmowy odbywamy praktycznie raz w tyg, czasem połączone są one ze łzami...Ach, istna huśtawka nastrojów...Czasami zastanawiam się też czy ona nie jest zazdrosna o młodsze rodzeństwo, zwłaszcza o Julkę, bo mały to praktycznie taka maskotka dla niej

Dzięki mamo dorastających dziewczynek. Czyli cierpliwość, spokój i rozmowa. Myślę, że zrobiła się taka, bo zaczęliśmy od nie więcej wymagać. My uważamy, że szkoła jest ważniejsza od bajek, ona odwrotnie.

Krzyk nic nie da, wiem sama po sobie, bo wówczas krzyczą wszyscy i istny meksyk się wówczas robi. Wymagać trzeba i jasno określić reguły, wytłumaczyć, że jest czas na naukę i jest czas na bajki...To wcale nie jest łatwe..

W przypadku rocznego dziecka, chyba ciezko mowic o autorytecie.

Moja córka ma 3 lata i tu juz chyba jakiś autorytet być powinien. A tymczasem różnie z tym bywa... Zwykle muszę powtarzać przynajmniej kilkakrotnie, ze czegoś nie wolno, a i tak często musi sie skończyć krzyknieciem, bo inaczej jak grochem o scianę...

Jak myślicie, co ma na to wpływ? Ton głosu, mimika? A moze to bez znaczenia, w jaki sposób się mówi, żeby dziecko słuchało?

Słyszałam, że bardzo ważne jest by w takiej chwili dziecko patrzyło nam w oczy, ton głosu też ma znaczenie..

Do mojego dziecka najczęściej nie przemawia nic oprócz podniesionego głosu.... A w  oczy mi nie patrzy, bo zwykle zwiewa albo się wygłupia, kiedy ja strofuję...

Dokładnie Olu staraj patrzeć się jej prosto w oczy gdy coś do niej mówisz może wtedy to zrozumie