Dyscyplina wobec dzieci. - Forum

Dyscyplina to wisiała kiedyś w domu na gwożdziu Nie jestem za tym żeby tą dyscypliną szafować, ale dzieci powinny mieć świadomość co im wolno , a co nie Dyscyplina to nie tylko karanie,ale egzekwowanie pewnych zachowań u dziecka Przydaje się to w póżniejszym okresie Zbytnie używanie tej "dyscypliny" też nie jest dobre dziecko odsuwa się od rodzica To że ty dajesz obejrzec bajkę więcej to twoja sprawa i dyscyplina nie ma tu nic do rzeczy...Dzieci mają czuć się w domu bezpieczne,a nie zdyscyplinowane Tak myślę ,,,,a każda mama zna najlepiej swoje dziecko...

Takiej to na pewno nie! Ale myślę konsekwencja powinna być. Np. byłeś niegrzeczny nie dostaniesz pograć. I tego się trzymać. Ja jestem chyba za mało konsekwentna, zawsze dzieciaki coś u mnie wskórają 

Najl;epsza dyscyplina to brak dyscypliny. Dziecko powinno czuć luz, dawać upust wszelkim emocjom, po później nie zwróci się do rodzica z problemem, po póżniej nie wyjdzie na ludzi. Pozwulmy bydziecko weszło nam na głowę a w przyszłości bedzie nam za to wdzięczne.

NIe pozwolę na to by prawie 3 letnie dziecko weszło mi na głowę. Po to jestem by jej pilnować a nie rozpuszczać. 

Gdyby nie bylo w domu dyscypliny to mała oglądała by bajki cały dzień, kładła się o której chce i jak chce, jadła co chce i ile chce. A nie chyba na tym polega wychowanie?!

Justyna napisała to ironicznie - rozemocjonowana wątkiem o pani psycholog z tvn.

ahaa, dopiero doszłam do tego wątku i już rozumiem...

Przypisałam tezę innych rodziców tych dobrych.

Czytasz sobie między wierszami i nie widzisz tego co trzeba, takie jest moje zdanie. Ja jak najbardziej Olę rozumiem i to co pisze w wątku o pani psycholog z tvn

Uciekam z pracy idę z dzieckiem na różaniec, zmówię zdrowaśkę za wszystkie mamy

Mamy wprowadzone prawo, ale co z tego, jak z niego nie korzystamy. Ilu z nas reaguje, jak widzi matkę dającą klapsa dziecku lub słysząc codziennie płacz dziecka za scianą? Sprawdzamy czy jest wszystko ok, czy uznajemy, że dziecko jest "płaczliwe"?

Co 2 tygodnie w mediach pojawia się informacja o przypadkah dzieciobójstwa, znęcania się przez konkubenta na kobiecie i dziecku. Straszne!!!

ale litości: klaps nie krzywidzi dziecka o ile nie jest nadużywany. Dzieci bardzo szybko ucza się co im wolno a czego nie. Sama jestem tego najlepszym przykładem: mama mówiła nie a ja jej na to : a co mi możesz zrobić? I jedyna rzecz której się bałam to ten klaps.

Są dzieci, którym wystarczy powiedzieć " Jak zjesz obiad to dostaniesz batonik" - i takie dzieci będą grzeczne, zjedzą, podziękują za deser. Ale są dzieci na które metoda marchewki nie działa i trzeba zastosować metodę kija. I nikt mnie nie przekona, że jest inaczej.

Jak coś się dzieje notorycznie za ścianą to reaguję. Ale jeśli widzę matkę która daje klapsa dziecku to nie reaguję - no chyba, że widzę ją 10 raz tego samego dnia jak tego klapsa daje - wtedy to jest już nadużywanie tej formy "kija".

a tak BTW Plascynacjo: czasami też kobiety znęcają się nad dziećmi, kobiety też są pedofilami, też bija (czasami nawet mężczyzn) - tylko u nas w społeczeństwie jest wizerunek Matki Polki co to jest idealna i co złe to ojciec, mąż, konkubent - a to nie jest prawda. Tylko faceci nie pójdą do gazety i nie powiedzą "Konkubina mnie bije i nasze dzieci też bije- pomóżcie" - bo to byłby przecież wstyd ;-)

Dyscyplina powinna być. Nie mówię tu o biciu ale o tym co wolno, a czego nie. Jasne zasady - które dziecko zrozumie i po pewnym czasie zaakceptuje, jest jeden warunek. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Jeśli tata i mama mówią nie, a np: babcia po kryjomu lub jawnie daje, na wszystko się zgadza, to dziecko zawsze będzie chciało coś ugrać dla siebie. Normalny rodzic chce dla swojego dziecka jak najlepiej, to nie znaczyże na wszystko ma się zgadzać.

O, i ja właśnie w podobny sposób rozumuję kwestię dyscypliny. Dla mnie dyscyplina to konsekwencja i stawianie granic, jasno ustalone zasady. Dzieci muszą wiedzieć, co wolno, a czego nie. Oczywiście możemy czasami odpuścić sobie i dziecku, są różne sytuacje. Ale dobrze jest moim zdaniem stawiać granice i ustalać reguły, bo potem nasze dzieci przecież pójdą w świat i będzie im łatwiej się w nim poruszać.

 dyscyplina w takim znaczeniu, to ewidentnie droga do zdrowego wychowania.

Nie popieram natomiast takiej dyscypliny, którą cechuje tzw.zamordyzm,  zimny "chów",  tresura, bezemocyjność itp

Hmm kazdy inaczej pojmuje pojecie dyscypilny. Dla mnie dyscyplina byl szacunek do swojej mamy. Bardzo wazne bylo dla mnie jej zdanie, i gdy bardzo chcialam postawic na swoim, wystarczyly jej slowa, ktorych nie zapomne nigdy "rob co chcesz", wtedy konczylo sie na tym, ze poplakalam, poplakalam i w rezultacie nie robilam tego co zrobic chcialam, bo wiedzialam, ze mama mi nie zabrania, ale zadowolona z tego powodu nie bedzie. 

Moja mala, ma dosc ciezki charakterek, moze to tez ten okres w ktorym dziecko uswiadamia sobie ze jest odrebna, jednostka, i chce koniecznie wszystko robic sama. Ostatnimi czasy stosuje metode, nie zwracania uwagi, kiedy probuje na mnie cos wymusic. Dosc kontrowersyjne dlatego, ze czasem konczy sie placzem, i potrafi tak plakac az nie dotrze do niej, ze zle zrobila, jej rekord to 40minut. Taki sposob nie podoba sie mojej tesciowej, bo ona uwaza ze Liwka jest za mala na nauke, takich rzeczy, a ja uwazam ze wlasnie jest to odpowiedni czas. Jezeli pozwole sobie na takie zachowanie i ustapie, za pare lat sobie z nia nie poradze, bo wszystko bedzie musialo byc "na jej". 

Mamy reguly ktorych sie trzymamy. TV jest wlaczany ostatnio tylko gdy faktycznie chcemy cos obejrzec, lub przed snem, mala oglada jedna bajke na dobranoc. Swoje programy ogladam, gdy mloda zasnie na ipli badz tvn player, lub nagrane z dekodera.