Uparte dziecko-pomocy - Forum

Ja bym wzbudziła w córce wyrzuty sumienia. Agresja rodzi agresję i nigdy nic z tego dobrego nie wynika. Każdy unosi się dumą i kryzys tylko się może zaognić. Uczucia jednak ma każdy i nikt nie rodzi się potworem, dlatego prędzej czy później zrobi jej się smutno, kiedy jej mama pokaże po sobie, że cierpi i boli ją ta sytuacja. Jak myślicie? 

Ja bym wzbudziła w córce wyrzuty sumienia. Agresja rodzi agresję i nigdy nic z tego dobrego nie wynika. Każdy unosi się dumą i kryzys tylko się może zaognić. Uczucia jednak ma każdy i nikt nie rodzi się potworem, dlatego prędzej czy później zrobi jej się smutno, kiedy jej mama pokaże po sobie, że cierpi i boli ją ta sytuacja. Jak myślicie? 

to tez jakies wyjscie chociaz ... 

Witaj, 

ważne żebyś w tym wszystkim nie zapominała o sobie. Dzieci wyczuwają Twój nastrój.  Z tego co napisałaś  domyślam się, że Twoja córka przyzwyczaiła się, że okazujesz  jej sporo  uwagi.  W momentach konfliktu  nie daj  się wyprowadzić z równowagi.  Nie okazuj zdenerwowania, bo to jeszcze bardziej zmotywuje Twoją córkę do robienia Ci na przekór.  Usiądź z dziećmi i wspólnie ustalcie podział obowiązków.  Podkreśl, że jesteście zespołem i każdy ma zadanie do wykonania.  Zachęć córkę do pomocy przy przygotowaniu posiłków, miałybyście wtedy czas na rozmowę.  Jeśli córka odmówi wykonania czegoś,  powiedz, że rozumiesz, że np. wyjmowanie naczyń nie należy do najprzyjemniejszych czynności,  zaproponuj, wykonanie tego za jakiś określony czas. Powiedz np. „Ok., teraz wiem że wyjmiesz naczynia za 30 minut”. Jeśli nie zareaguje, powiedz, co czujesz. Dobrze by było gdybyś zorganizowała rodzinny wieczór, angażujący wszystkie Twoje dzieci, tak żeby córka mogła spędzić czas z braćmi a Ty z synami. Spróbuj dowiedzieć się dlaczego tak niechętnie wstaje do szkoły( nie wysypia się, presja,  ma jakieś obawy). Unikaj porównywania jej do brata. Pokaż , że każdy jest inny i wyjątkowy, a współpraca z bratem może przynosić wiele korzyści – może mógłby jej pomóc w nauce gdyby tego potrzebowała.

Upartość też jest dobra tylko trzeba nią pokierować... Na pewno nie jest łatwo z takim dzieckiem.. 

oj tak jak jeszcze mama uparta to juz calkiem 

Witam.

Rozwiązanie przedstawionego przez Panią problemu warto zacząć od wspólnej rozmowy członków rodziny. Niech każdy wypowie się na temat swoich emocji związanych z pojawiającymi się sytuacjami, co jego zdaniem jest niewłaściwie i jakie ma pomysły na ich rozwiązanie. Może warto wprowadzić regularnie takie spotkania?

Nastolatki wraz z wiekiem mają potrzebę niezależności i podejmowania decyzji w coraz większej ilości własnych spraw. Rodzice pozwalając im na to, uczą je samodzielności i odpowiedzialności za własne życie.

Proponuję byście wspólnie stworzyli tzw. kontrakt – zbiór pisemnych, precyzyjnie określonych zasad domowych. Sytuacja wtedy nabierze jasności i każdy będzie wiedział, jakie obowiązki do niego należą oraz jakie konsekwencje grożą za ich nieprzestrzeganie. Zapisane zasady nie podlegają dyskusji, a ich konsekwentne egzekwowanie przez Panią pokaże dzieciom, że są ważne i należy się z nimi liczyć.

Niestety u nastolatków może wystąpić problem ze sztywnym wyegzekwowaniem wszystkich zasad w związku z tym proponuję wykazać się pewną elastycznością przy ich określaniu i podzielić zasady na podlegające negocjacjom i niepodlegające negocjacjom. Istnieją zasady, o których nie dyskutuje się np.: zachowania w społeczeństwie, moralność, spożywanie alkoholu czy narkotyków. Warto przedstawić dzieciom logiczne uzasadnienie swojej decyzji, to pozwoli im łatwiej zaakceptować obowiązujące zasady. W ramach drugiej grupy można wspólnie zastanowić się z nastolatkiem nad ewentualnymi ustępstwami, przy jednoczesnym założeniu, że to właśnie rodzic ma ostateczne zdanie. Odsyłam Panią do książki A. Kołakowski i A. Pisula „Sposób na trudne dziecko” do podrozdziału – Negocjowanie zasad z nastolatkami s. 150-157 w którym dokładniej opisane są powyższe metody pracy z dorastającymi dzieciakami.

Bardzo ważne jest także by zaczęła Pani dostrzegać u córki pozytywne zachowania i ją chwaliła za nie. Dziecko dostanie wtedy sygnał zwrotny, które zachowania są pożądane. To wpłynie pozytywnie na jej motywację, samoocenę i wiarę we własne możliwości. Zmniejszy się również napięcie w relacji między Panią a córką, co przyczyni się do mniejszej ilości konfliktów.

Dorastanie dzieci to trudny moment zarówno dla rodziców jak i samych nastolatków. Jest to czas wielu gwałtownych przemian. Następuje próba sił i wiele konfliktów rodzinnych. Ten okres wymaga od rodziców wiele cierpliwości.

Życzę wytrwałości i spokoju ducha.

Pozdrawiam:-)