bardzo mi się podoba że trafiłam na taki portal,nareszcie nie czuję się zostawiona sama sobie.smutno mi tylko gdy czytam o tych ojcach którzy tak bardzo się cieszą z zostania tata.mój partner gdy się dowiedział zareagował strasznie, jedyne co słyszałam to aborcja i że nie chce dzieci .znajomi przy nim bali się nawet wspomnieć o ciąży .a teraz wg. niego to jest moje dziecko (nie nasze) mój problem,dalej nie mogę nawet z nim porozmawiać o badaniach ,dziecku .ciąży.nie jesteśmy małzeństwem ale parą od 5 lat ,mieszkaliśmy razem.jestem w 6 miesiącu a do tej pory nie wiem na czym stoję, bo jego ulubione zdanie to że jest jeszcze dla niego za wcześnie i może jak urodzę i zobaczy to może pokocha.na miejscu nie mam nikogo bliskiego cała moja rodzina mieszka w innej części kraju .dobrze chociaż że są koleżanki, ale w nocy zostaję sama ze strachem.nie wiem czy będę potrafiła mu wybaczyć że tak bardzo mnie zawiódł i zranił.dodatkowo dochodzi jeszcze strach o dziecko, bo to moje pierwsza ciąża a mam już 38 lat .to również pierwsze dziecko mojego partnera.
i jest dobrze, jak pisze Anusia.
