Nasze pozytywne wspomnienia z dzieciństwa KONKURS - Forum

Moje pozytywne wspomnienie z dzieciństwa jest zamkniete w tej małej pieknej pozytywce:

http://swiatpozytywek.pl/pozytywki/343-karuzela-filizanki-z-pozytywka--19803.html

Opowiem może po krótce jak to było :)

Pewnego razu, w moje 7 urodziny rodzice zapakowali mnie do samochodu i wywieźli w bardzo ciekawe miejsce... Jechalismy dość długo, a ja jak to dziecko byłam bardzo niecierpliwa... gdy dojechalismy na miejsce moim oczom ukazało się wesołe miasteczko w Chorzowie! Byłam rozradowana i od razu chciałam pojeździć na tych wszystkich karuzelach. Jednak rodzice zabrali mnie na karuzele szczególna, którą pamietam do teraz i z której nie chciałam za żadne skarby zejść! Była to karuzela filizanki, która tak mi sie sposobała, że gdy dorosłam, zaczęłam różne filizanki zbierać! Jednak w tej kolekcji nie mam niestety takiej karuzeli, na którą mogłabym się patrzeć całymi dniami i wspominać to cudowne wydarzenie :)

Czy to sen, czy jawa, która budzi uśmiech wspomnienia? Tamta mała dziewczynka w loczkowanych blond włoskach, biegająca od okna do okna w oczekiwaniu gwiazd, księżyca, marzeń. Tamta starsza Kobieta poruszająca się o lasce, która zawsze umiała pocieszyć, przytulić do piersi, otrzeć łzę.

Pamięta ją jak przez mgłę, choć sama niedługo pewno zostanie babcią. Słowo -€“ nieśmiertelnik, pachnące miłością, przywiązaniem, poświęceniem. Właśnie babcia Cecylka była jej ucieczką od rzeczywistości, od samotności, od właściwej dla dziecka nudy.

Rodzice byli zwykle zapracowani -€“ budowa domu, kontrakt zagraniczny taty. A babinka, bo tak ją pieszczotliwie nazywała, zawsze znajdowała czas. Karmienie kurcząt – „Idziemy”! „Może byśmy guziczek przyszyły?” -€“ i już prośba była spełniona. „Wnusiu, pierogi będziemy lepić” -€“ całe tony przygotowywałyśmy.

I te bajki, niczym kwiaty paproci wyrastające każdej nocy z lasu wyobraźni i ustnych gawęd. O misiu białym i czarnym lubiłam. O Białym Kaczątku uwielbiałam! Ale tę o czerwonym Kapturku po prostu ubóstwiałam!!! Bo ona przecież była nasza-moja i babci. Dla żartów nieraz wskakiwałam w czerwoną sukieneczkę, przynosząc swej opiekunce rozmaite specjały z kuchni. Oczywiście, w międzyczasie pokonać musiałam przedpokój, zwany przerażającym lasem. :)

Raz pamiętam nawet, że podczas tej „wędrówki”, coś zadrapało w drzwi, a ja… o mało nie zapadłam się pod ziemię ze strachu, wszak za szybą zamajaczył znajomy cień. Znajomy, o wilkowatym kształcie, znaczy się. Babinka momentalnie uspokoiła roztrzęsione dzieciątko, biorąc na ręce i pokazując wesoło merdającego ogonkiem psiaka sąsiadów.

Moje dzieciństwo było szczęśliwe właśnie dzięki wyjątkowej Kobiecie. Tej, którą zapamiętałam przede wszystkim z naszych nocnych uśmiechniętych „bajkowań”. Dziś pewno patrzysz z góry, uśmiechając się radośnie. Babinko Cecylko, Ty wiesz, że innej pozytywki wybrać nie mogłabym! Bo Czerwony Kapturek i Wilk był właśnie nasz! :) Wspomnień tych nikomu już nie oddam, co najwyżej wnuczętom, by może i one kiedyś w rytmie muzyki odnalazły lustro minionych, rozkosznie swawolnych chwil…

Kula Maryja i dzieciątkiem

Kiedy byłam bardzo mała, a było to z 30 lat temu, chodziłam z mamą do pewnej starszej pani. Pani Kazia (bo tak miała na imię) miała wylew i leżała w łóżku, a moja mama jej pomagała. Pamiętam, że jako mała dziewczynka bardzo nie lubiłam chodzić do tego domu - wydawał mi się duży i ponury, miał zasłonięte rolety, a nastrój panował w nim posępny. Ponadto trochę się bałam pani Kazi, którą pamiętałam jako żwawą i wesołą panią, a która nagle zmieniła się w obcą mi osobę.

Mama nie miała mnie z kim zostawić i zabierała mnie ze sobą - mimo moich protestów i płaczu. Siedziałam tam bowiem i bałam się ruszyć, no i przede wszystkim okropnie się nudziłam. Aż pewnego razu odważyłam się przejść po pokoju i wtedy zobaczyłam na kredensie... coś niezwykłego! Wtedy nie wiedziałam jeszcze, co to jest. Pani Kazia zobaczyła moją reakcję i pozwoliła mi to wziąć: była to właśnie czarodziejska KULA!

Zafascynowana potrząsnęłam nią, a wtedy w kuli posypał się śnieg! Jak prawdziwy. W środku była postać łysawego mężczyzny w brązowej szacie, trzymającego na ręku dziecko. Nie miałam pojęcia kto to (po latach dowiedziałam się, że to święty Franciszek z Dzieciątkiem Jezus). Ale nie miało to dla mnie znaczenia, byłam zachwycona, jakby tam był cudowny złocisty jednorożec na tle zamku Disneya obsypany czarodziejskim pyłem!

Od teraz już uwielbiałam chodzić do domu pani Kazi. Zawsze bawiłam się czarodziejska kulą i już się nie nudziłam w ponurym pokoju.

Aż pewnego dnia mama wróciła do domu i wieczorem wręczyła mi magiczną kulę z brązowym „panem” i dzieciaczkiem. Oczywiście cieszyłam się, choć wtedy niewiele jeszcze rozumiałam. Nawet tego, że mama była smutna i że więcej już nigdy nie poszłyśmy do domu pani Kazi.

Kula była ze mną przez wiele wiele lat. Po jakimś czasie od nieustannego potrząsania śniegu ukręcił się drucik i święty dryfował po wodach niczym duch, który unosi się nad wodami. Aż wreszcie kula się zapodziała w pomroce dziejów.

Nawet nie wiedziałam, że obecnie też się takie kule tworzy! Dzięki stronie Światpozytywek.pl obraz z dzieciństwa na chwilę zamigotał mi przed oczami, niczym magiczny śnieg w kuli. Dziękuję za moc utwalania i przywoływania wspomnień...

Kula wodna ze śniegiem czytające misie piękne...nie uemiem pisać wierszem ani rymowanek też nie umiem pisać napisze prosto z serca jak tylko potrafie.

Misie są były są i beda dla mnie takiem ciepłym wpsomnieniem kiedy mój tato częstko kiedyś wyjeżdzał za granice bardzo z nim tęskniłam ale kiedy pzyjeżdzał zawsze przywoził mi misia. Mam ich całe mnóstwo. Do tego kula snieżna, która przywołuje moje wspomniania zabawy na śniegu. MAm teraz 28 lat i z chęcią bym pozjeżdzała na sanka z górki, pamietam te beztroskie zabawy na śniegu, lepienie bałwana, bitwa na kulki śnieżne. Tak właśnie zima nigdy nie kojarzyła mi się z zimnem. Może i też dlatego bo zimą rzadziej sie wychodzi , częściej się siedzi w domku i to sprzyja też ciepłej cherbatce kocykowi i dobrej książki pod ręką. Cisza, bogi spokój za oknem pada delikatny śnieżek uwielbiam zimę.

i misie też bo zawsze bedą mnie otulać miłymi wspomnieniami.....

Pamiętam JĄ, jako małą dziewczynkę - ja zresztą też, wtedy taka byłam. Na imię miała ULA, długie włosy zaplecione w warkocz, zadziorną minkę i uśmiech od ucha do ucha, gdy bawiłyśmy się razem. Pamiętam, jak biegałyśmy po łące, oglądałyśmy listki i robaczki, grałyśmy w paciorki i chodziłyśmy na lody do jedynego na wiosce sklepu.

Pamiętam moja Przyjaciółko, jak poszłaś do kaczek, do tych malutkich, a potem od nich uciekałaś, bo wszystkie czegoś od Ciebie chciały, a Ty  biedna nie wiedziałaś co im dać. Pamiętam też, jak z innymi dziećmi poszłyśmy pewnego słonecznego dnia przez las i rozpadał się deszcz, a potem zagrzmiało. Jednak najpiękniej było potem - wieczorem, gdy jaskółki polowały na małe owady, a my siedziałyśmy na drewnianej ławce z czereśniami w rękach i z pajdą chleba posmarowaną masłem - i nie mogłyśmy się nagadać. To było coś wielkiego - do dziś tak te momenty oceniam.

Teraz, jak z Tobą rozmawiam przez telefon, to nadal słyszę, że mieszka w Tobie ta mała, urocza i szczera Ula, z dobieranym warkoczykiem - i za to Cię cenię i mocno, przyjacielsko kocham.
Tą zieloną pozytywką przesyłam Ci serdeczności: dla Ciebie Dużej i tej Małej dziewczynki!

http://swiatpozytywek.pl/karuzele/324-Karuzela-duza-z-aniolami-z-pozytywka-Rigoletto--14199.html

Ta karuzela przypomniała mi jak piękne moga być zabwki. Uwielbiam karuzele, to przypomina znakomitą zabawę na wesołym miasteczku która dawała prawdziwą radość. Ta radość była taka prawdziwa, bo wesołe miasteczko przyjeżdżało raz lub dwa razy w roku i była to super atrakcja dla dzieci z małego miasteczka z którego pochodzę. Dziś dzieci mają zbyt wiele bodźców by doceniać prawdziwie piękne zabwki. Wśród wszechobecnego plastiku, telewizji i komputerów znajdzie się niewiele wrażliwych dzieci które, zobaczą to piękno i zakochają się w utworze z opery Rigoletto.

Mój świat dziecięcych wspomnień został podzielony na dwa światy... Niestety w jednym z nich brakuje mojego ukochanego dziadka, ale nie znaczy to, że jest on gorszy... Jest może uboższy o to, co dziadek mógłby jeszcze mi przekazać, pokazać, czego mógł mnie nauczyć, ale jest moim światem wspomnień i nikt mi go nie odbierze.

Świat moich wspomnień jest światem wyjętym z innej epoki: wśród łanów zbóż mknie taki prawdziwy sklecony z desek wóz, ciągnięty oczywiście przez równie prawdziwego konia. Wszystko pachnie... sobą... I to ostatnie wspomnienie mojego dziadka... Potem  moje wspomnienia są gorące ciepłem kaflowego pieca w babcinej kuchni... I mają ciężar ogromnej pierzyny w babcinym łóżku, spod której trudno wystawić nogę.. I migoczą płomieniem świeczki stojącej na parapecie okna babcinej sypialni... Mają smak naleśników z samej mąki, wody i cukru, a smakujących najcudowniej w świecie... I chleba z musztardą - posypanego cukrem... Są ośnieżoną górką - jedyną w swoim rodzaju, bo idealną do zjeżdżania nie tylko na sankach... I mają barwę liści spadających z drzew obok babcinego domu... Są słońcem prażącym nad polem tytoniu...

I można by tak długo wymieniać jeszcze, ale trwałoby to w nieskończoność, bo najpiękniejsze wspomnienia to wspomnienia najzwyklejszych chwil... I trzeba samemu to wszystko przeżyć, by zrozumieć...

A dlaczego wybrałam akurat tę pozytywkę? Bo żadna inna nie ma w sobie zaklętych marzeń wszystkich dzieci: o karuzeli, którą tak naprawdę można by porównać do karuzeli życia... Tyle że będąc dzieckiem wierzymy w to, że my jesteśmy panami tej karuzeli i możemy ją opuścić czy przesiąść się na inną w każdej chwili... A jeśli nie my ją zatrzymamy to już na pewno ktoś z naszych bliskich - dorosłych... Jednym ze wspomnień z dzieciństwa jest najwspanialsze na świecie poczucie bezpieczeństwa i stabliności... I tylko takich wspomnień pozostaje życzyć naszym dzieciom :)

Moje nie tylko pozytywne, ale także jedne z najmilszych wspomnień z dzieciństwa, związane są z kulami wodnymi a szczególnie  z jedną małą z czarnym dnem w środku której znajdował sie złoty zamek oprószony "magicznym śniegiem". Taką kulę posiadał mój Dziadziu, stała ona na wysokim stoliku obok jego łóżka, pieknie mieniąc  się w słoneczne dni...Pamiętam, jak wieczorami zdejmował ją i pozwalał chwilke się nią pobawić po czym siadał na łóżku i zaczynał opowiadać nam( mi i moim siostrom) cudowne bajki. Było to  bajki niezwykłe, inne od tych dzisiejszych,  takie które pamiętam do dziś, bajki z morałem. Dziadziu opowiadał je z takim swoim spokojem i z małymi przerwami podczas których moja wyobrażnia szybowała wysoko:) Pamiętam również , że bardzo długo musiałysmy prosić dziadzia o te bajki, często obiecując mu duuużo cukierków a on myślał, drapał sie w brodę i mówił "no dobrze siadajcie tu koło mnie to opowiem wam jedną bajkę". Warto było prosić o tą chwilę, bo teraz wiem jak wyjątkowy był to czas i jak wiele wniósł w moje życie.

Gratki DZIEWCZYNY!!!!

rakmag (wygrywa bon o wartości 120 złotych)

Eris i Maniuśka (wygrywają bony o wartości 80 złotych)

GRATULUJĘ :)

Gratulacje! Piękne wspomnienia!

Gratulacje

Ojej, dziękuję ślicznie

Ragmak. Bardzo , bardzo podoba mi się Twoja praca.  Piękna!!!!Szczerze gratuluję. 

Gratuluję też pozostałym dziewczynom.

Gratulacje dziewczyny!!!! Super prace;) 

wow! udało mi sie:) jestem szczęśliwa bo za ten bon kupię sobie kulę z jednorożcem...super! aż sie wzruszyłam!!

Ale niespodzianka, aż nie moge uwierzyć,że wygrałam, tyle tu pięknych prac  jest,a  akurat moja została wyróżniona główna nagrodą-serdecznie dziękuję , to niesamowite uczucie móc przedłużyc  swoje dziecięce wspomnienia o dalszą historię :)dziękuję, dziękuję, dziękuję ......

Dziękuję Pani za miłe słowa i gratulacje! Wspomnienia napisane przeze mnie są szczerze i prawdziwe, jednak nadal nie dowierzam,że  wygrałam:) ale baaaardzo się cieszę, aż skaczę w górę!

Super są te wasze wspomnienia