Co robicie, gdy czujecie, że za chwilkę stracicie cierpliwość. Macie jakieś sztuczki na uspokojenie?
Tworzymy społeczność rodziców
13 czerwca 2016 07:58 | ID: 1321102
Co robicie, gdy czujecie, że za chwilkę stracicie cierpliwość. Macie jakieś sztuczki na uspokojenie?
13 czerwca 2016 21:28 | ID: 1321376
hmmm.... ja na ogół wybucham i wtedy powiem to co myslę i mam ulgę!
a jeżeli sytuacja wymaga, abym powstrzymała się to musze zamilknąci wyjść!
Mam tak samo, jak nie moge powiedziec co mysle to caly czas sobie powtarzam , ze te nerwy to zemsta na sobie samym za cudza glupote, wiec dlaczego tak wlasciwie sie zloszcze skoro to ktos inny robi glupoty.
a jak wasza cierpliwosc do dzieci ?
14 czerwca 2016 09:13 | ID: 1321466
hmmm.... ja na ogół wybucham i wtedy powiem to co myslę i mam ulgę!
a jeżeli sytuacja wymaga, abym powstrzymała się to musze zamilknąci wyjść!
Mam tak samo, jak nie moge powiedziec co mysle to caly czas sobie powtarzam , ze te nerwy to zemsta na sobie samym za cudza glupote, wiec dlaczego tak wlasciwie sie zloszcze skoro to ktos inny robi glupoty.
a jak wasza cierpliwosc do dzieci ?
Mój syn jest wyjątkowo wymagającym dzieckiem i na dodatek bardzo nerwowym. Często trace przy nim cierpliwość. Wtedy do akcji wkracza mąż a ja wychodzę z pokoju.
14 czerwca 2016 09:45 | ID: 1321496
jak ja trace cierpliwość , to przestaje być cierpliwa...
gorzej przy dziecku...
Właśnie nie. Jak moje dziecko w sklepie robiło jazdy i traciłam cierpliwość, to zostawiałam rzeczy tam gdzie stałam i wychodziłam z nim ze sklepu. Nie czekałam, nie prosiłam i nie było obiadu. Dwa razy chyba tak w życiu się zdarzyło. Z głodu nie umarł, ale gdy tata przyszedł z pracy i obiadu nie było, a zamiast niego kanapki, to syn zrozumiał swoje zachowanie. Mały był a czaił, o co chodzi.
Podobnie na placu zabaw. Jak się uspokoić nie potrafił, po upominaniu, to bez słowa brałam go za rękę i jazda do domu. Ryk czasem był na całe osiedle, ale nie było przeproś. Nie jestem tyranką. Pokazywałam tylko następstwa jego zachowania. Zawsze przed miał powiedziane co sie stanie, to zazwyczaj było na pograniczu mojej cierpliwości. Jak sie kończyła, to koniec zabawy.
Nie jest aniołkiem, bo teraz jest już duży i tez potrafi zrobić jazdy. Jednak moja cierpliwość tez się kończy i konsekwencje zachowania musi ponieść. Jeśli mi mówi,że nie ma nic zadane ( a często udaje ,że nie ma i dowiedziałam się o tym niedawno od nauczyciela ze często nie odrabia prac domowych) a ja wiem,ze ma, to siedzi w pokoju aż nie pomyśli nad tym, co miał zrobić.
Wcale koniec cierpliwości nie musi oznaczać krzyk, bicie czy popadanie w jakaś skrajność. Mysle,ze czasem , to by wolał troche krzyku zamiast konsekwencji.
14 czerwca 2016 10:51 | ID: 1321548
hmmm.... ja na ogół wybucham i wtedy powiem to co myslę i mam ulgę!
a jeżeli sytuacja wymaga, abym powstrzymała się to musze zamilknąci wyjść!
Mam tak samo, jak nie moge powiedziec co mysle to caly czas sobie powtarzam , ze te nerwy to zemsta na sobie samym za cudza glupote, wiec dlaczego tak wlasciwie sie zloszcze skoro to ktos inny robi glupoty.
a jak wasza cierpliwosc do dzieci ?
Mój syn jest wyjątkowo wymagającym dzieckiem i na dodatek bardzo nerwowym. Często trace przy nim cierpliwość. Wtedy do akcji wkracza mąż a ja wychodzę z pokoju.
widze ten sam sposob mamy :)
14 czerwca 2016 10:54 | ID: 1321554
jak ja trace cierpliwość , to przestaje być cierpliwa...
gorzej przy dziecku...
Właśnie nie. Jak moje dziecko w sklepie robiło jazdy i traciłam cierpliwość, to zostawiałam rzeczy tam gdzie stałam i wychodziłam z nim ze sklepu. Nie czekałam, nie prosiłam i nie było obiadu. Dwa razy chyba tak w życiu się zdarzyło. Z głodu nie umarł, ale gdy tata przyszedł z pracy i obiadu nie było, a zamiast niego kanapki, to syn zrozumiał swoje zachowanie. Mały był a czaił, o co chodzi.
Podobnie na placu zabaw. Jak się uspokoić nie potrafił, po upominaniu, to bez słowa brałam go za rękę i jazda do domu. Ryk czasem był na całe osiedle, ale nie było przeproś. Nie jestem tyranką. Pokazywałam tylko następstwa jego zachowania. Zawsze przed miał powiedziane co sie stanie, to zazwyczaj było na pograniczu mojej cierpliwości. Jak sie kończyła, to koniec zabawy.
Nie jest aniołkiem, bo teraz jest już duży i tez potrafi zrobić jazdy. Jednak moja cierpliwość tez się kończy i konsekwencje zachowania musi ponieść. Jeśli mi mówi,że nie ma nic zadane ( a często udaje ,że nie ma i dowiedziałam się o tym niedawno od nauczyciela ze często nie odrabia prac domowych) a ja wiem,ze ma, to siedzi w pokoju aż nie pomyśli nad tym, co miał zrobić.
Wcale koniec cierpliwości nie musi oznaczać krzyk, bicie czy popadanie w jakaś skrajność. Mysle,ze czasem , to by wolał troche krzyku zamiast konsekwencji.
mam nadzieje ze tego sie naucze bo czasami mam za kruche serce i kupie mu dana rzecz ;/
Nie masz konta? Zaloguj się, aby tworzyć nowe wątki i dyskutować na forum.
Tworzymy społeczność rodziców
Adres redakcji:
ul.Białowieska 7/9 lok. 34
04-063 Warszawa
Napisz do nas:
info@familie.pl
Familie.pl – Internetowa Społeczność Rodziców. To Portal dla rodziców tworzony przez rodziców. Szczegółowy opis ciąży – tydzień po tygodniu, fazy porodu – przełam swój strach i nie bój się pytać. Na specjalnym forum dla rodziców znajdziesz rozwiązania wszystkich swoich problemów. Nasi eksperci – lekarze, prawnicy i wielu innych za darmo udzielają porad dla rodziców. Ślub i wesele, Ciąża, Rodzice – to tylko niektóre tytuły naszych serwisów. W każdym z nich znajdziesz coś dla siebie. Przyłącz się do nas!
Partner serwisu: 