4ever - Blog

"CHCIAŁBYM OPOWIEDZIEĆ TERAZ BARDZO STARĄ PRZYPOWIEŚĆ o człowieku, który nie wierzył w miłość. Był to zwy¬czajny człowiek, taki jak ty lub ja, wyróżniał się jednak sposobem myślenia. Sądził, że miłość nie istnieje. Nieraz próbował ją odnaleźć. Przyglądał się ludziom wokół siebie. Stracił mnóstwo czasu, sporą część ży¬cia poszukując miłości, po to tylko, by stwierdzić, że nie istnieje.
Gdziekolwiek był, rozpowiadał na prawo i lewo, że miłość jest wyłącznie wymysłem poetów, wynalazkiem religii, która posługuje się nią do manipulowania słabymi umysłami, do zdobywania nad nimi kontroli i wymuszania wiary. Mawiał, że wiara nie jest niczym rzeczywistym i dlatego żaden człowiek jej nie odnajdzie, nawet jeśli usilnie jej poszukuje.
Człowiek ten był bardzo inteligentny i przekonu¬jący. Przeczytał mnóstwo książek, zgłębiał wiedzę w najlepszych uniwersytetach i stał się szanowanym naukowcem. Potrafił przemawiać w każdym miejscu przed dowolną publicznością, zawsze z miażdżącą lo¬giką. Propagował pogląd, że miłość jest jak narkotyk, wprawia w krótkotrwały uzależniający błogostan. Można się bowiem chorobliwie uzależnić od miłości. A co się stanie, jeśli zakochany nie dostanie swojej codziennej dawki miłości, tak jak narkoman potrze¬bujący swojej codziennej działki?
Udowadniał, że większość relacji między kochankami przypomina związek narkomana z dealerem. Ten, kto pożąda bardziej, przypomina nałogowca, a ten, komu mniej zależy, postępuje jak dealer. Kochanek, który ma mniejszą potrzebę miłości, kontroluje cały związek. Mechanizm zjawiska jest bardzo jasny i łatwy do prześledzenia, ponieważ w związku niemal zawsze jest ten, kto kocha bardziej, i ten, kto pozwala się kochać i tylko wykorzystuje tego drugiego, kto daje jej lub jemu całe serce. Pojąwszy, w jaki sposób ci dwoje sobą manipulują, na czym polegają wszystkie ich akcje i reakcje, zauważymy, że są niczym narko¬man i dealer.
Uzależniony, czyli ten, kto jest w potrzebie, żyje w ciągłym strachu, że mógłby nie dostać następnej dawki miłości czy narkotyku. Myśli: „Co zrobię, gdy mnie zostawi?" Z kolei lęk wywołuje zaborczość. „To moje!" Uzależniony staje się bardzo zazdrosny i wy¬magający ze strachu, że nie dostanie następnej daw¬ki. Dealer kontroluje i manipuluje tym, kto potrze¬buje narkotyku, podając mu większe czy mniejsze dawki lub w ogóle odcinając mu dostawę. Ten, kto jest w większej potrzebie, poddaje się całkowicie, pod-porządkowuje, gotów jest zrobić wszystko, byle unik¬nąć odrzucenia.
Tymczasem nasz bohater nie ustawał w objaśnia¬niu wszystkim dookoła, dlaczego miłość nie istnieje: „To, co ludzie nazywają miłością, jest tylko związkiem opartym na strachu i kontroli, wykorzystywaniu prze¬wagi. A gdzie szacunek? Gdzie wreszcie miłość, o któ¬rej tyle mówią? Nie ma miłości. Młodzi ludzie przed obliczem Boga, rodziny i przyjaciół składają sobie nawzajem mnóstwo obietnic: pozostać ze sobą na zawsze, kochać się i szanować, być razem na dobre i na złe. Obiecują miłość i poważanie i jeszcze wiele innych rzeczy. Najbardziej zdumiewające jest to, że
naprawdę wierzą w te obietnice. Ale zaraz po ślubie, tydzień później, miesiąc czy kilka miesięcy, okazuje się, że nie dotrzymują żadnej z nich.
To, co widzimy w małżeństwie, to walka o władzę, o to, kto kim będzie rządził. Kto będzie dealerem, a kto uzależnionym. Kilka miesięcy później widać, że szacunek, jaki sobie przysięgali, ulotnił się. Widzimy urazy, emocjonalne toksyny, zauważymy, jak ranią się nawzajem, stopniowo, dzień po dniu, jak to narasta coraz bardziej, aż w końcu nawet nie wiedzą, kiedy miłość się kończy. Pozostają ze sobą, ponieważ boją się samotności, opinii innych ludzi, a także wyroków swoich własnych wewnętrznych sędziów. Ale czyż to jest miłość?"
Mężczyzna zwykł dowodzić, że widywał wiele starych małżeństw o trzydziesto-, czterdzieste-, pięćdziesięcioletnim stażu, które szczyciły się tym, że przeżyły ra¬zem te wszystkie lata. Ale kiedy mówią o swoim związ¬ku, wcześniej czy później padają słowa: „Wytrwaliśmy w małżeństwie". To oznacza, że jedno z nich podpo¬rządkowało się drugiemu. W pewnym momencie na przykład ona się poddała i postanowiła przetrzymać cierpienie. Ten, kto miał silniejszą wolę i mniejszą potrzebę bycia z tym drugim, wygrał wojnę. Ale gdzież jest ten płomień, który nazywają miłością? Traktują się przecież nawzajem jak swoją własność: „Ona jest moja", „On jest mój".
Człowiek ciągnął dalej. Rozprawiał o wszystkich powodach, dla których wierzył, że miłość nie istnieje, i gorąco przekonywał: „Ja już przeszedłem przez to wszystko. Nikomu więcej nie pozwolę manipulo¬wać moim umysłem i w imię miłości rządzić moim życiem". Jego argumenty były całkiem logiczne, toteż przekonał wielu ludzi, że miłość nie istnieje.
Pewnego dnia spacerował po parku i tam, na ła¬weczce, zobaczył piękną kobietę, która płakała. Jej płacz wzbudził w nim ciekawość. Usiadł obok i spy¬tał, czy mógłby jej w czymś pomóc. Zainteresował się, dlaczego płacze. Jakież było jego zdumienie, kiedy odpowiedziała, że płacze, bo miłość nie istnieje. „To zdumiewające! - zawołał. - Kobieta, która wierzy, że miłość nie istnieje?!" Oczywiście zapragnął dowiedzieć się czegoś więcej.
„Dlaczego mówisz, że miłość nie istnieje?" - spy¬tał.
„To długa historia - odparła. - Wyszłam za mąż bardzo młodo i byłam pełna miłości, wszystkich tych złudzeń, nadziei, że będę dzielić życie z moim mężczyzną. Przysięgliśmy sobie lojalność, szacunek i poważanie i stworzyliśmy rodzinę. Ale wkrótce wszystko się zmieniło. Byłam oddaną żoną, troszczącą się o dom i dzieci. Mój mąż robił karierę, a sukces i opi¬nia innych ludzi stały się dla niego ważniejsze od ro-dziny. Stracił szacunek do mnie, a ja do niego. Raniliśmy się nawzajem i pewnym momencie zrozumia¬łam, że go nie kocham, a on nie kocha mnie.
Ale dzieci potrzebowały ojca i to było moje usprawiedliwienie i powód, żeby zostać i zrobić wszystko dla utrzymania rodziny. Teraz dzieci dorosły i odeszły. Nie mam już wymówki, żeby z nim zostać. Nie ma między nami szacunku, nie ma czułości, nawet uprzejmości. Na domiar złego wiem, że nawet jeśli znajdę kogoś innego, historia się powtórzy, ponie¬waż miłość nie istnieje. Nie ma więc sensu szukać cze¬goś, co nie istnieje. Dlatego płaczę".
Świetnie rozumiejąc rozterki swej rozmówczyni, objął ją i powiedział: „Masz rację. Miłość nie istnie¬je. Szukamy miłości, otwieramy serca, pozwalamy dominować drugiej osobie tylko po to, by znaleźć egoizm. To boli, nawet jeśli sądzimy, że nie damy się zranić. Nieważne, jak wiele mamy za sobą związków. To samo powtarza się za każdym razem. Po cóż więc szukać miłości?"
Byli do siebie tak podobni, że zaprzyjaźnili się. To był wspaniały związek. Szanowali się i nigdy nawet nie próbowali się poniżać. Uszczęśliwiało ich wszystko, co robili razem. Nie było w nich zawiści i zazdrości, nie było przymusu ani zaborczości. Ich związek sta¬wał się coraz pełniejszy. Uwielbiali być ze sobą, po¬nieważ każde spotkanie oznaczało świetną zabawę, a kiedy się rozstawali - tęsknili do siebie.
Pewnego dnia mężczyznę, gdy był poza domem, naszła przedziwna myśl. „A może - rozmyślał - to, co czuję do niej, to miłość? Jest to tak inne od tego, co czułem kiedykolwiek przedtem! To nie jest to,
o czym mówią poeci, ani to, co głosi religia, ponie¬waż nie jestem za nią odpowiedzialny. Niczego od niej nie biorę, nie potrzebuję opieki z jej strony, nie muszę winić jej za moje niepowodzenia ani przerzucać na nią swoich nieszczęść. Po prostu dobrze nam razem, lubimy się nawzajem. Szanuję jej sposób myślenia
i odczuwania. Ani trochę mi nie ciąży, nie muszę się o nią martwić. Nie czuję zazdrości, kiedy jest z inny¬mi ludźmi, nie czuję zawiści, kiedy odnosi jakiś suk-ces. Może miłość jednak istnieje, tylko nie jest taka, jak nam się wydawało?"
Ledwie się doczekał powrotu do domu, by z nią porozmawiać i zwierzyć się ze swych szalonych myśli. Gdy tylko zaczął mówić, rzekła: „Wiem, co chcesz powiedzieć. Już dawno temu też naszły mnie takie myśli, ale nie chciałam się nimi z tobą dzie¬lić, bo wiem, że nie wierzysz w miłość. Miłość chy¬ba istnieje, tylko jest czym innym, niż sądziliśmy".
Postanowili zostać kochankami i zamieszkać razem, i ku ich zdumieniu nic się nie zmieniło. Nadal się szanowali, pomagali sobie nawzajem i byli coraz bardziej zakochani. Każde głupstwo sprawiało, że czuli się szczęśliwi.
Serce mężczyzny wypełniło tyle miłości, że pewnej nocy zdarzył się wielki cud. Patrzył na gwiazdy i odnalazł najpiękniejszą. Jego miłość była tak wielka, że gwiazda spłynęła z nieba wprost w jego otwarte dłonie. Potem stał się drugi cud: jego dusza połączyła się z gwiazdą. Był niewymownie szczęśliwy i ledwie mógł się doczekać, kiedy pobiegnie do kobiety i zło¬ży gwiazdę w jej dłoniach, aby dowieść swojej miło¬ści. Wręczył jej gwiazdę, lecz kobieta zawahała się. Choć był to ledwie moment zwątpienia, gwiazda ze¬śliznęła się między palcami, upadła i potłukła się na milion drobnych kawałeczków.
Teraz stary człowiek znów przemierza świat, przysięgając, że miłość nie istnieje. I jest stara piękna kobieta, która czeka w domu na mężczyznę, roniąc łzy za rajem, który miała w dłoniach i który straciła przez jeden krótki moment zwątpienia. Tak się koń¬czy historia o człowieku, który nie wierzył w miłość.
Lecz kto popełnił błąd? Co poszło nie tak? Błąd leżał po stronie mężczyzny, ponieważ myślał, że może dać kobiecie swoje szczęście. I mylił się, składając je w jej rękach. Szczęście bowiem nigdy nie przychodzi z zewnątrz. Był szczęśliwy miłością, która pochodziła od niego. I ona była szczęśliwa z powodu miłości, która z niej emanowała. Jednak kiedy powierzył jej swoje szczęście, potłukła gwiazdę, bo nie mogła za nią odpowiadać.
To nieważne, jak bardzo go kochała, nie mogła go uszczęśliwić, ponieważ nie wiedziała, co jest w jego głowie. Nie mogła poznać jego oczekiwań, ponieważ nie mogła poznać jego snów.

Kiedy szczęście pochodzi z twego wnętrza
i jest rezultatem twojej miłości, ty sam jesteś za nie odpowiedzialny.
Nigdy nie zdołamy przerzucić na kogoś odpowiedzialności za własne szczęście.

Jeśli swoje szczęście złożysz w dłoniach drugiej osoby, ona wcześniej czy później je potłucze. Jeśli dasz jej swoje szczęście, może je odrzucić. Natomiast kiedy szczęście pochodzi z twego wnętrza i jest rezultatem twojej miłości, ty sam jesteś za nie odpowiedzialny. Nigdy nie zdołamy przerzucić na kogoś odpowiedzialności za własne szczęście, tymczasem pierwsze, co robimy podczas ślubu w kościele, to wymiana obrączek. Kładziemy gwiazdę na cudzej dłoni, spodziewając się, że partner nas uszczęśliwi. Nie ma zna¬czenia, jak bardzo kogoś kochasz i tak nigdy nie bę¬dziesz taki, jakim chciałby cię widzieć twój partner. To błąd, który większość z nas popełnia na początku każdego związku. Budujemy poczucie szczęścia w oparciu o partnera, a szczęście nie na tym polega. Składamy obietnice, których nie możemy dotrzymać i z góry skazujemy się na niepowodzenie."

źródło: Don Miguel Ruiz, Ścieżka miłości

Najważniejsze to zrozumieć, że my jesteśmy odpowiedzialni za swoje szczęście i nikt nam go nie jest w stanie dać jeśli nie mamy go w sobie. Szczęscie płynie z wewnątrza nas samych.

Nie możemy nikogo obardzać, ani swoimi obawami, lękami, zazdrością, ani nadmierną miłością. Nikt takiego obciążenia nie zniesie. Nie można wymagać od drugiej osoby, że będzie spełniała nasze oczekiwania o wyobrażonym jej obrazie. Nie mamy prawa nikogo zmieniać i nikt nie ma prawa zmieniać nas.

Jak można poznać, że ktoś jest Twoją drugą połówką? Ta osoba nie ma potrzeby zmieniania Ciebie, a Ty nie masz potrzeby, żeby zmieniać ją. Ale najpierw trzeba pokochać siebie. Przeczytałam dziś w mądrej książce, że miłość jest w nas. Nie potrzebujemy jej szukać w świecie, wystarczy zajrzeć do swojego serca...

Do najlepszych "przemów" jakie słyszałam zalicza się „przemówienie” w Stanford Commence Steve’a Jacobs’a z 2005 roku.

Opowiedział on wówczas o swoich doświadczeniach. Podzielił je na trzy historie ze swojego życia. Opisał w jaki sposób możemy zrozumieć, że wszystkie trudności jakie przynosi nam los są tylko po to by docelowo uczynić nas szczęśliwszymi. Nazwał tą sposobność „łączeniem kropek” i co istotne, powiedział, że połączyć kropki możemy jedynie patrząc wstecz. Tak więc, dopiero po upływie pewnego czasu możemy zrozumieć sens tego co nam się przytrafiło i dostrzec możliwości jakie były z tym związane.

Steave Jobs był zmuszony odejść z uczelni na której studiował, gdyż jego rodziców nie było stać, aby ponosić koszty związane z jego nauką. Porzuciwszy szkołę on jednak wierzył, że wszystko się dobrze ułoży. Intuicja podpowiadała mu, że postępuje słusznie i choć  czuł wówczas strach przed przyszłością to wiele lat później patrząc na te zdarzenie wstecz uznał, że była to jedna z najlepszych decyzji w jego życiu.

W chwili, gdy zrezygnował z Collegu mógł przestać uczestniczyć w obowiązkowych zajęciach, a zacząć chodzić na te, które najbardziej go interesowały. Pomimo trudności, kłopotów finansowych on podążał za swoją intuicją i to zapewniło mu sukces. Zapisał się na zajęcia z kaligrafii i to właśnie wtedy Steave nauczył się o szeryfowym i bezszeryfowym kroju pisma, o różnicowaniu ilości przestrzeni między różnymi kombinacjami liter i o tym wszystkim co tworzy wspaniałą typografię. Ważne jest zrozumienie tego, że gdy Steave uczył się wówczas tych wszystkich rzeczy, nie widział jeszcze sposobu na wykorzystanie tej umiejętności w swoim życiu. Dopiero dziesięć lat później, gdy projektował pierwszego Macinosho’a wykorzystał wszystko to, czego nauczył się wcześniej. Stworzył pierwszy komputer z piękną typografią, ale gdyby wcześniej nie uczęszczał na ten kurs to najprawdopodobniej nigdy by tego nie osiągnął. Gdyby zatem nie musiał odejść z uczelni najprawdopodobniej nigdy nie nauczyłby się wspaniałych rzeczy dzięki którym komputery zyskały rewelacyjną typografię.

Steave Jobs chciał nam przekazać ważne rzeczy, które znał z własnego doświadczenia. Zwraca uwagę na fakt, że w swoim życiu we wcześniejszych latach jedyne co mógł zrobić podejmując trudne decyzje to zaufać swojej intuicji. „Połączyć kropki” czyli zobaczyć sens zdarzeń zesłanych przez los mógł dopiero 10 lat później.  Steave Jobs powiedział, że „nie da się połączyć kropek patrząc w przyszłość, możemy je połączyć jedynie patrząc w przeszłość”. Mówił, że musimy zaufać, że kropki się połączą w naszej przyszłości, że musimy wierzyć w swój instynkt, przeznaczenie, życie, karmę…

„Wiara, że kropki się jakoś później połączą da Ci pewność siebie w podążaniu za  swoim sercem, nawet jeśli poprowadzi Cię to poza dobrze przetartym szlakiem.”

Jego druga historia opowiadała o miłości i stracie. Za wielkie szczęście uznał, że wcześnie odnalazł to co chce i kocha robić. W wieku 20 lat założył wraz z przyjacielem firmę. Po 10 latach, w chwili, gdy firma osiągała wielkie sukcesy Steave został zwolniony ze swojej własnej firmy, która wiele dla niego wtedy znaczyła. Nagle poczuł, że to co było celem jego życia przepadło. Czuł, że poniósł porażkę. Jednak po jakimś czasie, gdy wsłuchał się w swój wewnętrzny głos zrozumiał, że wciąż kochał to, co wcześniej robił. Pomimo, że został zwolniony z pracy, on wciąż ją kochał. Kochał pracę, która była również jego pasją. Powiedział: „ Odrzucono mnie, ale wciąż byłem zakochany.” Wtedy też postanowił zacząć od nowa. Po latach zaś zrozumiał, że wyrzucenie go z pracy było najlepszą rzeczą jaka mogła mu się wtedy przytrafić. W ciągu kolejnych pięciu lat założył nowe firmy, odniósł wiele wspaniałych sukcesów, a co uważał za najcenniejsze – poznał swoją żonę z którą stworzyli szczęśliwą rodzinę.  Najwspanialsze jest jednak to, że sprawy potoczyły się tak, że koniec końców wrócił do firmy – tej, którą najpierw stworzył i z której go później zwolniono.

Po latach Seave Jobs zrozumiał, że jego wcześniejsze zwolnienie z firmy Apple było czymś czego potrzebował, by stać się lepszym człowiekiem. 

„Czasami życie uderza się w głowę cegłą. Nie trać wiary.”

Uważał, że najważniejsze w życiu jest znalezienie osoby, którą się kocha i pracy, którą się kocha wykonywać.

„Jeśli jeszcze tego nie znalazłeś – szukaj dalej. Nie osiadaj.”

Trzecią opowiedzianą przez Steve’a Jobs’a historią jest historia o śmierci. Steve, kiedy był nastolatkiem przeczytał słowa „Jeżeli żyjesz każdym dniem, tak jakby był twoim ostatnim, pewnego dnia z pewnością będziesz miał rację.” Przeczytawszy te słowa każdego dnia zadawał sobie pytanie, czy gdyby dzisiejszy dzień był jego ostatnim to chciałby robić to, co zamierza robić tego właśnie dnia. Dzięki takim zadawanym sobie pytaniom, wiedział, kiedy powinien zmienić coś w swoim życiu.

Steve Jobs podzielił się z nami informacją, że pamięć o tym, że pewnego dnia umrze była najskuteczniejszym narzędziem jakie kiedykolwiek napotkał ułatwiające mu podejmowanie wielkich decyzji. Tłumaczy to tak:

„Prawie wszystko, wszystkie zewnętrzne oczekiwania, cała duma, cały strach przed wstydem, czy porażką, te rzeczy po prostu znikają w obliczu śmierci, pozostawiając jedynie to, co jest naprawdę ważne. Pamięć o tym, że czeka cię śmierć jest najlepszym sposobem jaki znam, by uniknąć myślenia, że ma się coś do stracenia. Już jesteś nagi. Nie ma powodu, by nie podążać za głosem serca.”

„Wasz czas jest ograniczony, więc nie zmarnujcie go na życiu cudzym życiem. Nie pozwólcie się uwięzić przez dogmat, który istnieje jako rezultat myślenia innych ludzi.”

Steve zakończył słynną mowę przekazem:

„Pozostańcie nienasyceni. Pozostańcie nierozsądni.”

„..Pamięć o tym, że czeka cię śmierć jest najlepszym sposobem jaki znam, by uniknąć myślenia, że ma się coś do stracenia. Już jesteś nagi. Nie ma powodu, by nie podążać za głosem serca...”