Uzależnienie od gier video to nowa forma zaburzenia psychicznego. W Polsce mamy ok. 16 milionów zapalonych graczy, z czego ok. 2,5 miliona osób można uznawać za uzależnione. Biorąc pod uwagę fakt, że problem zaburzenia psychicznego jednego z członków rodziny dotyka wszystkich z najbliższego otoczenia, grupa osób, które potrzebują fachowej pomocy psychologicznej lub psychiatrycznej jest bardzo duża. Co niepokojące nałogowymi graczami są także dzieci, które coraz trudniej odciągnąć od wciągającej gry.
Widząc realne zagrożenie Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) chce wpisać uzależnienie od gier wideo na listę chorób psychicznych. Ma się ono znaleźć na liście już od nowego roku. To jasny sygnał dla rodziców, którzy bagatelizują i nie limitują czasu dziecka spędzanego przed komputerem. Dziecko uzależnione od gier nie tylko z czasem traci sieć kontaktów z rówieśnikami, lecz także inne zainteresowania przez co może także opuścić się w nauce. To nie najważniejsze jednak konsekwencje uzależnienia od gier. Kiedy dziecko żyje tylko w wirtualnym świecie gier i bardzo zależy mu na jak największych wynikach w grze, zaczyna przypominać dorosłego uzależnionego od hazardu, co z kolei prowadzi do ryzykownych, odrealnionych zachowań. Dziecko staje się drażliwe i kłótliwe, relacja z rodzicami ulega zmianie, traci poczucie jakichkolwiek autorytetów, a przede wszystkim traci zdolność prawidłowego funkcjonowania w realnym świecie.
Jak przyznaje doktor Joanna Piotrowska z Uniwersytetu Warszawskiego: Rośnie liczba przypadków, które są już naprawdę poważnie zagrożone uzależnieniem lub prezentują już wszystkie objawy uzależnienia. Nie można dłużej przymykać na to oczu.
Wiele leży w naszych rodzicielskich rękach i wiele zależy od tego jak wychowujemy dzieci, a przede wszystkim od tego czy potrafimy kontrolować wirtualny świat dziecka. Lekarze nie ukrywają, że w wielu przypadkach zachorowań winę niestety ponoszą rodzice, którzy nieodpowiedzialnie pozwalają dzieciom korzystać z komputera bez ograniczeń lub ze zbyt małymi ograniczeniami. Lekarze surowo przyznają, że to przecież łatwy sposób na zajęcie czymś dziecka i wygospodarowanie sobie czasu dla siebie. Tymczasem liczy się relacja z rodzicami i wspólne spędzanie czasu, wspólna zabawa i rozmowa.
