Nie bójmy się reagować na otyłość naszego dziecka!

Mija czas. Nasze pulchne dziecko robi się tłuściutkie i już tak nie zachwyca otoczenia. Dla nas natomiast jest nadal piękne i bagatelizujemy pierwsze objawy otyłości.

Żyjemy ze swoim dzieckiem w pełnej symbiozie, mimo uszu puszczając uwagi innych.
 
Dziecko idzie do przedszkola - pojawiają się pierwsze uwagi pań przedszkolanek dotyczące nadwagi naszego dziecka. Nie chcemy o tym słuchać. Przecież mamy takie śliczne i mądre dziecko...a że ma kilka kilogramów za dużo?
Potem etap szkoły podstawowej. Nasza kariera nabiera tempa. Nie ma nas w domu. Dziecko albo jest u babci albo w świetlicy szkolnej. Nie mamy czasu na rozmowy z dzieckiem, nic o nim tak naprawdę nie wiemy.

Przychodzi czas końca szkoły podstawowej. Ze zgrozą patrzymy jak nasze dziecko w nic sie nie mieści! Jak to się mogło stać! Czujemy przerażenie!

Na etapie dojrzewania nie potrafimy już jednak odbudować właściwego kontaktu z naszą pociechą. Ona już żyje w swoim świecie i sama zmaga się z nietolerancją, wyśmiewaniem, złośliwością kolegów i koleżanek. Nasze dziecko jest samo. Cierpi.

Kiedy zatem reagować?

Moim zdaniem na etapie przedszkola - wyrobienia nawyków żywieniowych. Wtedy mamy największy wpływ na to co jedzą nasze dzieci. To my ustalamy menu i mamy nad dziećmi największą kontrolę. Wtedy jeszcze dla naszych maluszków jesteśmy autorytetami. Odwzorowują nasze zachowania i nawyki. Mają stałość godzin żywienia. Warto wykorzystać te fakty kiedy zauważymy pierwsze objawy otyłości u swojej pociechy.

Najczęstszą przyczyną nieprawidłowej masy ciała jest zbyt duża kaloryczność posiłków w stosunku do zapotrzebowania energetycznego organizmu. Dziecko zaczyna tyć, gdy dużo je, a mało się rusza. Dlatego też warto zadbać o ruch dziecka. Spacery i ruch na świeżym powietrzu sprawiają, że nasze dziecko jest mniej apatyczne i ma większą ochotę na wysiłek. Spala zatem wszelkie zbędnie dostarczone kalorie.

Według statystyk na otyłość cierpi już 10% dzieci w wieku szkolnym i młodzieżowym. Niestety badania wskazują na lawinowo rosnącą grupę dzieci otyłych. Przyczyny? Coraz łatwiejszy dostęp do "bomb kalorycznych" - różnej maści batoników, snacków, chipsów, zapijanych w dodatku gazowanymi, przesłodzonymi do granic możliwości napojami. Do tego wszystkiego dokłada się bombardowanie reklamami tuczących przekąsek. Wiadomo, że dzieci są bardzo chłonną grupą odbiorców, więc łatwo je zainteresować i przekonać do spożywania niezdrowych produktów. Duży wkład ma także, związany głównie z rozwojem Internetu, siedzący tryb życia. Brak ruchu powoduje, że organizm nie jest w stanie spalać nawet niewielkiej nadwyżki kalorii, a co dopiero "bomb kalorycznych".

Do tego dodać należy swoistą kulturę niezdrowego żywienia, czyli modę na spotkania w pizzeriach czy McDonaldzie. Oczywiście wszystko ma swoje granice i jedna wizyta na miesiąc wielkiej szkody nie przynosi, kiedy jednak przebywanie w takich lokalach staje się modne i dziecku czy młodzieży nie wypada się nie pokazać, efekty tego widać już po stosunkowo krótkim czasie. A przecież wiadomo, że dziś już nawet małe miasteczka posiadają pizzerie, kuchnie chińskie czy bary typu fast-food.  

Jak ma zatem reagować rodzic, kiedy zauważy pierwsze objawy tycia u swojego dziecka!

Moim zdaniem po pierwsze....powinien wogóle zareagować. Piszę o tym, bo wiem, że wielu rodziców z różnych przyczyn stara się problemu nie dostrzegać. A to najgorsze co może dziecko spotkać. Jeżeli nawet nie odczuje swojej inności już przedszkolu to na pewno w szkole. Nawet pomijając względy zdrowotne - psychiczne koszty otyłości będą ogromne i na pewno wpłyną  na jego dalsze życie. Otyłość ma wpływ na kontakty międzyludzkie, poszukiwanie pracy, życie emocjonalne. Tylko niektóre osoby z otyłych są w stanie w dorosłym życiu poradzić sobie z kompleksami.

Odpowiednio wczesna reakcja rodziców na zauważone symptomy otyłości daje dziecku szansę na normalny rozwój zarówno psychiczny jak i fizyczny. Tak wiele można zrobić w czasie kiedy to dopiero kształtujemy nawyki dziecka. Nie bójmy się zatem otyłości naszego dziecka tylko szukajmy pomocy u specjalistów - lekarzy rodzinnych, diabetologów i innych. Załóżmy od razu, że my też będziemy musieli wdrożyć się w zdrowe odżywianie naszego dziecka. Bez tego się nie uda.

Cieszmy się naszymi dziećmi takimi, jakie są, ale nie pozwólmy by z powodu naszego braku reakcji na ich otyłość były kiedyś zakompleksione i nieszczęśliwe.
Kupując kolejną paczkę chipsów zastanówmy się, czy nie przekroczyliśmy normy i czy nasze zachowanie nie wpłynie negatywnie na dziecko.

Pamiętajmy, że to my jesteśmy dorośli!