Mój mąż prowadzi małą firmę. Ponieważ straciłam pracę gdy zaszłam w ciążę oraz podjelismy decyzję o tym, abym jak najwięcej była z Stasiem zdecydowaliśmy się, iż nie wrócę do pracy na pełen etat.
W końcu postanowiliśmy, iż pomogę mężowi w firmie. Tak więc pracuję na pół etatu prowadząc sprawy administracyjne i pracownicze.
I tutaj pojawia się dla niektórych problem. Zatrudniamy 7 pracowników. Dla 4 nie jest żadnym problemem to, że pomagam T. i siedzę w biurze. Dla pozostałej trójki jestem intruzem. Milkną kiedy obok nich przechodzę, nie odpowiadają na moje powitanie lub pożegnanie, albo coś tam mrukną pod nosem.
Wydaje mi się, że to przez to, że pilnuję aby na bieżąco wypisywali kartki urlopowe, listę obecności czy pracowali po 8 godzin a nie wychodzili po 6 do domu. Nie mogę znaleźć z nimi wspólnego języka. Pomimo tego, że są to młodzi ludzie od 25-33 lat. Jestem dla nich tą złą "żoną szefa", która przyszła do firmy i ustanawia swoje porządki. Tylko, że ja od nich wymagam to, co jest ich obowiązkiem wobec pracodawcy.
Ciekawa jestem czy też macie jakieś doświadczenia w tym zakresie? Po stronie pracownika jak i przełożonego.
. Teraz już tam nie pracuję
...
...ja z kolei miałam znajomych, którzy pracowali w jednym zakładzie pracy/ zakład państwowy/ - on był głównym szefem zakładu, a jego żona podległą mu pracownicą
... u nich w pracy wyglądało to na jedną większą rodzinę - wszyscy ze sobą byli na TY...prawie u wszystkich byli nawet na uroczystościach rodzinnych...nikt z równorzędnych pracowników nie bał się żony szefa, bo z nim też byli kolegami i koleżankami...
tak było aż do rozwiązania zakładu...
większość pracowników tego zakładu było również moimi znajomymi - to co opowiadali o sobie później, nie powinnam powtarzać - i co???