Czy kartki do spowiedzi są potrzebne?

A gdzie to racjonalne myślenie... ? 

Olu, jak to sobie wyobrażasz?

Moim zdaniem innych możliwości niż te dwie, o których pisałam, nie ma. Bo jak to? Ksiądz ma zaczepiać na ulicy? Przecież takie coś źle się kojarzy...

Jakbyś Ty podeszła i porozmawiała z nim, byłoby to już coś. Jakbyś zaprosila go na kolację, byłoby ok. Ale zapewne Ty z kolei czułabyś się głupio. To co można zrobić?

1. Zgadzam sie z Tobą - ksiądz też człowiek. Ja nie oczekuję, by był ideałem. Nie to miałam na myśli Bartt.

Ty widzisz otwarcie KOscioła na młodzież - ja nie.  Przypuszczam, z ejest ono różne w różnych parafiach. Moze sama młodzież oceniłaby najlepiej? W mojej parafii mi tego brakuje.

2. Jeśli chodzi o ks. Popiełuszkę, to nie jest postać filmowa i pisząc o nim nie sugeruje sie jedynie obejrzanym filmem. Życiorys ks. Popiełuszki był mi znany na długo przedtem zanim obejrzałam film.

Asiu przeczytaj wypowiedź Krysi kilka postów wyzej. Właśnie pisze, ze zaprosiła ksiedza do domu! A wiec mozna!

Ja właśnie pytam: skad przekonanie, ze miejsce księdza jest tylko w kosciele? Skoro ksiądz też człowiek to go tak trkatujmy nie tylko w kwestii rozumienia jego potknięć czy wad, ale także w kwestii kontaktów miedzyludzkich: zwykła rozmowa czy wizyta jest odbierana często jako coś złego - właśnie o tym piszesz. Ja chciałabym by tak nie było.

Ducinaltum tak pięknie pisze o księżach, którzy są niemal jej przyjaciółmi. I to jest wspaniałe. Myslę, ze wiecej z nas chciałoby czegoś takiego.

...Olu, nieraz zadawano mi pytania po prywatnych wizytach kapłanów w naszym mieszkaniu, jak to jest z NIMI siedząc obok ...o czym rozmawiacie - o wszystkim, o czym mogę i powinnam...

bo to tak inaczej, niż z innymi znajomymi - tylko tak myślą Ci, którzy nigdy z Nimi bliżej nie byli...

ONI są tacy sami jak my wszyscy, przeważnie bardzo rozmowni, inteligentni i naprawdę warto i trzeba rozmawiać z księżmi prywatnie...jest łatwiej powiedzieć więcej niż w konfesjonale...

To nie można przyjaźnić się z księdzem? Jakaś ustawa tego zakazuje? Jakiś przepis? Księża są różni, bo ludzie są różni. Jednych lubię, innych nie znoszę. Każdy człowiek ma też przeróżną relację z Panem Bogiem. Jeden kapłan jest dla mnie wzorem, inny antyświadectwem. 

Pięknie o spowiedzi napisał Bartt - łaska dana zupełnie za darmo; Bóg przebacza niezależnie od tego, jak zniszczyliśmy życie sobie i innym. Przebacza, ilekroć żałujemy. Dla mnie to  niesamowite - że darem odpuszczania grzechów w Jego imię obdarzył właśnie księży. Mógł postawić warunek - że może to robić jedynie ksiądz, który zda egzamin z wiary. Pretensje do Boga, że chce działać także przez marne narzędzia. 

Pewnie, że miejsce księdza jest nie tylko w Kościele, a wszędzie, gdzie może dotrzeć - tak jak każdy katolik. Powtórzę się - ksiądz w małej parafii najczęściej jest jeden (albo 2) - choćby na głowie stawał, sam wszystkiego nie zrobi. To rola świeckich.  

Jeden ksiądz wychodzi do młodych, inny do małżeństw, inny do dzieci - mnie nie księża pociągnęli do Kościoła, a inni ludzie. Wierzących księży spotkałam dopiero później i dlatego, że sama ich szukałam.

Jeśli ktoś spowiada się raz na kilka lat - to na podstawie czego ocenia spowiedników?  

Wiele rzeczy mnie samej się nie podoba - więc próbuję je zmieniać. Chciałabym idealnych księży - i czasem dobrze, że mam takich nieidealnych. Ja idealna nigdy nie będę. 

Z konsekrowanymi (księża, siostry zakonne) - mam spotkanie formalne i nieformalne (wypady do kina, spotkania przy kawie, pobożne i mniej pobożne rozmowy). Oni także zmagają się z wiarą. 

Mamy najpiękniejszy czas - dzisiaj czas milczenia, oczekiwania na Zmartwychwstanie. Czas wyjść z mroku grzechu, zwątpienia, wziąć Boga za rękę - zamiast jedynie narzekać. 

 

Z tym sie całkowicie zgadzam

A z tym niestety nie. To Bóg przebacza, jesli wyrazimy skruchę. A nie ci, którzy uzurpują sobie prawo do mówienia w Jego imieniu i przypisują sobie prawa do odpuszczania win maluczkim. Niezależnie zresztą od wyznawanej religii.

U racjonalisty wszędzie, gdzie pojawia się temat wpływu Kościoła na człowieka. Ale rozumiem, że niektórym lepiej mniej miłych dla ucha spraw nie roztrząsać ;]

Nie zrzucajmy wszystkiego na Boga. Pretensje do instytucji Kościoła, która nie radzi sobie z porządkiem we własnym gronie i trzyma u siebie jednostki które stanowią antyświadectwo, a ich karą jest co najwyżej przenoszenie z jednej do drugiej parafii.

Po tym, że przez kilkanaście lat spowiadania się miał z różnymi do czynienia ;]

Zresztą idąc takim tokiem myślenia: jeśli Watykan ma zerowy przyrost naturalny po co tak interesuje się prezerwatywami, jeśli ksiądz nie może uprawiać seksu i teoretycznie nigdy go nie uprawiał, dlaczego przemawia jak specjalista od seksualności, jeśli nie ma na utrzymaniu rodziny, nie płaci podatków i żyje z pieniędzy wiernych jest znawcą życia rodzinnego? Jeśli ktoś nigdy nie stosował antykoncepcji lub stosuje ją raz na kilka lat, to na podstawie czego ocenia stosujących ją, jeśli ktoś nigdy nie korzystał z in vitro dlaczego ocenia tych, którzy to robią? Przykładów jest mnóstwo.

1. Ano właśnie - nie. Ale jak widać, ludzie różnie do tego tematu podchodzą - choćby z wypowiedzi dziecinki.

2. Tutaj zgadzam sie z Centem i Spititout - to Bóg przebacza i tak naprawdę słowa księdza podczas spowiedzi nie muszą być miarodajne - jeśli on np. nie udzieli nam rozgrzeszenia nie znaczy to, ze sam Bóg nam nie wybaczy, jest On wszak miłosierny i osądzi nas wszystkich w dniu Sądu Ostatecznego, czyż nie?

3. Skad ciągle u Ciebie i Bartta przekonanie, że ludzie spowiadaja sie raz na kilka lat lub raz do roku? Znam wielu spowiadajacych sie regularnie, a i oni maja problem ze znalezieniem dobrego spowiednika.

4. Jak napisałam nie marzę o ideałach, bo takowych nie ma. Dla mnie najważniejsze jest powołanie - a to widać, słychać. Sptokałam kiedyś księdza podczas rekolekcji - biło od niego cos niesamowitego, w taki sposób opowiadał o Bogu, ze my - ówczesna młodzież - słuchaliśmy z otwartymi gębami. Bez umoralniania, wywyższania się, krzyku. Ale miałam tylko raz takie szczęście.

Jetstem osobą z dużym bagażem życiowym. Mam sporo lat. Wiele widziałam. Wiele przeszłam. Upadałm i wstawałm. Odchodziłam i wracałam. Gdy czytam większość z tych wypowiedzi uśmiecham się z lekka w sobie. Dziś młodzi ludzie mają taką "umiejętność" szybkiego oceniania. Stawiania sądów. Ale nawet to rozumiem. Sama dawno temu też miałam wiele żalu i pretensji. Dopiero całe lata pracy nad sobą pozwalają mi patrzeć w sumie bez emocji na wiele spraw. Jestem osobą wierzącą. Ale nie mogę napisać, że już wszystko mam i wiem. Jestem pielgrzymem na tej ziemi. Ciągle w drodze.

Piszecie tu o braku wychodzenia do młodych. Napiszę Wam co zrobili moi przyjaciele i ja gdy mieliśmy po te naście lat. Parafia była drętwa. Nic się nie działo. A ponieważ czuliśmy, że chcemy czegoś więcej sami zainicjowaliśmy działalność przy kościele. Początkowo proboszcz się jeżył. Ale gdzy widział nasz wkład i zaangażowanie zaczął pracować z nami. Dziwne? Dla dzisiejszych młodych w dużej mierze pewnie tak. Bo dziś wszystko chce się miec podane gotowe na tacy. Ktoś pisał, że ksiądz to ma obowiązek do tego czy owego. A czy ja jako katolik nie mam obowiązku? Jeśli jest wewnętrzna potrzeba to nie będę się oglądac aż ktoś coś za mnie zrobi. Zakaszę rekawy i zrobię. Wspólnota jaką założyliśmy w naszej prafii ponad 30 lat temu isnieje do dziś.

A co do spowiedników. Czasem jest faktycznie trudno trafić na tego najlpeszego. Ale może własnie gdy klękamy przy tm "kiepskim" Bóg mówi do nas więcej niż się nam wydaje. Ja przynajmniej mam takie odczucia. Bo wtedy uniżam siebie. Pakuję na dno własną pychę. Bo od spowiedzi nie mam wstać zadowolona. Ja mam wstać oczyszczona z własnych grzechów. I nawet jeśli kapłan będzie jak to piszecie bez szacunku dla mnie to kiedyś On przed Bogiem za to odpowie. Ważne żebym ja wyznała ze skruchą i szczerze winy własne.

Ktoś napisał, że grzech to wymysł Kościoła według Kanonu. Czy Dekalog jest takim wymysłem? To najdoskonalsze prawo Boże a nie ludzkie. I według tego przynajmniej ja robię rachunek sumenia.

I można się zapoznać z kapłanem z parafii. I można zaprosić. I rozmawiać o wielu trudnych kwestiach. I dzięki temu ubogacać się wzajemnie.

Mamo Julki, pisząc o nie spowiadaniu się od kilku lat odnosiłam się tylko do wcześniej wypowiedzi  spititout, a nie do wszystkich ludzi ;)

Tak, to Bóg odpuszcza - księża robią to w Jego imię, Jego mocą, nie swoją własną, prywatną. Gdzie źrodło takiego działania? Ewangelia, słowa Jezusa.

Czy zdarza się, że ksiądz odmawia udzielenia rozgrzeszenia? Tak, znam kilka takich przypadków. Dlaczego to robił? Penitent jaja robił sobie ze spowiedzi, przenośnie. Chcial tylko odbębnić, wcale nie miał zamiaru niczego w życiu zmieniać. Co to za skrucha? Żal? Postanowienie poprawy?  

Dlaczego księża wypowiadają się nt. rodziny? A skąd się wzięli? Urodzili się w sutannie? A kogo spowiadają, czasem po wiele godzin dziennie, z bardzo intymnych spraw? 

Jeden z księży, duszpasterz małżeństw, powiedział, że gdyby nie poruszał spraw seksu, relacji miłości, wierności - nie głosiłby w pełni Dobrej Nowiny, zostawiałby małżonków  samch sobie, z ich problemami, pytaniami. 

Loano, dziękuję za wpis ;) pewnie, że spowiedź nie jest po to, bym odeszła zadowolona ze spowiednika. Chyba że z tego powodu, że Bóg przebaczył, że mogę zacząć od nowa.

Dawno przestalam oczekwiać, że księża zrobią to, co należy do mnie. Brakuje mi inicjatyw dla młodzieży - to do nich wychodzę, prowadzę spotkania. I tyle.  

A no właśnie - dlaczego wypowiadam się na temat spowiedzi? Bo przyjęłam wszystkie sakramenty do bierzmowania, bo chodziłam do spowiedzi ładnych parę lat i mam prawo powiedzieć o swoich doświadczeniach. Ludzie, których wymieniłam wcześniej, wypowiadają się w kwestiach, w których doświadczenie mają zerowe... albo przynajmniej powinni mieć.

I tutaj prawdą jest, że ksiądz nie urodził się w sutannie i wiadomo że wziął się z rodziny, ale przed kapłaństwem był w rodzinie dzieckiem, stroną bierną, którą raczej problemy życia codziennego omijały. Jako kapłan żyjący w celibacie nie ma nic wspólnego w praktyce z rolą męża czy ojca. Chociaż szkoda, bo wszystkim wiadomo że celibat wprowadził dopiero w 1074 roku Grzegorz VII a Pismo Święte mówi wyraźnie o nienagannym biskupie, mężu jednej żony. Szkoda, że np. u protestantów celibatu dalej nie ma a w katolicyzmie zaczął funkcjonować, zmniejsza niestety wiarygodność. Sam Apostoł Paweł ostrzegał że niektórzy zabronią zawierania związków małżeńskich, bo pierwsze praktyki związane z celibatem wzięły się od sekt gnostyckich, mieszających chrześcijaństwo z pogaństwem.

A za poruszaniem spraw seksu chodzi głównie o utrzymanie patriarchalnego status quo, który istniał w plemionach, z których wzięły się 3 główne monoteistyczne religie ;)

Jeśli chodzi o poradę duchową i ktoś czuje że ksiądz jest jego przyjacielem i mu doradzi, wiadomo że do niego pójdzie i nie ma w tym nic złego. Ale jeśli widzę na forach katolickich, między innymi na wychwalanym "szansa spotkania", że ksiądz każe mężczyźnie w okresie płodnym pić ziółka a kobiecie nie prowokować sytuacji które mogą skończyć się seksem, w okresie niepłodnym współżyć tak długo, żeby przesycić się (!) seksem na te kilka dni płodnych w których zachowuje się wstrzemięźliwość, coś nie jest w porządku. Bóg nikomu nie mówił przykładowo o antykoncepcji, nie ma jej w Dobrej Nowinie, a jednak trzeba się z niej spowiadać, bo ktoś w religiach obsesyjnie pilnuje seksualności i uznał, że to się Bogu nie podoba. A co mu się podoba - tego nie wie nikt.

Ksiądz nie zostawiłby ich samych, do rozwiązywania tego typu problemów mają psychologów i seksuologów, którzy pomagają profesjonalnie. Czytałam o przypadku uczonego katechety - impotenta. Z całą pokorą to przyjmował i błogosławił Boga. Miał tylko "problem" z pożądaniem wobec żony, więc modlił się, żeby Bóg oprocz "mocy", zabrał mu też "wolę", bo uważał że odebranie mocy przy jednoczesnym rozbudzaniu pożądania jest okrucieństwem. Nic się nie działo, nie zmieniało. Zmienił to seksuolog po prostej terapii i katecheta zaczął błogosławić Boga, który zesłał na jego drogę tego właśnie lekarza. I tak też można. Szkoda tylko, że takiego podejścia w Kościele nie rozciąga się na inne sfery życia i seksualności właśnie przez patriarchat.

Heh, tak myślałem, że nie chodzi tyle o spowiedź, co o mniej lub bardziej prywatne pretensje, że coś jest grzechem :) 

Ale ja nie wiem, gdzie Ty widzisz pretensje :)

Chociaż widzę, że na tym to polega - u innego widzę to co chcę widzieć, a u instytucji do której należę nie widzę wybiórczości i nie próbuję polemizować z logicznymi argumentami (które dotyczą np. fundamentów religii), tylko ślepo przyjmuję wszystko co mi wyłożą i odpowiadam góra jednym zdaniem ;]

Mi chodziło o spowiedź - nie za  moja przyczyna robimy OT:)

spititout

Faktycznie forum szanszaspotkania.net i to, że małżonkowie radzą się księdza, któremu ufają, musi być dla ciebie traumatyczne, bo kolejny raz do tego nawiązujesz ;) o. Knotz przekierowuje do specjalistów, już o tym pisałam ;)

Nie tylko księża wypowiadają się nt. rodziny - robią to psycholodzy, pedagodzy, którzy (UWAGA) nie zawsze mają własną rodzinę, poza tą, z której wyrośli. Z wieloma po prostu pracują.  Tak jak nie każdy lekarz przeżył na własnej skórze każdą chorobę, którą leczy. Wyczuwam u Ciebie jakąś szczególną alergię na księży, jakby byli istotami innego gatunku ;)


Cieszę się, jeśli ksiądz wypowiada się nt. rodziny, seksualności, wychowania dzieci - i - kształci się w tym kierunku, by pomóc człowiekowi. Pewnie, że nie brakuje takich, których chcieliby pouczać, a wiedzy nie mają żadnej (tak jak wielu jest pseudopsychologów).

Znajomi spowiednicy studiują psychologię, kształcą się z etyki, socjologii, pedagogiki - nie po to, by być alfą i omegą, spowiedź to nie terapia psychologiczna. Ale podstawy wiedzy ułatwiają przekierowanie penitenta do specjalisty, gdy jest taka potrzeba; uczą delikatności, gdy brakuje doświadczenia w niektórych tematach.

Nigdy nie czułam się zostawiona sama sobie przez księdza - ani nie czułam, by narzucał mi cokolwiek. Przeciwnie. Konfesjonał to czasem pralnia brudów - wychodzę stamtąd czysta.

A wracając do tematu - kartki do spowiedzi nie są dla mnie dobrym rozwiązaniem.

Dla mnie spowiedź też jest takim oczyszczaniem duszy i również jakaś lżejsza odchodzę od konfesjonału. Ja równieź powróce do tematu. Kartki powinny być zniesione. Ja w tym roku poraz kolejny poszlm bez kartki i nie martwie się, czy ksiądz na kolendzie coś o tym wspomni. raczej nie. A poza tym kartka na nic mi się zda tam na górze.

No to próbuj, mnie o to samo chodziło co Krysi. O to, że to nie ksiądz ma stać na ulicy i zaczepiac wiernych, ale oni mogą zacząć rozmowę. Nie ma w tym nic złego.

Był u nas taki ksiądz, który odwiedzał pewną znaną mi rodzinę. Spotkałam go u nich kilkakrotnie, dzięki czemu sama mogłam troszkę lepiej go poznać.

Mój kolega też jest księdzem, ale jego rzadko widuję, nie wiem, nawet, gdzie obecnie ma parafię.

Inni moi koledzy to zakonnicy. żyją sobie gdzieś na świecie.

1. Źle mnie zrozumiałaś i chyba już wyjaśniłam wyżej, o co mi chodziło.

2. Głębsza teologia. Pismo św. mówi: którym odpuścicie, są im odpuszczone... a co jeszcze zrobi Bóg - Jego sprawa.

3. Widocznie mało jest takich dobrych spowiedników albo mało szukania...