Skala depresji Becka - czy masz objawy?

Trzy razy zaczynam pisać i nie potrafię...

A bardzo chciałabym napisać.

Może zadaj to pytanie naszemu psychologowi?

Najbliżsi powinni jak najwięcej dowiedzieć się o tej chorobie, by zrozumieć, co czuje bliska im osoba, jakie są objawy choroby, by w razie nawrotów je rozpoznać. Rodzina musi sprawić, żeby chory nie czuł się dla nikogo ciężarem, okazywać dużo cierpliwości, serdeczności i wyrozumiałości.

Bliscy chorego często nie dają sobie rady ze swoimi emocjami, reagują napadami złości i irytacji ("Nie po to haruję, żebyś tu leżała i chorowała"). Myślę, że wtedy może im bardzo pomóc rozmowa z psychologiem, który wytłumaczy, na czym polega ta choroba, jaki może być jej przebieg, pomoże nam zrozumieć własne zachowania. Można też rozmawiać z innymi osobami, które mają w domu chorego na depresję i w ten sposób uzyskiwać wsparcie.

Czy należy walczyć z biernością i apatią chorego?

Trzeba starać się zrozumieć, że człowiek chory na depresję może nie być w stanie podnieść się z łóżka, wykonać najprostszej czynności, choć pozornie nic mu nie dolega. Czasami słyszę, że to kpina, czyste lenistwo, chęć robienia na złość. Wtedy tłumaczę, że dla osoby w ciężkiej depresji wyjście do łazienki jest takim wysiłkiem, jak dla kogoś po ciężkim zawale albo wylewie. Nie można więc formułować kategorycznych żądań: musisz, powinieneś, bo istotą tej choroby jest to, że on nie może, nie jest w stanie niczego zrobić. Zamiast "musisz", lepiej mówić "Może byś spróbował...". Można proponować wspól-ne wyjście do kina czy do znajomych, ale nie można oczekiwać, że choremu sprawi to radość. Nie wolno go do tych rozrywek przymuszać, bo to może wzbudzić w nim poczucie winy, lęk, może go to utwierdzić w przekonaniu, że się do niczego nie nadaje.

Kiedy zachęcać do aktywności?

W miarę poprawy samopoczucia. Trzeba pamiętać, by proponować czynności na miarę jego sił. Jeżeli boi się wychodzić z domu, to nie można oczekiwać, że zapłaci rachunek na poczcie. Wtedy sukcesem będzie, że on pójdzie do łazienki i umyje zęby.

W miarę polepszania się stanu chorego można go zachęcać do trudniejszych czynności, na przykład ugotowania obiadu. Warto wtedy ofiarować pomoc. Oczywiście może odmówić. Może nie wierzyć we własne siły albo może tych sił jeszcze nie mieć. W pierwszym wypadku można delikatnie mobilizować, w drugim trzeba odpuścić. Jak rozpoznać ten moment? To wszystko jest kwestią wyczucia, obserwacji, wzajemnego zrozumienia. Czasami tę gotowość widać w żywszym spojrzeniu. Kiedy chory wykona najprostszą czynność, należy go pochwalić. To może znaczyć, że depresja zaczyna się cofać.

Depresji często towarzyszą myśli i próby samobójcze. Jak o nich rozmawiać?

Rzeczywiście, dziewięć na dziesięć osób dotkniętych depresją miewa myśli samobójcze. Często lęk przed samobójstwem jest tak duży, że trudno tę myśl wypowiedzieć wprost. Chorzy dają więc sygnały, np. gromadzą większą ilość leków lub ostre przedmioty, wspominają o śmierci, odwiedzają rodzinę i zaczynają się z nią żegnać. Czasem to my musimy delikatnie wywołać temat, powiedzieć choremu, że wiemy, jak bardzo cierpi, i wiemy, o czym myśli. "Widzę i rozumiem, jak bardzo źle się czujesz. W takim stanie człowiek może być tak zmęczony, że chciałby nie istnieć". Często wtedy możemy usłyszeć potwierdzenie.

zależy na jakim tle ta depesja. Jesli chodzi o smierć bliskiej osoby, to tym bardziej jest ciŻęko...Postaraj się przytulić... nic nie mów,. Tylko BĄDŹ!!!!!!!!!!!!

Chodzi o Mamę Kamili,rok temu zachorowała, nikt nie potrafił stwierdzić co jej jest. Miała dziwny atak, po którym zostało jej takie skakanie dłoni. Szpital w Iławie skierował ją do Gdańska. Kama z Romanem pojechali ją tam zawieźć, kiedy wracali, mieli wypadek. Roman zginął, Kama ciężko ranna. To było straszne, Ciocia wpadła w odrętwienie, wciąż powtarzała, że zrujnowała im życie. W sierpniu Kama rodziła, Ciocia dostała kolejnego ataku, pozostałość-skakanie prawie części twarzy. Gdańsk niczego nie wykrył, skierowanie do Warszawy, tam też nie potrafią postawić diagnozy. Ciocia zamyka się w sobie, teraz wygląda jakby żyła w innym świecie. Kiedyś to była strasznie aktywna kobieta, a teraz...

Obwinianie się może prowadzić do depresji.

Skakanie dłoni i ciała moze być na tle nerwowym.

Ale skoro lekarze sie tym zajęli, to prędzej czy później postawią diagnozę i oby właściwą.

Stawiają ją już rok i diagnozy nadal nie ma. Szukali guza, podejrzewali padaczkę i nic...W sumie to wygląda okropnie, ma trudności z mową, ciężko jej zrobić cokolwiek, bo niczego nie utrzyma w dłoni

Czasami diagnoza trwa rzeczywiście długo. Zależy to od toku myslenia danego lekarza czy lekarzy ( u mnie trafną diagnozę postawiono po roku i to przypadkowo - a była to diagnoza choroby płuc - czyli czegoś, co niby można sprawdzić dość łatwo. U mnie objawy były nietypowe i tak może jest w przypadku taj pani).

Swoją drogą, bardzo jej współczuję...

W moim otoczeniu miałam i inny przypadek, gdy lekarze nie wiedzieli. I to kilku lekarzy. Jednak i w tym przypadku udało się wyleczyć daną osobę.

Poczytaj może o depresji, zobacz, ile tam pasuje objawów. Nasz ekspert też nieźle napisał.

Niezdiagnozowana choroba Cioci to jeden problem, bo my nie wiemy co ją jeszcze czeka, na co teraz padnie, co zaatakuje? Nie wiedzą tego też profesorowie z Gdańska, Warszawy. A depresja, to drugie, ma wszystkie symptomy silnej depresji

Najwazniejsze, to dać jej poczucie, że z nią jesteście.

Że jej pomożecie.

Że donikąd nie musi się śpieszyć.

Że jest wartościowym człowiekiem.

Jeśli jest wierząca, zamówcie jej mszę i powiedzcie jej o tym.

Ale zbytnio się nie narzucajcie.

Bardzo trudnym zadaniem jest przywrócenie odrobiny wiary w cokolwiek. I sprawienie, by znalazła w sobie jakiś pozytyw i cel.

Dobrze, gdy dacie jej coś (rozmowa, kwiat, cokolwiek), co ją ucieszy.

I ważna jest cierpliwość.

Jak już się otworzy, będzie mówiła dużo smutnych rzeczy. Wysłuchajcie.

Dziękuję, tak się o Nią boimy. Trudno ją namówić na wizytę u lekarza, straciła do nich zaufanie. Twierdzi, że i tak nikt jej nie pomoże. Ma wnuki, które badzo kocha, ale teraz nawet one nie dają jej motywacji i radości

Wierzę, o miałam depresję...Wyjść z niej nie jest łatwo...Nawet bardzo ciężko. ja byłam chora...Ale moi bliscy ieli przekichane. Ile razy rozmawiałam z Nimi a nawet tego nie wiem...Miejcie dużo cierpliwości dla ludzi z depresj ą. Kto tego nie przeszedl, temu cięzko zrozumieć.... ja rozumiem.

Ja nigdy nie miałam depresji, ale jak patrzę na Ciocię to mi się serce kraje. Gdzie podziała się jej energia i radość życia?!

Myślę, że to normalne, że straciła zaufanie do lekarzy w swoim stanie ducha i ciała.

Nie wiem, na ile warto ją namawiać do wizyty.

Jak zbyt często będziecie o tym mówili, to to nie wyjdzie na dobre. Tym bardziej, że w stanie, w jakim się znajduje, taki wysiłek byłby dla niej jak wejście na górę.

Jednak, gdy będzie w lepszym stanie, to można jej delikatnie o tym wspominać.

Wnuki to Wasz atut. Mogą ją od czasu do czasu absorbować, zajmować jej czas. Tylko to ciężko wyczuć, bo niekiedy ona będzie bardzo zadowolona z ich wizyty, a czasem po chwili ją zirytują. No ale oni mogą się przydać jak najbardziej.

Jkby np. mieli problem, który tylko babcia może rozwiązać, to może by jej to pomogło...( tlko że nie w czasie najgorszego samopoczucia)

Depresję nazywają czasami chorobą duszy, a duszę wyleczyć niełatwo.

Zgubiła i nawet nie wie, gdzie.

Trzeba jej pomóc ją odnaleź.

Myślałam, że koniecznie trzeba byłoby ją skonsultować z psychiatrą, psychologiem, może potrzebne są jakieś leki? Była u swego lekarza neurologa i to on stwierdził depresję! Mi to nigdy nie przyzło do głowy! Myślałam, że tak otumaniają ją leki, które cały czas przyjmuje. Dopiero kiedy padło hasło depresja, poczytałam troch na ten temat i coraz bardziej się o Nią boję. Sprawia wrażenie jakoby było Jej wszystko jedno, jakby żyła w innym świecie, no i przygniata Ją poczucie winy za ten wypadek, w którym zginął Jej zięć, bo to z Nią jechali do zpitala. Patrzy teraz na jego syna i cały czas wyrzuca sobie, że gdyby nie jej wizyta u specjalisty...Nasze tłumaczenia nie na wiele się zdają. Był czas, że myślałam iż się z tym pogodziła, że zrozumiała, że co miało się stać i tak by się stało, ale teraz widzę, że to wciąż w niej siedzi

Dlatego trzeba cierpliwie i bardzo powoli. Ale niech ona wie, że nie jest sama.

Można mówić, ze nie jest winna, ale trzeba odpowiednio słowa dobrać.

Wszystko delikatnie.

A z lekarzem jest tak, jak napisałam - oczywiście moim zdaniem. Ona jęśli ją odpowiednio i spokojnie poprowadzicie, pójdzie z wizytą, musicie być cierpliwi.

Acha - zrażanie się niewskazane. To wszystko idzie wolno!!!

I mozna zadać pytanie psychterapeucie, jak zachęcić kogos do wizyty u lekarza ( nie wiem, czemu, ale bardzo mi się podobają jego wypowiedzi,chociaz chyba ostatnio go nie było jakiś czas)

Właśnie boję się, że zamiast pomóc, jeszcze zaszkodzę. Tłumaczę Jej cały czas, że nie ma w niej żadnej winy, myślę, że do tego jeszcze przyczyniła się jej niezdiagnozowana choroba, czeka by jej ktoś pomógł. Nie jest już taka sprawna jak kiedyś, ma trudnoci z mową, utrzymaniem czegoś w ręce. Kiedyś to ona zajmowała się całym gospodarstwem

Wypowiadanie pewnych zdań do takiej osoby rzeczywiście może zaszkodzić.

A te słowa są podane w tym ogromnym fragmencie, który wyżej wkleiłam. Takimi słowami pogarsza się stan chorej osoby.

Jednak inne słowa raczej pomogą.

Ty w rozmowie wyczujesz, kiedy jest coś nie tak.

Myślę, że trzeba tez po prostu być. Być z tą osobą. Żeby wiedziała, że mimo swojego złego stanu nie zostanie nigdy sama.

I pokazywać jej każdy, nawet najmniejszy krok naprzód, kiedy będzie mówiła, że nic juz jej nie czeka, że wszystko jest do niczego.

Mówic o jej zaletach.