Dylemat w wyborze partnera życiowego

Ty przedstawiasz to z tego faceta, że jest nie doceniany. Może tak jest, ale tak jak piszesz to jest relacja Katka i może jest to prawdą. Znam wile takich przykładów z otoczenia, że facet był kompletnie niezaradny i związek sie posypał, bo ile można czekać aż wydorośleje (tylko mi nie pisz, że faceta można zmienić, jego postępowanie). Z ostatnim twoim zdaniem się zgodzę, wina zawsze tkwi po środku.

W tym przypadku rozpartywałabym sprawe z takiego oto punktu widzenie: kobieta prowadzi związek, w którym coś nie gra. Być może czekała na coś, co ją popchnie do decyzji i to się zdarzyło. Teraz tylko decyzja pozostała. Może też być inaczej. Jednak, idąc za tym pierwszym tokiem rozumowania, należałoby jednak swojego dotychczasowego partnera uprzedzić, może na trochę się rozstać... Natomiast - czy od razu jechać do tego drugiego? Nad tym bym się zastanowiła.

Marne widoki? A porozmawiała chociaż z nim o tym, jakie są te widoki? W ogóle z nim rozmawia jeszcze, czy raczej snuje już plany, jak będzie Jej ślub z drugim wyglądał? "Do tanga trzeba dwojga"- nad monotonią i oziębłością oboje powinni byli pracować. Jakby to wyglądało, gdyby co drugie małżeństwo rozpadające się podawało powód- monotonia? Kasiu- Ty wybrałaś dobrze, ale Ty konkretnie wiedziałaś, czego chcesz, nie pytałaś nikogo o zdanie, poszłaś za głosem serca i serce dobrze wybrało. Katek sama nie wie, czego chce, trudno nazwać to głosem serca, skoro mówi "A ja już nie wiem co myśleć:( męczy mnie to". Gdyby to był głos serca- nie wahałaby się w ogóle Nie można "zjeść ciastka i mieć ciastka".

Napisała: "Nie jest na tyle zaradny co ten drugi.Musze myśleć za nas dwóch i nie jest taki towarzyski i żywiołowy jak ja" Czyli zaradny jakoś jest, ale pojawił się drugi- z pieniędzmi, towarzyski, elokwentny, itd- i już ten wcześniejszy jest zupełnie "be". To dlaczego od niego wcześniej nie odeszła? Bo jakaś stabilizację jednak Jej dawał? Wiecie, co? Myślę- niech idzie do tego drugiego. Nawet, jeśli z drugim Jej nie wyjdzie- z pierwszym też by Jej nie wyszło, skoro wszystko Ją w tym pierwszym denerwuje. Szkoda tego ciągnąć.

To nie jest prosta sprawa. Nawet jeżeli człowiek wie czego chce to potrzebuje akceptacji otoczenia. A na nie najczęściej liczyć nie może. Rozumiem katek28, że chce się po prostu upewnić, że chce usłyszeć ludzi którzy jej nie potępiają, którzy rozumieją. A chce się jednego. Zawsze - szczęścia. Jaką drogę wybrać by je osiągnąć to jest już zupełnie inna sprawa.

Masz rację. Od siebie jeszcze dodam: nie rozumiem, ale i nie potępiam, tylko nie pochwalam, bo nie rozumiem.

Witajcie, dziękuję Was za swoje zdanie. Liczylam sie z tym, że będą one różne. Myślę, że poczekam aż czas jeszcze sie wyklaruje. W moim 7 letnim związku zawsze ja bylam dominatorem. Trzymalam pieczeć nad pieniędzmi, ktorych defakto on nie mial. Wzial kredyt na auto a nie mial z czego oplacać to ja go oplacalam. Jeden miesiac, drugi.. rozumialam,ze nie mial pracy ze wzgledu na zle warunki na rynki pracy.Potem zdecydowal pojechac do pracy do Holandii by zarobic na taxi.W tym czasie, 2 tygodnie przed jego przyjazdem poznalam przez kolezankę ( jej przyjaciel) wlasni tego męzczyznę. Odrazu jak go zobaczylam cos poczulam,ze mu zaufam.Potem zaczelismy sie spotykac, bo bylam mu dluzna podwozke do domu, wciskalam mu pieniadze, ktorych nie wzial.Jak sie okazuje ma 33 lata i jest wolny.Podoba mi sie  on, bo mysli za nas dwoch a nie, że ja musze ciagle kombinowac w obecnym zwiazku..Juz mam dosyc patrzenia na siebie bez przerwy w domu, chce,zeby zabieral mnie na dyskoteke od czasu do czasu.Rozmawialam o tym, ale jest domatorem i zazdrosny.Nie mam sily juz dzialać.Ciagle brakuje u niego pieniędzy, pomyslu..czyli to co ma tamten. Zabral mnie na dyskoteke, bo tez lubi wyjsc od czasu do czasu, uklada sie nam rozmowa i czuje sie przy nim szczesliwa. Sadzilam,ze nigdy mnie to nie spotka.Bo uwazalam,ze tak musi byc. Duzo krecilo sie wokol mnie panow, ale nigdy nie mialam takiej sytuacji, co sprawia,ze mam poczucie winy,ze tak tez sie stalo. Obecny partner mysli o zalozeniu ze mna rodziny, jednakze szybko to nie nastapi,bo ma kredyt i wiecznie brak pieniedzy.Jedynie co da mu taka mozliwosc to isc na taxowkę, ktora bedzie lepiej dochodowa.A zapomnialam, moi rodzice nie sa za nim:( co mnie tez bolalo:(i tak naprawde nikt nam nie pomaga:( wiem, mozecie miec o mnie rozne zdania. Ale jest mi cięzko, teraz bedzie najgorszy okres wlasnie Swiąt i Sylwestra,bo chcialabym spedzic z kims innym:(bedac z obecnym partnerem mysle o tamtym.A trudno mi powiedzieć obecnemu,ze poznalam kogos innego,bo boje sie jego reakcji.Trudno jest mu dogadac sie z ludzmi, jest raczej taki powazny i sztywniejszy, a ja jestem calkowitym przeciwienstwem i to go denerwuje.Lgnę do ludzi i uwielbiam spedzac czas na miescie a on w domu:( Pozdrawiam wszystkich bardzo cieplutko!

nie rozumiem .....jesli nie chcesz z nim byc to mu to powiedz po co to ciagniesz dalej ,ludzie maja nie takie klopoty finansowe a jednak sa razem ale to twoja sprawa i decyzja ale musisz sie w koncu na cos zdecydowac widzisz jednak mysli o zalozeniu rodziny ,w dzisiejszych czasach ciezko jest o prace dobrze platna .i jeszcze jedno przemysl sobie sama w spokoju wszystko zeby potem nie bylo za pozno czasami czlowiek jak cos straci to docenia potem co stracil i zaluje zycze powodzenia

Jezeli na spokojnie zrobisz rachunek za i przeciw to moze podejmiesz sluszna decyzje Nikt tego za ciebie nie zrobi POzatym jak sama mowisz czas na stabilizacje  POzniej bedzie jeszcze trudniej

To prawda. A jak następny mężczyzna straci pracę i zostanie bez pieniędzy? Będzie wtedy taki atrakcyjny? A skoro obecny kredyt dostał- to też musiał się jakimś dochodem wykazać. Życie to nie tylko pieniądze, dyskoteka, czułe słówka, kwiatki. A jedna z podstaw związku jest szczerość- zamierzasz tkwić  w tym kolejne dwa miesiące? W tej obłudzie, w złości, w oschłości, w ciągłych pretensjach? Skoro myśli o założeniu rodziny, ale nie teraz, kiedy nie ma dobrze płatnej pracy i kredyt- to też świadczy o tym, że poważnie podchodzi do związku. To nie sposób narobić dzieci i żyć na łasce państwa. A 33-letni "wesoły" kawaler bez zobowiązań, lubiący zabawę, dyskoteki... Nie- już nie napiszę...

wg mnie trzymasz go w zapasie zamiast powiedziec mu prawde bo wg.mnie wyglada to tak ze jesli ci z tamtym nie wyjdzie wtedy bedzie ten pierwszy zastanow sie czego chcesz dziewczyno skoro go nie kochasz nie pasuje ci powiedz mu to i rozstan sie z nim a nie traktuj go w ten sposob jak piszesz oschle itp on pewnie tez przezywa to po swojemu bo nie wie co i jak ale zrob jak uwazasz ale nie postepujesz fair wobec swojego chlopaka

Myślę, że Twój dotyczczasowy partner to taki typowy Piotruś Pan, któremu wszystko należy podać na tacy. I Twoi rodzice to widzą, dlatego nie popierają Waszego związku. Niestety, coraz więcej jest takich niby-facetów i dlatego rozumiem Twoje rozterki. Ale posłuchaj Ulinki, bo ona trafiła w sedno- pośpiech jest przydatny przy łapaniu pcheł, tutaj jednak trzeba się zastanowić i pozwolić sobie na chłodne spojrzenie z boku. Gdyby Twój nowy był takim ideałem, to w wieku 33 lat nie był by kawalerem! Poobserwuj go trochę, bo zwykle diabeł tkwi w szczegółach...

Jaki by nie był Twój dotychczasowy partner- to to, co fundujesz mu, to zwykła nieuczciwość. Budujesz nowy związek, nie skończywszy poprzedniego. Wieloletniego partnera traktujesz jak odwód: nie wyjdzie z drugim - wrócę do starego. Chyba juz czas na powazną decyzję. Znasz pewnie powiedzenie o chwytaniu dwóch srok za ogon... Często zostaje się z pustą garścią.

I mnie się wydaje, że zbyt lekko podchodzisz do kwestii mężczyzn. I Twoja nowa znajomośc trąci troszkę zabawą. Jakoś mi ten Twój nowy znajomy nie wygląda na poważnego statecznego faceta przy którym można spędzić resztę życia. Chyba, że Ci zalezy na chwilowym rozrywkowym związku. I widzisz nowego faceta w różowych barwach. Przy nim każdy stateczny wypadnie bardzo marnie. A co będzie jak Ty mu się znudzisz, bo będziesz za mało rozrywkowa. A na śłub to niejeden niejedną uwiódł. A one uwierzyły. Przemyśl to wszystko na zimno. I nie podejmuj pochopnych decyzji. Trzymaj się.

Wiesz, z mojego punktu widzenia to wygląda inaczej. Ja dwa razy wracałam do mojego rodzinnego miasta po porażce życiowej. Nie jest to najfajniejsze przeżycie. I jedno wiem: dla żadnego faceta nie warto rzucać wszystkiego. Trzeba myśleć przede wszystkim o sobie.