Konkurs: Podróżą każda miłość jest!

A jak się ma matczyna miłość do dzieci??

ONA JEST NAJSILNIEJSZA>>

Ona trwa pomimo wszystko..

 A chłopcy się łotoszą:)

oj tak...zanim zostałam mamą nie miałam pojęcia, że można tak kochać! Miłość do męża jest zupełnie inna niż miłość do dziecka.

Mogę już pisać ze spojrzeń na miłość różnym okiem. 

Miłość dziecka do matki.

Ta miłość jest najdłuższa. I przeszła wiele, bardzo wiele etapów. 

Początkowo była bezgraniczna i wyrażajaca uwielbienie. Mama była najważniejsza, najbardziej kochana i jedyną wyrocznią. Wszystko zamykało się w jednym stwierdzeniu: Bo moja mama tak powiedziała. 

Potem przyszedł czas mizernego buntu gdy zaczynałam się zamykać z wynurzeniami przed moją mamą. Bo z czegokolwiek zwierzyłam się, to za jakiś czas obróciło sie przeciwko mnie. 

Nastał czas izolacji. Bo lepiej nie spotykać się niż doświadczać przykrości.

Przyszedł czas obojętności , takiej nauczonej właśnie przez mamę. 

No i czas miłości obowiązkowej. Taki mam teraz .

Spełniam obowiązek dziecka wobec matki. I nie widzę w tym ani zadowolenia ani wstydu. Tak jest i koniec kropka. Czas opieki i dbałości o to aby była nakarmiona, ubrana i miała podane leki.

Zero miłości w obie strony. 

Długą "podróż" z mężem przeżyłam

i niech jeszcze tak trwa te naście lat...

Patrzeć, jak wnuki w miłości dorastają

a dzieciom służyć podporą i pomocą...

Więc trwaj podróżo, trwaj..

i o naszej miłości nie zapominaj...

Czas nastoletnich miłości i najważniejsza po tym okresie miłość do mężczyzny.

Miłości nastoletnie takie"już ostatnie" bywały dość często. I były okraszone łzami, bo ten jeden jedyny wybrany nie przyszedł na spotkanie, bo poszedł z moją najlepszą przyjaciółką do kina, bo zagadał z inną koleżanką. 

I tak było co jakiś czas. Aż przyszedł moment gdy spotkałam tę prawdziwą miłość. I od razu wiedziałam, ze to naprawdę ten jedyny i ten na zawsze. 

Też po drodze były łzy szczęścia i rozpaczy. Też były wzloty i upadki. 

Ale w swej miłości wytrwaliśmy. 

I teraz po wielu, wielu latach pomyślałam sobie ostatnio , że mamy nareszcie siebie dla nas samych. 

Nigdy tak nie było. Zawsze żyliśmy dla kogoś i po coś. 

Teraz gdy dzieci mają swoje rodziny żyją swoim życiem a wnuki zaczynają, my mamy czas i możliwośc cieszyć się sobą. Trzymać się za ręce i patrzeć sobie w oczy. Mamy czas na spełnianie naszych życzeń i zachcianek.

Mamy czas na sprzeczki, kłótnie i pogodzenia. I nikt nam w tym nie przeszkadza i nie zabierze. 

Najlepszą odpowiedzią na zadanie konkursowe, będzie ten oto cytat:

„Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest.
 Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku,
 nie unosi się pychą,
 nie dopuszcza się bezwstydu,
 nie szuka swego, nie unosi się gniewem,
 nie pamięta złego,
 nie cieszy się z niesprawiedliwości,
 lecz współweseli się z prawdą.
 Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy,
 we wszystkim pokłada nadzieję,
 wszystko przetrzyma.
 Miłość nigdy nie ustaje...”
 - św. Paweł apostoł

:)

Potrafię mówić o miłości, tak jak kiedyś wszystko dusiłam w sobie. Teraz wrzasnę, trzasnę drzwiami i z moimi emocjami musi poradzić sobie mąż. Za chwilę przychodzę rozmawiam, tłumaczę, przepraszam. On tak samo.

Jesteśmy 3 lata po ślubie. W tym roku trafił nam się kryzys. Ale pomalutku z dnia na dzień jest coraz lepiej. Trzeba nad związkiem pracować i muszą tego chcieć oboje- i kobieta- i mężczyzna. Na co dzień mało mamy czasu dla siebie, praca, dzieci- ciężko w tym znaleźć punkt odniesienia tylko dla nas- może jak dzieci podrosną- a najbardziej najmłodszy, bo on teraz potrzebuje najwięcej uwagi. 

Życie jest ogólnie podróżą, miłość tak samo- przewrotną, zagadkową, z górami i niżami różnymi.

Nie miewamy cichych dni. Nasze maksymalne ciche chwile trwają do 4,5 godzin.

Mam synka i córkę w domu i już zastanawiam się na jakich ludzi chcę ich wychować. Jakie wartości w nioch zaszczepić, aby w przyszłości potrafili nimi zarazić drugą połówkę. Wszak każdy człowiek się od siebie rożni i trzba znaleźć kompromis.

Wiem jedno- nie chcę wychować syna na twardziela, ale chcę aby czuł się w obowiązku- gdy spotka tą jedyną dziewczynę- założyć rodzinę- dbać o nią i pielęgnować i stać na staży "ognia domowego, aby nigdy nie zgasł"

A córkę? Aby umiała tak jak syn być zaradna życiowo, aby umiała odnaleźc się w każdej sytuacji i przede wszystkim szacunek- nauczę oboje szacunku do drugiego człowieka.

Bez szacunku i uczciwości nie ma miłości. Taki rym na konievc wywodu :)

Bo dzieci to my nosimy 9 miesięcy w brzuszku, to my rodzimy! To my troszczymy się o każdy nowy ząbek i rozpływamy się nad każdym uśmiechem :)

A mąż zamyka całość 

Jeśli chodzi o miłość matczyną, ja dopiero ją poznaję, można powiedzieć, że od kilku miesięcy delektuję się tą miłością... :) Jest to coś tak wspaniałego, że trudno to opisać czy w jakiś sposób ubrać w słowa... Gdy trzyma się w ramionach swoje maleństwo, chciałoby się je mocno wyściskać, ono jest częścią mnie! Gdy się śmieje, mało co serce z radości nie wyskoczy, wtedy śmieje się cały świat a gdy płacze, serce się kroi i oddałoby się wszystko aby tylko pomóc. Jednym słowem, dziecko jako najwspanialszy CUD pod słońcem, jest największą MIŁOŚCIĄ :)

A miłość do partnera/męża jest również inna, piękna, fascynująca, niepowtarzalna... jedyna w swoim rodzaju, która zdarza się tylko raz w życiu! Mój związek trwa już 10 lat a małżeństwo 3,5 roku. Jednak cały czas trzeba dbać o dobrą atmosferę i pielęgnować miłość, która trwa!

W związku za najważniejsze uważam to, aby umieć ze sobą rozmawiać, to jest pierwszy i najważniejszy krok do rozwiązywania różnych problemów, podejmowania trudnych decyzji, przede wszystkim do zgody :) A u większości są jakieś mniejsze czy większe kłótnie, które po dobrym rozwiązaniu mogą tylko umacniać związek!

Druga bardzo ważna sprawa to szczerość i zaufanie. Gdy to jest, mamy wewnętrzny spokój, nie ma żadnych podejrzeń czy niepotrzebnych zgrzytów... Dwoje kochanych ludzi powinno się szanować!

Gdyby nie ON i miłość, która nas połączyła, nie byłoby naszego kochanego szkraba oraz nie wiedziałabym, co znaczy matczyna miłość! To jest moja druga połówka a razem tworzymy całość i naszą miłość postaramy się przenieść przez całe życie bo właśnie to sztuką jest...

Miłość matki to ocean miłości. Nigdy niewysychający.

Mam dwoje upragnionych dzieci. Kocham je ponad wszystko, wszystkich i ponad życie. Są to już dorosłe dzieci. A pamiętają wiele rzeczy z minionych lat.

A ja zapamiętałam ich stwierdzenie, że gdy po powrocie z zagranicy nie wypuszczałam ich rąk z moich. I trzymałam tak mocno aż im rączki bielały z uścisku. 

I cokolwiek zaplanują i zrobią, to zawsze zakaceptuję. A jeśli coś jednak nie podoba mi się ( bo i tak też bywa) , to staram się delikatnie naprowadzić je na mój tok myślenia. I nawet czasem mi się to udaje. 

I ważne!!! Nigdy nie podcinałam im skrzydeł. I troszkę z wewnętrznymi oporami pozwalam im na naukę na własnych błędach. Czasem to boli. Ale inaczej nie nauczą się żyć. A tak to nieźle sobie radzą . I oby tak dalej.

Ewa Farna - Cicho

Cicho jakby cały świat
Zgasił światło, poszedł spać
Mamy kłopot, Ty i ja
Jak słów odkryć smak
Między nami nuda, strach
Twego głosu wciąż mi brak
Do serca podchodzi mi lód

Nie tędy droga
Na pewno to wiem
Ta cisza zabiera Ci mnie......

Cisza rośnie dzień po dniu
Gaśnie ogień naszych słów
Zamiast bliżej dalej nam
Już dość tego mam
Chcę znów czytać z Twoich ust
To co myślisz do mnie mów
Do serca podchodzi mi lód

Nie tędy droga
Na pewno to wiem
Ta cisza zabiera Ci mnie
Wolność dla słów!
Rozbijmy ten lód
Ta cisza zabiera Ci mnie

Codziennie mniej na świecie słów
Ocalmy chociaż ostatnie
Pomóż mi dziś, bo wiem...

Nie tędy droga, na pewno to wiem
I Ta cisza zabiera Ci mnie...
Wolność dla słów, rozbijmy ten lód
Ta cisza zabiera.....

Nie tędy droga, na pewno to wiem
Ta cisza zabiera Ci mnie...

Nigdy cichych dni...

I jeszcze jedno: co to znaczy umieć rozmwiać? Umieć rozmawiać- do rozmowy potrzebna jest też zdolność słuchania- wysłuchania drugiej osoby- bo jeżeli jedno nie słucha- to nie mowy o rozmowie.

A rozmowa jest potrzebna, jak dla ryby woda. Ile razy słyszy się, że mąz ma mnie gdzieś, że nie słucha mnie- nie zna/ nie chce znać potrzeb żony. Tu jest jeden z najważniejszych szczegółów udanej miłości i wzajemnego szacunku- UMIEJĘTNOŚĆ SŁUCHANIA :)

Poruszę jeszcze temat "miłość na odległość". Oczywiście ja i mój mąż jesteśmy doskonałym przykładem pary, której miłość przetrwała wszystko! Rozłąka trwała kilka lat, widywaliśmy się 2 razy w roku i rozmawialiśmy przez telefon. Wszyscy znajomi nie dawali nam szans, mówili, że to nie ma sensu, to się rozpadnie, itd. A my mimo to spróbowaliśmy i udało się :) Także nie ma co słuchać innych, głupich rad czy wróżb... Trzeba uwierzyć w siebie i w miłość, która jest między dwojgiem ludzi :)

A jeśli chodzi o emocje i uczucia ze strony partnera, to muszę przyznać, że potrafi rozmawiać na te tematy, co prawda czasem nie jest łatwo ale daje radę! W zależności od sytuacji, powie co go boli, czy jest mu przykro z jakiegoś powodu i na co jest zły. Ja robię to samo i któraś ze stron zawsze przyzna się do błędu i przeprosi bądź też idziemy na kompromis ;) Obiecujemy sobie poprawę a na zgodę zawsze jest przytulanie i buziaczek. Kiedyś wszystko dusiliśmy w sobie i stąd brały się ciche dni a potem znów kolejne kłótnie... Od tego aż głowa bolała! A teraz jesteśmy starsi i mądrzejsi :) Jeśli zachodzi taka potrzeba, to przede wszystkim rozmawiamy, od razu wyjaśniamy i wszystko jest OK :) Szkoda czasu na kłótnie, jest tyle innych miłych rzeczy do robienia :) Kochajmy się!

Myślę, że to jest jeden z powodów, dla których kobiety często nie mogą znaleźć tej swojej drugiej połówki przez długi czas, właśnie ze względu na to, że brak szacunku to wada absolutnie nieakceptowalna. A jeśli któraś pójdzie na ustępstwa w tej sprawie, lecz nic się nie zmieni, to atmosfera wyłącznie gęstnieje... A kobieta jest sama z problemami, bo nie może się mężowi zwierzyć licząc na zrozumienie i współczucie.

Myślę, że dla syna najważniejsza jest zdrowa pewność siebie, nie mylić z arogancją. Chodzi mi o to, żeby nie był bardziej kobiecy od większości kobiet. A córkę... wydaje mi się, że szacunku do samej siebie i przede wszystkim tego, że wcale nie musi znaleźć miłości życia już w gimnazjum, co dla wielu młodych dziewczyn jest takim motywem, który pcha je w nieszczęśliwe związki "bo koleżanki mają chłopaków, nie mogę być gorsza". Zgodzisz się ze mną? ;)

Swoją drogą uważam też, że bardzo ważne jest przebywanie z rówieśnikami. Oczywiście nie takimi, którzy dają zły przykład, choć tacy też są potrzebni jako przykład tego, czego robić nie należy. Bez rozwiniętego kontaktu z ludźmi (a przecież część matek uważa, że nikt inny nie jest im potrzebny i sama w zupełności może go wychować) młodzi ludzie są nieprzystosowani do życia, do tego "jak co działa". Opieram to po części na sobie, zawsze byłem domownikiem, wolałem siedzieć z rodzicami, z rzadka koledzy namawiali mnie na wyjście na dwór, a przecież rodzice nie chcieli pchać mnie tam na siłę. Tym sposobem przystosowywać się do życia musiałem na własną rękę, na szczęście stało się to dość szybko, jednak wspominając okres młodości (początki dorosłości) myślę sobie "matko, jak mogłem myśleć, że to tak jest". Patrząc tymczasem na kolegów, którzy często przebywali ze znajomymi - etap takiego "sztucznego" uczenia się kontaktów towarzyskich kompletnie ich nie dotyczył. Większość już w gimnazjum potrafiła znaleźć sobie miłość, przyjaźnić się z kimś, tymczasem moje kontakty ograniczone były do krótkiej wymiany zdań z najbliższymi kolegami.

Warto więc o tym pamiętać, aby nie zaniedbywać rozwoju umiejętności towarzyskich i nie ograniczać kontaktu z rówieśnikami swoim dzieciom, oczywiście może (a raczej powinien) być on częściowo kontrolowany. Inaczej niesie to za sobą problemy w dorosłym życiu.

Myślisz podobnie jak mój M.  ale  kobieta czasami bardzo potrzebuje chociaż kilku czułych  słów. Mój facet tez tak mówi, po co mam ci wciskać jakieś słówka, ale one czasami są bardzo potrzebne. Choć wiem co do mnie czuje, ale nie zawsze gesty i bycie razem zastąpią słowa! 

Znam fajne małożeństwo które żeby sobie ułatwić wyrażanie uczuć piszą do siebie listy! Na początku śmiałam się z nich ale w sumie to dobre wyjście. Brak czasu, praca, dom, dzieci nie zawsze pozwalają na spokojną rozmowę i wyjaśnienie sobie wszystkiego.

Zgadzams się! Miłość do dziecka jest tak ogromna , bezinteresowna i szczera i cieszę się,że tego doświadczam.

Jak można nie kochac takiego szkrabka, który przez tyle tygodni rósł w brzuszku.

Każdy dotyk, gest, uśmiech to radość dla mojego serca, a przy buziakach i przytulanku "totalnie wymiekam".

Miłosć do dziecka to coś cudownego!

Nie będę przeklinać na forum i pisać brzydkie słowa, ale jak słyszę ,że ktoś skrzywdził dziecko, to....

Pewnych rzeczy się nie przeskoczy, kobietą nie jestem

Ja tam facetem też nie. Może to i dobrze że się różnimy również w swerach duchowych. Może i dlatego tak wiele nieporozumień mamy. Ale za to doskonale się przecież uzupełniamy   

Ktoś mądry kiedyś powiedział mniej więcej coś takiego: "one są kobietami, my facetami, to normalne, że nie jesteśmy tacy sami, że nasze hobby, nasze ulubione tematy i gusta się różnią, i wcale nie trzeba na siłę interesować się wszystkim tym, czym interesuje się partner, być takim jak on, lecz się uzupełniać". Prawda to