Jak odnaleźć sens w śmierci dziecka?

Śmierć każdego dziecka to niewyobrażalny ból dla Rodziców, nie taka jest kolej rzeczy, by Rodzice chowali swoje dzieci

niema sensu w śmierci dziecka. to totalnie irracjonalne i nic tego nie tłumaczy. nie ma plusów takiej sytuacji, nie ma ukrytego sensu. no poprostu nie ma.

Nie ma sensu w śmierci dziecka. Zaś mówienie, że zostało aniołkiem w niebie i mówienie, że Bóg tak chciał, to robienie z Boga mordercy. Z drugiej zaś strony pozostaje najbardziej realna nadzieja zmartwychwstania udokumentowana na kartach Pisma Świętego dziewięcioma przypadkami wskrzeszenia i potwierdzona przez Jezusa.

We wszystkim jest głęboki sens, tylko my nie umiemy ludzkim rozumem go zobaczyć i pojąć...

Byłam rok temu na pogrzebie dwójki rodzeństwa mojego przyjaciela- brat 22 lata, siostra 18... Zginęli w wypadku samochodowym... Postawa rodziny zadziwiła... Myślę, że tylko naprawdę głęboka wiara pozwala przejśc przez taką tragedię w sposób taki jak Oni... Do dziś chylę przed Nimi głowę...

Mimo, że jestem wierząca chyba nie potrafiłabym pogodzić się z taką tragedią

Mysle, że nie umiałabym się z tym pogodzić. Pewnie z biegiem czasu... Raz myslałam że Maja mi odfruwa - straciła przytomnosc i przestała oddychać, tylko serduszko jej biło. Miała 8 miesięcy... Trwało to ok. 3  minut. Świat stanął w miejscu. Ledwo pamiętam co robiłam, działałam instynktownie i tylko gdzies w zakamarku głowy kołatała sie mysl że jutro może być dniem bez niej. Jutro, pojutrze i całe życie. I było to nie do zniesienia...

Grażynko, rodzice mojej kuzynki i kuzyna mają...złamane życie... Niegdy juz nie będą tacy sami... Nie zobaczysz uśmiechu na ich twarzach, sa jak z kamienia... Sama w pewnym sensiebyłam blisko, kiedy zginęła kuzynka... Byliśmy na wspólnym Sylwestrze... POna z chłopakiem wsiadła do samochodu, powiedzieli, ze zaraz wrócą, ze maja cos do załatwienia... Nikt nie potrafił ich zatrzymać... Za dwa dni znaleziono ich samochód w rzece, dachem do góry, z nimi w srodku... Nigdy sie nie dowiedzieliśmy, co sie wtedy stało... 1 stycznia minęło 6 lat od tej tragedii, a ja nadal mam wyrzuty sumienia i koszmarne sny... Ale...

Nie chciałam o tym pisać, ale...jakos tak wyszło...jest nawet troszkę lzej...

Ja sama nie  jestem w stanie wyobrazic sobie utraty dziecka. Człowiek jest w stanie znieść wiele, także i to, ale po czymś takim nigdy juz nie będzie taki sam...

Pewnie umarła bym razem z Nim,uszło by ze mnie życie...Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji.

Wolę nie rozważać nawet takiej sytuacji...

Chciałam coś napisać, nawet napisałam.( Po dłuższym namyśle skasowałam)

Powiem tyle WYTŁUMACZYĆ SIĘ TEGO NIE DA. I TAK TO ZOSTAWMY.

Choćby największa wiara w cokolwiek byśmy nie wierzyli nam w tym nie pomoże :/

NAPRAWDĘ:/

Ostatnio wstrząsnęła mną informacja o śmierci dwumiesięcznego maluszka zakatowanego przez własnego ojca. Ciągle o tym myślę  i płakać mi się chce. Takie dwumiesięczne niemowlę potrafi się już uśmiechać... Patrzę na swojego synka i jestem pewna, że gdyby jemu się coś stało nie potrafiłabym z tym dalej żyć.

Nie potrafię sobie wyobrazić takiej sytuacji. Kilka lat temu zginęła moja przyjaciółka, jej rodzice do tej pory się z tym nie pogodzili. Nie można przejść nad taką tragedią do porządku dziennego.