Mój syn chce być księdzem

Gdybym miała syna nie chciałabym, żeby został księdzem - - no chyba, że zniesiono by celibat. A swoją drogą zawód księdza jest dosyc intratny - dobre pieniądze, lewe dochody, których nikt Ci nie zgłosi do skarbówki, gosposia etc. .............i jak słusznie mama Tymka zauważyła bycie księdzem nie wyklucza bycia ojcem :p...........

ale też nie chcę spełniać swoich ambicji i marzeń poprzez dzieci - niech wybierają drogę odpowiednią dla nich, taką, która pozwoli im się spełnić!

Czyli jak widać nie chodzi o niechęć do środowiska kościelnego, ale o fakt że od syna księdza nie doczekamy się wnuków (raczej) oraz o to, że życie rodzinne wydaje nam się lepszą drogą do szczęścia dla naszych dzieci.

O właśnie tak:)

Tylko wiesz - my nie jesteśmy ani ewangelikami ani prawosławnymi :))))) A kwestiwa wnuków nie jest najważniejsza. Myślę, że każdy z nas po trochu odbiera życie naszych dzieci wg własnych marzeń. Ja nie chciałabym być duchownym i stąd te wątpliwości.

...mój Boże!...ale niektóre  z Was nie myślą, co piszą,tylko tak jedna przez drugą - aby dołożyć!!!....przestańcie w taki sposób komentować, czy nie ma innych argumentów!??? ...mamy znajomego księdza - jedynaka. ...opowiadał nam trochę o sobie.Jego rodzice przyjęli z radością decyzję syna...i tak powinno być!!!

A ja znam rodzinę, gdzie córka jest Siostrą zakonną, a syn księdzem, mją jeszcze jedna córkę, która założyła rodzinę ;)

moja siostra cioteczna była zakonnicą . Po wystąpieniu z zakonu powiedziała mi , że przeciętny człowiek nie jest w stanie wyobrazić sobie , co się tam dzieje . O szczegóły nie pytałam ...

Chyba trochę przesadziłaś z tą opinią. Jeśli mamy inne zdanie niż Ty, to nie myślimy? Podtrzymuję to, co napisałam. Ty, Krystyno znasz takiego księdza, którego rodzice cieszą się, że został duchownym, ja też mam takiego w rodzinie. Znam też innego, dla którego rodziców jego decyzja była ciosem. Podsumowując: różne są sytuacje, różne bywają reakcje rodziców.

to prawda, niby wiem, że powinnam być z dzieckiem, popierać jej czy jego wybory, jestem wierzącą osobą, chodzę do Kościoła, ale jakbym zareagowała na taką wiadomość, nie mam pojęcia, wiem jak powinnam, ale czy to to samo?

Zgadzam się z Ulinką.... i zgadzam się z tym że każda decyzje syna przyjme z pokorą - to jest jego życie. pewnie że chciałabym aby mial jak najlepsze, ale nie mam zamiaru wybierać mu drogi. Na szczęście moje dziecko nie ma ciągot zakonniczych

Różne są reakcje i różne ich podstawy... Akurat mam kontakt z młodymi ludźmi, którzy wybrali semianrium... I znam kilka historii... I nie wszystkie są wesołe... Ale powiem tak: "odprowadziłam" już 6 roczników neoprezbiterów i Ci którzy wytrwali do końca nigdy nie zostali odtrąceni przez rodzinę, mimo, że początkowo ich dezyzja nie była powodem do radości dla najbliższych... Tak więc lata przebyte w seminarium i ten czas dany rodzinie no i siła powołania zrobiły swoje... Choć byli i tacy, którzy trafili do seminarium pod pewną presją rodziców... Niestety... Studia te są naprawdę ciężkie i tylko prawdziwe powołanie daje przez nie przejść... Więc pomimo chęci rodziców chłopcy Ci wracali do świata świeckich... I tak to właśnie wygląda...

...Ulinko!...akurat do Ciebie nie kierowałam swojej wypowiedzi - też tak myślę!!! ...nie pojmuję natomiast komentarza plascynacji ...nie chciałam wymieniać konkretnej osoby, dlatego określiłam jako" niektóre"....