Czy ja czasem nie popełniam poważnego błędu w wychowaniu dziecka?

Aniu, najlepiej słuchaj siebie i własnej intuicji. To, co teraz niektórzy nazwą błędem wychowawczym w przyszłości może okazać się doskonałą umiejętnością zdobytą przez Twoje dziecko. Sama zauważyłaś, że nie masz problemu, by odebrać Szymkowi przedmiot a wielu rodziców głowi się, jak to osiągnąć, bo jest krzyk i jeden wielki protest.

Jak dla mnie Aniu to nie robisz niczego złego. Przeciwnie- rozwijasz w Szymku ciekawość świata. 

Trochę mnie uspokoiłyście, bo chyba spodziewałam się wyłącznie słów ostrej krytyki ;)

Za co miałybyśmy krytykować? Przecież takie pokazywanie wszystkiego( no prawie wszystkiego) sprzyja rozwojowi dziecka. Twój mąż się może tym denerwuje bo robicie to w sklepie a On by pewnie kupił co tzeba i szybko wyszedł z marketu. Tym "pokazywaniem" przedłużacie poprostu pobyt w sklepie.

Oj tak, z tymi zakupami to prawda. Znacznie takie pokazywanie wydłuża czas spędzony w sklepie ;)

Nie robisz nic złego To normalne, że dziecko poznaje świat w ten sposób Na zakazy też przyjdzie odpowiednia pora 

I pewnie o to głównie chodzi Twojemu mężowi.

Ja też myślę, że Szymuś się dzięki temu oglądaniu przedmiotów rozwija.

A jego ciekawość jest na plus.

Moje dzieci, gdy zaczynały raczkować, interesowały się wszystkim, co było w ich zasięgu. Uwielbiały np szafki w kuchni i w pokojach. Zawsze pozwalałam zajrzeć do środka, powyciągać nietłukące się naczynia. Ale zawsze była jedna szafka, której nie mogli otwierać - tak dla równowagi, żeby wiedzieli, że nie wszystko im wolno ;) Dzieci są ciekawe świata, a my musimy im pomóc w jego poznawaniu. Myślę, że sama poznasz, kiedy należy czegoś odmówić, a kiedy można synkowi na coś pozwolić.

Każdemu łatwiej jest oceniać innego. Tak jest i z mamami. Oceniamy inne mamy robiąc to samo. Z dawaniem rzeczy dzieciom prawie każda mama jest mniej konsekwentna niż ojcowie i to zazwyczaj my dajemy wszystko do zabawy dzieciom. Ja patrząc na inne mamy spoglądam z politowaniem jak dzieci okręciły je sobie wokół palca ale ze mną Mateusz zrobił prawie to samo.  Mój mały dostaje wiele ale są granice i każdy powinien je mieć. Niech dziecko nie wyrasta w świecie że może mieć wszystko bo nasz świat nie jest tak stworzony i niech ma jakiś szacunek do rzeczy materialnych a dostając wszsytko co chce, każdą zabawkę gubi się w jej wartości. 

Ciekawość to jedno a przesada to drugie. Łażenie po blatach, stołach, dawanie wszystkiego do zabawy to trochę jakby rozpuszczanie dziecka.

Tu drobna uwaga - moja siostra długo podawała swojej córce różne rzeczy, też zabawki, co opóźniało według mnie jej naukę raczkowania i chodzenia, bo nie musiała się wysilać.

Z tego widzę, że odmówić też potrafisz 

zaspokajasz wrodzona ciekawosc dziecka...jak dla mnie to robisz bardzo dobrze a nie zle :)

Myślę, że błędy wychowawcze przy tak małym dziecku w ogóle nie istnieją. Do dwuch lat trudno mówić o wychowywaniu. A jak chętnie oddaje to co bierze, to w każym wieku bym pozwoliła zaspokajać zdrową ciekawość. Oczywiście na miarę czasu, który chcesz spędzić w sklepie.

Ja też pozwalam Jakubowi na wiele, tyle, że słów tego nie wolno też używam, bo Jego najbardziej korcą tłukące się lub ostre przedmioty.