Matura i reszta:)

To że próbna poszła Ci słabo to wcale nie świadczy o tym że ta właściwa pójdzie Ci tak samo! Może jeszcze uda się  nadrobić  parę rzeczy z których czujesz się słabiej. A co do dodatkowych.. hmm sama nie wiem jak Ci doradzić.. w sumie czasu dużo już nie zostało.. a pod uwagę może powinnaś wziąć kierunek studiów na które się wybierasz.. bo pewnie masz już jakieś plany.. Jeśli czujesz się z nich słabo.. może nie warto zawracać sobie nimi głowy a lepiej wbić się w atematykę.. Może masz jakiegoś fajnego nauczyciela który by Ci doradził..

A co do drugiej sprawy.. może to na razie dalszy problem.. na pocżatek może zrobić jak radzą rodzice.. A potem jak rozejrzysz się trochę w terenie.. może nie będzie problemu by to zmienić i potem przekonać rodziców.. Kto wie może akurat sie odnajdziesz.. 

Trzymam za Ciebie mocno kciuki 

PS. Jak po studniówce? 

Hej Linka, 

Nie wczytałam się do końca ale coś tu jest nie tak. Musisz móc porozmawiać o tym z rodzicami, dziadkami. Dobrze Cię znają. Na prawdę jesteś z tym sama?

Hej kochana

musisz koniecznie szczerze porozmawiac z rodzicami , bo to nie fair z ich strony trochę

sama nie chcialam mieszkac a akademiku ...

Każdy rodzic ma inne zdanie. I ja i syn od początku wiedzieliśmy, że akademik odpada. To nie miejsce do nauki. Akademik wcale nie jest taki tani (chyba, że masz niską średnią i dostaniesz socjalne stypendium). Dużo kolegów szło do Gdańska (uczelnie różne). Od pierwszego roku stworzyli szóstkę kumpli i wynajęli duże, 3 pokojowe mieszkanie. Widocznie dobrze się sprawowali, bo ciągle tam mieszka (6 rok), wprawdzie towarzystwo się zmieniało (z różnych powodów). Właścicielka nie wiele zarabia: ze wszystkimi mediami, ogrzewaniem elektrycznym- na łebka wyszło im 355zł i nic przez te lata się nie zmieniło. Synowi tak pasuje, że swoją kawalerkę wynajmuje i jeszcze na tym zarabia. Studia skończył, zaczął pracę i nadal mieszka w tym samym miejscu. Może mieli poprostu szczęście, że starsza pani wynajmuje a mieszka z córką i zadowolona jest, że mieszkanie jest "zaopiekowane".

Tak myślę, że gdybym miała córkę to też bardziej martwiłabym się ale mimo wszystko trzeba kiedyś "odciąć pępowinę" 

Moim skromnym zdaniem szczera rozmowa z rodzicami jest wskazana, jakoś nie chce mi się wierzyć, że rodziców nie interesują Twoje dalsze losy...a jeśli tak jest to sama powinnaś im powiedzieć o swoich planach i przedstawić argumenty co do wspólnego zamieszkania z koleżankami w wynajętym mieszkaniu a nie w akademiku...

A co do imprez, jeśli ktoś to lubi to czy będzie mieszkał w oddzielnym mieszkaniu czy w akademiku to to nie będzie przeszkodą...

oczywiscie zr tozmowa podziala :)

Z moim rodzicami nie da się tak po prostu porozmawiać. Moja mama uważa, że to co ona mówi jest najlepsze i niepodważalne. Już kilka razy próbowałam i nic z tego nie wychodziło. 

Studniówka była super. Ma początku nie chciałam iść, ale teraz bardzo się cieszę, że poszłam. Ogólnie nie jestem typem imprezowym, ale na prawdę świetnie się bawiłam. Z chęcią powtórzyłabym to jeszcze raz. Nigdy chyba tyle nie tańczyła. Później nogi strasznie mnie bolały, ale warto było. :-)

Tak myślałam już trochę o kierunku. I tam gdzie najbardziej chcę iść to jest matma i język. I w związku tym, że zdaje tylko podstawę z ang, z matematyki muszę mieć dość wysoki wynik. Drugi możliwy kierunek jest taki, że jest matma i geografia lub fizyka. Na pewno nie zastanawiałabym się nad tym dodatkowym przedmiotem, gdyby nie to, że języki to moja pięta Achillesa. Stąd też rozważania. 

Jeżeli chodzi o tą,, pępowinę " to ona już wiele lat temu została odcięta. Moi rodzice nie ingerowali w tą do jakiego poszłam gimnazjum czy liceum. Czasami wydawało mi się, że sama się wychowywałam. No może prawie. Moim rodzice jasno i wyraźnie powiedzieli, że jest : nauka i tylko nauka. Żadnych imprez itd. O tak było w sumie po części nadal tak jest. Tylko, że może jakby wcześniej dali mi więcej swobody to może teraz nie była bym taką zamkniętą w sobie dziewczyną... Ale było minęło.  

Co do akademika to zdaje sobie sprawę jak tam wygląda nauka no może nie w każdym, ale w większości. Dlatego chciałabym mieszkać z koleżankami z wynajętym mieszkaniu. A po drugie zgadzam się, że akademik nie jest zawsze taki tani. No, ale jak powiedzieli, że to będzie akademik no to cóż trzeba się pogodzić chyba z tym... Choć nie chce.. :/

Po pierwsze mówiłam rodzicom o moich planach i jak już wcześniej pisałam ich to nie interesuje i oboje zgodnie twierdzą, że ja słabo zdam maturę i nie dostanę się na te studnia na, które chcę. Ale chcę im właśnie pokazać, że się mylą. Tylko, że jak nie zapłacą mi za akademik czy mieszkanie i w ogóle studia to będzie koniec. Definitywny. I wtedy utwierdzą się w tym, że jestem głupia i beznadziejna za jaką mnie mają . :/

Kochana to do dzieła! Bież się ostro za naukę! Twoje życie w Twoich rękach!   Dasz radę. 

No to trzeba im pokazac ze zdasz , ze jestes zdolna ! wtedy na pewno zmienia zdanie ;)